Πότε θα καταλάβουμε ότι ο διχασμός μόνο δεινά φέρνει;
Γράφει ο Νίκος Βούστρος
Follow @nickvous
Κάποτε μοιραστήκαμε σε “εθνικόφρονες” και “μιάσματα”. Παλιότερα σε “πατριώτες” και “δωσίλογους”. Ακόμη πιο παλιά σε “βασιλικούς” και “βενιζελικούς”. Φαίνεται ότι είναι ίδιον της φυλής αυτής να μη μπορεί να μονιάσει, να μη μπορεί να ομονοήσει, ακόμα και ενώπιον κινδύνων και συμφορών. Φαίνεται ότι είναι υποχρεωτικό για κάποιο ανεξήγητο λόγο να πρέπει να είμαστε μονίμως διαιρεμένοι, μονίμως σε μια εσωτερική σύγκρουση, να μη μπορούμε ποτέ να ενώσουμε δυνάμεις και να εργαστούμε από κοινού για το καλό αυτής της χώρας, δηλαδή όλων μας.
Στα πλαίσια αυτά, αναβιώνει δυστυχώς ο αιώνιος διπολικός μας διχασμός και αυτές τις τελευταίες μέρες, με αφορμή τις τελευταίες πολιτικές εξελίξεις και τις διαπραγματεύσεις τις κυβέρνσης.
Υπάρχει κάποιος που μπορεί να μας εξηγήσει τι ακριβώς εξυπηρετεί, (εκτός από τη συσπείρωση των κομμάτων, και το “μάντρωμα” των “οπαδών”, αυτή η τακτική του να κατεβαίνουν στο δρόμο κάθε Τρίτη – Πέμπτη – Σάββατο οι μεν και κάθε Δευτέρα – Τετάρτη – Παρασκευή οι δε;
Πόσο ανόητη αυταπάτη είναι το να νομίζεις ότι αν κατέβεις στο δρόμο και ουρλιάξεις δυο κακόηχα συνθήματα που έρχονται από τα 70’s – 80’s θα σε φοβηθεί ο …Σόιμπλε και θα …αλλάξει γνώμη ή ακόμα περισσότερο, θα αλλάξει πολιτική;
Πόσο αφελής μπορεί να είσαι αν νομίζεις ότι το πρόβλημα της σημερινής Ευρώπης είναι «οι γερμανοί», τη στιγμή που η γερμανική οικονομία, παρ’ όλες τις εξαιρετικές της επιδόσεις αντιμετωπίζει ακριβώς τα ίδια προβλήματα με τη δική σου (χρέος, ανεργία, υψηλά κόστη, διαρθρωτικά προβλήματα, ενεργειακή εξάρτηση);
Πόσο ανησυχητικό είναι το γεγονός ότι σε έρευνα που διενεργήθηκε το 90% των ερωτηθέντων δεν ήξερε τη διαφορά μεταξύ Ευρωπαϊκής Ένωσης και Ευρωζώνης;
Σε κάνει να αναρωτιέσαι αν όλοι αυτοί που διαμαρτύρονται έχουν καταλάβει τίποτα από αυτά που συμβαίνουν στο ευρωπαϊκό πλαίσιο, ή αν απλώς νομίζουν ότι είναι θέμα ενός νόμου ή μιας απόφασης να αλλάξει η κατάσταση και η καθημερινότητα τους.
Από την άλλη πλευρά, αναθάρρησαν και …ξιφουλκούν μαινόμενοι, εκείνοι οι “ένθερμοι ευρωπαϊστές“, οι οποίοι κατηγορούν τον οποιονδήποτε άλλο ως επικίνδυνο, πριν καν δουν ή ακούσουν τι πολιτικές έχει να προτείνει. Που τον καταγγέλλουν ως “καταστροφέα” και εθνικό μειοδότη, που ζητούν “ευρώ με κάθε θυσία”, ακόμα και αν βλέπουν και οι ίδιοι το πόσο έχει επιδεινωθεί η ζωή μας τα 6 τελευταία χρόνια. Που είναι υπέρ του ότι πει η “Ευρώπη” (έτσι γενικά και αόριστα), μας κάνει δε μας κάνει, μας ταιριάζει δε μας ταιριάζει, έτσι, απλά επειδή “το είπαν στην Ευρώπη”.
Που όμως όταν τους ρωτάς π.χ. «ποιοι οι ευρωπαϊκοί θεσμοί, και ποια η αρμοδιότητα του καθενός», σε κοιτούν με γουρλωμένα μάτια και δεν έχουν την παραμικρή ιδέα. Οι πιο προχωρημένοι μάλιστα, αρχίζουν να υβρίζουν τους δημοσίους υπαλλήλους (αγαπημένοι τους εχθροί) που μας κατέστρεψαν και δηλώνουν “φεντεραλιστές” (χωρίς να ξέρουν καν τι σημαίνει), έτσι επειδή το άκουσαν από τον Πάγκαλο. Αν τους ρίξεις δε στα πιο βαθιά και τους πεις για την κοινή αγροτική πολιτική, την τραπεζιτική ένωση, την εκχώρηση του εκδοτικού προνομίου και του νομισματικού ελέγχου, ή το πως επιδρά το ευρώ και οι ευρωπαϊκές οδηγίες στα κόστη παραγωγής, θα σου απαντήσουν με …συνθήματα νεοφιλελεύθερων κομματιδίων του 0,1% και αν βρουν τα “σκουρα” (που θα τα βρουν όπως πάντα τα βρίσκει “σκούρα” ο δογματικός οπαδός – φερέφωνο από τον ενημερωμένο και με κριτική σκέψη πολίτη), θα αρχίσουν σε υβρίζουν.
Δυστυχώς, από παρόμοιου τύπου αφέλεια με τους αριστερούς συναδέλφους τους “πάσχουν” και αυτοί: Άλλοι από έλλειψη γνώσης σχετικά με τα διεθνή οικονομικοπολιτικά ζητήματα και τις διεθνείς σχέσεις, άλλοι από καθαρή ανοησία, άλλοι από ένα μείγμα επαρχιωτισμού μαζί με τα φοβικά σύνδρομα που τους έχει καλλιεργήσει η προπαγάνδα από τα δελτία των οκτώ κ.ο.κ.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι έτσι δεν βγαίνει τίποτε! Και βεβαίως ούτε οι μεν ούτε οι δε έχουν το απόλυτο δίκαιο, ούτε κατέχουν την απόλυτη αλήθεια.
Απλά, κινδυνεύουμε με αυτή τη ρητορική των άκρων και με αυτές τις ανόητες συγκεντρώσεις να προσθέσουμε στα πολλά μας προβλήματα και ένα ακόμη, αυτό του κοινωνικού διχασμού, στις σειρήνες του οποίου όποτε ενδώσαμε, μας επεφύλαξε ολέθρια αποτελέσματα από τα οποία κάναμε δεκαετίες να απαλλαγούμε.
Ας κρατήσουμε λοιπόν την ψυχραιμία μας, ας μη τρέχουμε σαν …αμνοερίφια στις πλατείες όποτε μας καλούν τα διάφορα κομματικά στελέχη ένθεν και κείθεν, οι οποίοι για την περίσταση φορούν αμφότεροι το μανδύα του ανεξάρτητου και ακομμάτιστου πολίτη. Λες και δεν γνωριζόμαστε όλοι σε αυτό τον τόπο!
Ας υψώσουμε σαν τείχος τη φωνή της λογικής και της σύνεσης σε όλες τις σειρήνες των άκρων που απολαμβάνουν το να κατεβάζουν τον κόσμο στο πεζοδρόμιο, οι μεν για την επαναστατική γυμναστική τους και οι δε για να κάνουν …αντιπολίτευση.
Ας αφήσουμε αυτά τα επικίνδυνα και τυχοδιωκτικά παιχνίδια – είναι το μόνο που δεν χρειάζεται η χώρα. Η χώρα χρειάζεται σταθερότητα, ασφάλεια, οικονομική & παραγωγική ανασυγκρότηση και κυρίως, ελάφρυνση των ασθενέστερων από τα βάρη!
Εκεί είναι ο αγώνας, όχι στο ποιος θα “φωνάξει” περισσότερο.
Ν.Β.