Γράφει ο Χρήστος Παπαδημητρίου, Κοινωνιολόγος – Οικονομολόγος

Είναι ανώφελο, ανόητο, περιττό και κουραστικό να επιχειρήσει κάποιος αυτές τις « ιδιαίτερες μέρες» να γράψει με σκοπό να μορφώσει ή να ενημερώσει για αυτά που συμβαίνουν. Φαντάζει στο σύνολό της η πληροφόρηση περίπου αδιάφορη σήμερα, και είναι σε όλους σχεδόν προκλητικά αδιάφορες μυριάδες τοποθετήσεις καθότι περιγράφουν τα ίδια και τα ίδια… και πάλι από την αρχή.

Είναι πιθανό και στα μέσα που απευθύνεται αυτή η αναφορά να είναι αδιάφορη και να μην τύχει δημοσίευσης, είναι πιθανό όμως αγαπητέ μου αναγνώστη αυτές οι «σκόρπιες σκέψεις» και απόψεις, να προκαλέσουν ένα ελάχιστο ατομικό προβληματισμό, για ότι συμβαίνει πλέον σε μας ή πολύ κοντά μας.

Γράφει ο Χρήστος Παπαδημητρίου, κοινωνιολόγος

Η πολιτική άποψη και σκέψη για να προαχθεί πρέπει να υφίσταται αξιόπιστος πολιτικός χώρος, η πολιτική πρακτική επίσης για να οδηγήσει στα όρια της ανάταξης όταν μάλιστα συμβαίνουν σηψαιμικά φαινόμενα όπως σήμερα στην Ελλάδα, προϋποθέτει την ύπαρξη πολιτικών οντοτήτων, όχι βεβαίως σαν αυτές που γελοιοποιούν διεθνώς την χώρα μας, με το αδιανόητο παιγνιολόγημα έκλεψαν δεν έκλεψαν, και πόσα έκλεψαν.

Δυστυχώς …η πολιτική αλητεία αποτελεί όρο της πολιτικής διαδικασίας στην χώρα μας… αυτή αγαπητέ μου είναι η πραγματικότητα και μέσα σε αυτή την αχαρτογράφητη πραγματικότητα του τι επιτρέπεται και του τι απαγορεύετε βρίσκουν την ευκαιρία οι λειτουργοί της δήθεν απονομής της δικαιοσύνης να εξαιρεθούν από το πόθεν έσχες …οι άθλιοι…

Γράφει ο Χρήστος Παπαδημητρίου, κοινωνιολόγος

Με αφορμή την τοποθέτηση του κ. Θ. Πάγκαλου σε ραδιοφωνική εκπομπή με όρους πεζοδρομίου που και ο τελευταίος αλητάμπουρας της νύχτας θα απέφευγε “on air”.Φράσεις οι οποίες αν μη τι άλλο χαρακτηρίζουν ανθρωποειδές με γεροντική άνοια αλλά και φασίζουσα νοοτροπία.
Προκαλώντας αηδία και αποτροπιασμό ο αμετανόητος συνοδοιπόρος και συνδαιτυμόνας του Τσοχατζόπουλου στην λεηλασία της χώρας ενισχύοντας την άποψη ότι ο φασισμός μπορεί να είναι γονιδιακά κληρονομούμενος.

Με αφορμή επίσης την προκλητική συμπεριφορά του κατά παραγγελία δημοσιογράφου Πορτοσάλτε να μην φιλτράρει στοιχειωδώς τις απαράδεκτες ανεπίτρεπτες και υβριστικές φράσεις του κυρίου «όλοι μαζί τα φάγαμε», επιβεβαιώνοντας έτσι την θέση ότι είναι εργολάβος παραπληροφόρησης και μαύρης προπαγάνδας ο ελεεινός και τρισάθλιος.

Του Χρήστου Παπαδημητρίου, Κοινωνιολόγου-Οικονομολόγου

Η ιστορία από την άποψη της κοινωνικής προβληματικής και ανθρώπινης περιπέτειας επαναλαμβάνεται, και μάλιστα πολλές φορές γράφεται και περιγράφεται με θαυμαστή ομοιότητα όχι μόνο στα ιστορικά δεδομένα αλλά στις διηγηματικές αφηγήσεις, στις νουβέλες, καθώς και στα μυθιστορηματικά κείμενα.

…Ύστερα διάβασε άλλα πράγματα: το έλλειμμα του προϋπολογισμού, προαγωγές εκπαιδευτικών, μια απαγωγή, ένα βιασμό, τρεις αυτοκτονίες. Οι δυο, για οικονομικούς λόγους. Δυο νέοι, 30 και 32 χρονών, ο πρώτος άνοιξε το γκάζι, ο δεύτερος χτυπήθηκε με πιστόλι.

Περιγράφεται μια κατάσταση και σκιαγραφείται μια προσωπικότητα με προφητικό τρόπο από τον αείμνηστο Αντώνη Σαμαράκη με αυτήν του σημερινού Έλληνα, και της σημερινής Ελλάδας.

…Κι ο ήρωας εκείνος ήτανε ένας άνθρωπος που δεν είχε ελπίδα… και ο σημερινός έλληνας είναι ένας άνθρωπος που μάλλον έχασε την ελπίδα του…

– Δεν υπάρχει πλέον ελπίς!

Παρόμοια πραγματικότητα βιώνει σήμερα η χώρα μας, και ως άλλος μυθιστορηματικός ήρωας, εκατομμύρια ανέργων, των οποίων η τραγικότητα της κατάστασης είναι ανεκδιήγητη, όπως και αυτών που βρίσκονται στα πρόθυρα της φτώχειας, της χρεοκοπίας, της κατάθλιψης, και της αυτοχειρίας, κατεδαφίζονται καθημερινά όλο και πιο βαθειά στα τάρταρα της εξαθλίωσης …

Του Χρήστου Παπαδημητρίου, Κοινωνιολόγου-Οικονομολόγου

…στην δε χώρα νέοι πολιτικοί συναγωνίζονται στο ποιος είναι μεγαλύτερος κλέφτης και απατεώνας, αλλά και ποιός είναι καλλίτερος αλήτης και κοπρίτης…

(οι όροι είναι παρμένοι από το καθημερινό υβρεολόγιο των ανθρώπων της πολιτικής…)

«Κανένα δέος αγαπητέ συμπολίτη δεν νιώθω, και δεν πρέπει να νιώθουμε απέναντι σε αυτούς που χειρίστηκαν και χειρίζονται τα της τύχης των παιδιών μας.

Αποδείχθηκαν δυστυχώς όλα τα προηγούμενα χρόνια (πολλοί εξ αυτών ) «μικροί», και «λίγοι», και το χειρότερο άσχετοι τις περισσότερες φορές με το αντικείμενο που τους ανατέθηκε, για αυτό και όταν σε κάποιους δόθηκε η ευκαιρία να «παρανομήσουν εις βάρος της ζωής μας», οι επίορκοι το έπραξαν, και άλλοι βέβαια δεν κατάλαβαν απολύτως τίποτα ,και σε αυτούς τους «ανόητους» εμείς οι «αφελείς» δώσαμε την ύψιστη εξουσία διαχείρισης.

Σήμερα δεν γίνεται διαχείριση μόνο στα οικονομικά του οίκου μας, αλλά παρατηρείται δυστυχώς παρέμβαση σε ζητήματα που έχουν να κάνουν με πυλώνες της Δημοκρατίας, κι αυτό θέλει μεγαλύτερη προσοχή από όλους μας.»

Γράφει ο Χρήστος Παπαδημητρίου
Κοινωνιολόγος-Οικονομολόγος

Υγ… αγαπητέ μου να γνωρίζεις ότι η επί «μισθώ αρθογραφία» στην ουσία είναι μιας μορφής εργολαβία, κατά συνέπεια ο επαγγελματίας αρθρογράφος, δεν είναι δημοσιογράφος με την έννοια της καταγραφής του γεγονότος που έγινε, αλλά της έκφρασης άποψης που του παραγγέλλεται…, ιδιαιτέρως στην πολιτική εφημερίδα η παραπάνω θέση εξαντλείται στην ιδεολογική κειμενογραφία και ως εκ τούτου να γνωρίζεις ότι λειτουργεί ως αλλοτριωτική διαδικασία… και αυτό πρέπει να το σκεφτείς καλά …αν επιθυμείς να γράφεις ελεύθερα η να γράφεις αμειβόμενος κατ αποκοπή με ότι αυτό σημαίνει…

Απάντηση στον υποφαινόμενο της καθηγήτριας Αλίκης Μαραγκοπούλου της Παντείου Σχολής το 1982 στο ερώτημα… επαγγελματική η ελεύθερη αρθρογραφία…

Η επικοινωνία που επιτυγχάνεται ανάμεσα στον πολίτη και τον χώρο της πολιτικής εφημερίδος αποτελεί διαδικασία μοναδική, με την έννοια ότι εξυπηρετείται ανάγκη ουσιαστική, και δομική όσον αφορά την ισορροπία του ανθρώπου, που ενδιαφέρεται τόσο για την πληροφόρηση όσο και για την ενημέρωσή του.

Αναμφισβήτητα πρόκειται για μια αμφίδρομη σχέση που αναπτύσσεται μεταξύ γράφοντος και αναγνώστη, και με αυτή την έννοια είναι μια σχέση «ερωτική», δηλαδή ο γράφων κάθε φορά και σε κάθε περίπτωση δεν επαναλαμβάνεται αλλά «επιχειρεί» εκ νέου την παρουσίαση ενός νέου κειμένου, μιας νέας δηλαδή επικοινωνιακής προσπάθειας.