Γράφει η Νεφέλη Π.Ζ., συγγραφέας
Η άνοιξη μού ήταν ανέκαθεν ερωτεύσιμη. Πιο ερωτεύσιμη ακόμα και από το καλοκαίρι. Συνδυάζει τον θάνατο και την γέννηση, την Ανάσταση. Τι πιο παροιμοιώδες για τον έρωτα, για την ζωή! Ό,τι πεθαίνει, ξαναγεννιέται μέσα από την Ανάσταση. Όλα την άνοιξη είναι Ανάσταση. Από την φύση που ανθίζει με την ίδια υπομονή και επιμονή κάθε χρόνο, μέχρι τον άνθρωπο, την ψυχή του, που με την συμβολή του αρώματος της γης γεννιέται ξανά και ξανά. Καθόλου τυχαία η Ανάσταση του Ιησού μας την άνοιξη. Και ποιά άλλη εποχή θα μπορούσε άλλωστε να αναστηθεί ο Κύριός μας;
Όλα την άνοιξη είναι Ανάσταση και όλα θυμίζουν Πάσχα. Ακόμα και οι γιαγιάδες στα χωριά, εκείνες οι μαυροφορεμένες, που σαν ήμουνα μικρή αναρωτιόμουνα γιατί φοράνε μαύρα, την άνοιξη τις βλέπεις αλλιώτικες. Το πρόσωπό τους φωτίζεται περιμένοντας με ανυπομονησία την Ανάσταση, θαρρείς και εκείνη την ώρα θα συναντηθούν ξανά με όσους χάσανε, σύζυγους, παιδιά, συγγενείς, φίλους. Όλες εκείνες οι γυναίκες είχαν έναν θάνατο στο σπίτι τους και σε κάθε σπίτι υπήρχε τουλάχιστον μια μαυροφορεμένη γιαγιά που μόνο την άνοιξη χαμογελούσε. Μόνο την άνοιξη τις έβλεπες να ετοιμάζονται για το ραντεβού εκείνο που ενώνει τους ζωντανούς με τους νεκρούς.
Καρτερώντας την Μ.Παρασκευή όπου στα μνήματα γίνονται τρισάγια για μνημόνευση. Τα μνήματα εκείνα που μέρες πριν περιποίηθηκαν με αγάπη και σεβασμό ώστε να είναι έτοιμα για την συνάντηση. Και φεύγανε με ένα δάκρυ κρυφό γνωρίζοντας καλά πως την επομένη, το Μ.Σάββατο, θα ανοίγανε οι ουρανοί και μαζί με τον Κύριό μας θα ανασταίνονταν και οι δικοί τους άνθρωποι. Ένα προκαθορισμένο ραντεβού που επαναλμβάνεται κάθε χρόνο. Που έρχεται να απαλύνει τον πόνο των προηγούμενων μηνών και να ενώσει ξανά και ξανά ζώντες και νεκρούς.
Ο θάνατος μονάχα την άνοιξη δείχνει μικρός και ανούσιος. Μονάχα την άνοιξη φαντάζει λιγότερο τρομακτικός, γιατί είναι η ίδια η άνοιξη που κουβαλάει την Ανάσταση και μπροστά στην Ανάσταση τίποτα μα τίποτα δεν μπορεί να αναμετρηθεί. Ακόμα και οι μικροί θανάτοι που ζούμε όλο το χρόνο γίνονται μόνο και μόνο για να μπορέσουμε να αντιληφθούμε το νόημα της Ανάστασης. Απώλειες μικρές ή μεγάλες, υλικές ή συναισθηματικές, συμβαίνουν για να βρεθούμε να περπατάμε στο δρόμο της Ανάστασης. Είναι μια εξοικοίωση με τον έναν και αληθινό θάνατο που οδηγεί στην μια και αληθινή Ανάσταση. Είναι οι ίδιες οι εποχές που μας δείχνουν πως ό,τι πεθαίνει ξαναγιεννιέται. Είναι η ίδια η φύση που ό,τι νέκρωσε το ξαναζωντανεύει. Είναι η ίδια η ζωή που μας καλεί να τη γευτούμε.
Η άνοιξη είναι ο τρόπος του Θεού να πει: «πάμε άλλη μια φορά»
Robert Orben
