Γράφει ο Γιάννης Ξηντάρας, ψυχολόγος
Ας πάρουμε πρώτα το παράδειγμα ανάποδα:
Αν δεν μπορείς να πεις όχι, σημαίνει ότι όλο λες ναι (!), σημαίνει ότι δεν μπορείς να χαλάσεις χατίρι, να αρνηθείς μια χάρη ή μια βοήθεια, ακόμη και αν χρειαστεί να δώσεις από το υστέρημά σου (του χρόνου, του κόπου, των χρημάτων, των αξιών σου).
Αυτό βέβαια, δεν απαραίτητα αρνητικό. Αν θες και μπορείς, πολύ καλά θα κάνεις να δώσεις. Θα νοιώσεις και εσύ ευχαριστημένος και όλα θα είναι μια χαρά. Για εσένα και για τους άλλους. Αν δεν θέλεις; Αν δεν μπορείς; Μπορείς τότε να πεις όχι; Μπορείς να αντέξεις έναν εαυτό που αρνείται; Μπορείς να σεβαστείς την αδυναμία σου ή την έλλειψη επιθυμίας;
Έχεις το δικαίωμα να έχεις όρια, να μην θέλεις να τα υπερβείς είτε επειδή δεν μπορείς είτε επειδή απλώς δεν έχεις όρεξη; Ή μήπως σκέφτεσαι τι θα πει ο άλλος, «τι θα πει ο κόσμος»; Ότι δεν είσαι καλό παιδί, ότι δεν ενδιαφέρεσαι, ότι δεν καταλαβαίνεις, ότι δεν νοιάζεσαι, ότι…
Ο κατάλογος των κρίσεων, των επικρίσεων ,των απόψεων και των ιδεοληψιών είναι ατελείωτος.
Το ερώτημα ωστόσο παραμένει: θα ορίζεις εσύ τον εαυτό σου ή οι άλλοι εσένα;
