Γράφει ο Γιάννης Β. Δεβελέγκας
Η μισοάδεια αίθουσα του κεντρικού και ιστορικού θεάτρου της πρωτεύουσας, ήταν ελάχιστα και πρόχειρα συντηρημένη. Η οικονομική δυσπραγία που μάστιζε τις τελευταίες δεκαετίες το θέατρο, αντικατοπτριζόταν με δραματικό τρόπο στα φθαρμένα καθίσματα και στην αδυναμία της οροφής να συγκρατήσει τη μανία της νεροποντής που προηγήθηκε, και που τώρα, από την πρώτη κιόλας πράξη της παράστασης, ξεθύμαινε στέλνοντας τις χοντρές σταγόνες της να πλατσουρίζουν στα πίσω καθίσματα.
Σε πείσμα αυτής της εκφυλιστικής κατάστασης, η σκηνή φιλοξενούσε μια εξαιρετική παράσταση – κωμωδία, βασισμένη στα ευτράπελα της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας. Ένα έργο που περνούσε, έντεχνα, μηνύματα αντίστασης και αισιοδοξίας και που ορθώς χαρακτηρίζεται στις μέρες μας, προφητικό και επίκαιρο.
Το αυθόρμητο γέλιο, το χιουμοριστικό κείμενο και η απαράμιλλη ερμηνεία των πρωταγωνιστών, άφηναν πίσω τους ένα ανεπαίσθητο ίχνος πίκρας, προβληματισμού και αναζήτησης.
Στο τέλος της παράστασης, όταν χαμήλωσαν τα φώτα της ράμπας και οι παλιοκαιρίτικες απλίκες ανέλαβαν να οδηγήσουν με ασφάλεια τους θεατές προς την έξοδο και την πραγματικότητα, εμφανίστηκε και πάλι στη σκηνή ο πρωταγωνιστής του έργου και με όλη την ένταση της χαρακτηριστικής του φωνής, ανήγγειλε: «Είμαι γκέι».
Οι πάντες και τα πάντα πάγωσαν! Μόνο οι σταγόνες της βροχής, συνέχισαν να πέφτουν ρυθμικά και να διαλύονται τώρα με πάταγο, πάνω στα μουσκεμένα υφασμάτινα καθίσματα.
Το πρώτο σοκ των θεατών, το διαδέχτηκαν χειροκροτήματα και γέλια. Οι περισσότεροι ενθουσιάστηκαν από την δήθεν «κρίση ειλικρίνειας» του καλλιτέχνη, γιατί γνώριζαν πως ο καταξιωμένος και σπουδαίος αριστοφανικός ηθοποιός ήταν απρόβλεπτος και αιχμηρός στην κριτική του προς την εξουσία και τα τεκταινόμενα. Και κάποιοι άλλοι πάλι, αφελείς, παρίσταναν τους ενθουσιασμένους και παραληρούσαν, φοβούμενοι μήπως και χαρακτηριστούν από τους γύρω τους, ως συντηρητικοί ή δεξιοί ή οπισθοδρομικοί ή τέλος πάντων… κάτι τέτοιο!
Αυτός, τότε, χαμήλωσε όσο γινόταν τη φωνή του και απευθυνόμενος προς το κοινό με ύφος τάχα εμπιστευτικό, ομολόγησε:
«Τώρα μεταξύ μας! Μην το πιστέψετε! Στα ψέματα το είπα, μήπως και το ακούσει κάποιος αρμόδιος κι εξασφαλίσουμε καμία επιδότηση από το υπουργείο πολιτισμού, που δείχνει πάνω σε αυτό το θέμα ιδιαίτερη ευαισθησία. Ίσως έτσι αξιωθούμε να φτιάξουμε τη στέγη του θεάτρου, πριν πέσει στα κεφάλια μας και μας πλακώσει»!
Την ίδια στιγμή, ένας ηλικιωμένος κύριος από την πλατεία σχολίασε:
«Καλά τα λέει ο Θύμιος μας! Από τον πόλεμο ως τη δικτατορία, το φακέλωμα γινόταν στα κρυφά απ΄ την Ασφάλεια, για να απομονώσει η εξουσία τους αντιφρονούντες. Σήμερα, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Το φακέλωμα γίνεται με δημόσια ομολογία και είναι κριτήριο για να αποσπάσεις την εύνοια της πολιτείας και των ΜΜΕ. Το να δηλώσεις δημόσια σε αυτή τη χώρα «αριστερός» ή «ιδιαίτερος», αποτελεί προϋπόθεση για να χτίσεις καριέρα και να κάνεις προκοπή»!
Το περιστατικό αυτό συνέβη την προηγούμενη δεκαετία σε ιστορικό θέατρο των Αθηνών, με πρωταγωνιστή έναν σπουδαίο άνθρωπο και ηθοποιό, που δυστυχώς δεν είναι σήμερα μαζί μας.
Μετά… ήρθε η κρίση!
Πηγή: sta-fora
