Γράφει ο Νίκος Βούστρος

Ακούω μερικές φορές από φίλους ή διαβάζω σε διάφορες αναρτήσεις στα κοινωνικά δίκτυα ότι δεν έχει σημασία ποιους (ποια πρόσωπα δηλαδή) ψηφίζουμε, αφού για πολλούς και διάφορους λόγους είναι δευσμευμένοι στις επιλογές τους, είτε από διαδικασίες, είτε από διάφορες απαιτήσεις νομιμότητας, είτε ακόμα και από τα …μνημόνια…

Καλά, αυτά δεν υπάρχουν πια, ξέχασα! Κεκτημένη ταχύτης!

Πολλοί για να αποδείξουν τον ισχυρισμό αυτό επικαλούνται τον αιώνιο ελληνικό «κακό δαίμονα» της γραφειοκρατίας και πλείστα άλλα.

Θα τους κακοκαρδίσω, αλλά ΝΑΙ, ΕΧΕΙ σημασία το ποιους ψηφίζουμε, σε όλα τα επίπεδα φυσικά, είτε στην τοπική αυτοδιοίκηση, είτε στην κεντρική πολιτική σκηνή.

Και δυστυχώς, το κριτήριο επιλογής μας δεν είναι καθόλου καλό, όπως δείχνουν κάθε φορά τα εκλογικά δεδομένα:

Να πρωτεύουν στους σταυρούς προτίμησης οι …γιατροί και οι εφοριακοί, για παράδειγμα, πράγμα που από όσο ξέρω συμβαίνει μόνο στη χώρα μας, ή να εκλέγονται πρώτοι με διαφορά ποδοσφαιριστές και ηθοποιοί, όχι γιατί διακρίθηκαν πολιτικά, αλλά επειδή είναι αναγνωρίσιμοι, είναι ένα φαινόμενο που εκτός του ότι δεν μας τιμά καθόλου, κανονικά θα έπρεπε να είναι …αντικείμενο έρευνας της κοινωνικής ψυχολογίας…

Από κοντά και οι πάμπολλοι δυστυχώς «Κύριοι Σπουδαίοι» που λοιδορούσα στο προηγούμενο άρθρο μου και που τους βλέπουμε να κατακλύζουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, σε μια εκθετικά αυξανόμενη …επιδημία ματαιοδοξίας μεν, χαμηλοτάτων ουσιαστικών προσόντων και αποτελεσμάτων επαγγελματικών ή άλλων δε.

Μη παρεξηγηθώ, δεν λέω να «βιογραφικοποιήσουμε» την πολιτική και να διαλέγουμε τα καλύτερα βιογραφικά, γιατί πρώτον δεν έχουμε καμία απολύτως εγγύηση ότι ένα καλό βιογραφικό είναι και ένας ικανός άνθρωπος, αλλά και έτσι κινδυνεύουμε να πέσουμε στον τεχνοκρατισμό που είναι η καταστροφή της πολιτικής σε όλα τα επίπεδα.

Μέτρον άριστο!

Και αυτό είναι οι άνθρωποι που έχουν διαχρονικά δώσει τις εξετάσεις τους, στον επαγγελματικό και κοινωνικό στίβο, που είναι καταρτισμένοι ικανά και πολύπλευρα, αλλά όχι στείρα εξειδικευμένοι «συλλέκτες μεταπτυχιακών», που οι πράξεις τους δείχνουν το «ποιόν» τους και όχι τα «ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα» της ξύλινης γλώσσας των κομματικών ή παραταξιακών διαφημιστικών φυλλαδίων, και κυρίως και πάνω από όλα, αυτοί που πραγματικά έχουν πετύχει κάτι στη ζωή τους.

Μακριά φυσικά από «πορφυρογένητους», «καλά παιδιά», επαγγελματίες «κομματόσκυλα» και τηλεπερσόνες, τηλεαστέρες και τηλε…δικαστές γενικώς.

Διότι, αν δούμε πάλι το ίδιο χάλι, επειδή δυστυχώς όλες οι ενδείξεις προεξφλούν ότι θα δούμε πάλι τα χαμηλοτάτου επιπέδου δημοτικά συμβούλια που είδαμε τα προηγούμενα χρόνια, θα είμαστε κυριολεκτικά άξιοι της μοίρας μας!

Εκτός αν αυτό είναι αυτό που θέλουμε, να μας κυβερνούν δηλαδή οι «αναγνωρίσιμοι» ή «Κύριοι Ψευτοσπουδαίοι», οπότε …πάσο.

Αλλά τότε, ουδείς δικαιούται να διαμαρτύρεται μετεκλογικά.

Με λίγα λόγια, το να ζητάμε ευθύνη από τους πολιτευόμενους είναι πολύ σωστό, αλλά να μη ξεχνάμε ότι έχουμε κι εμείς μέρος της, τουλάχιστον ως προς το ότι τους επιλέγουμε!

Και βέβαια το ότι τους τρολάρουμε …ανελέητα στο Facebook όλους αυτούς, είναι σίγουρα δείγμα υγείας. Το κακό (έως και σχιζοφρενικό) είναι όμως ότι τους ψηφίζουμε μετά!

Ν.Β.