Γράφει η Νεφέλη Π.Ζ., συγγραφέας
Η μοναξιά είναι ένα συναίσθημα που δυστυχώς μπορεί να κάνει την εμφάνισή της παντού. Είτε είσαι με πολύ κόσμο είτε είσαι μόνος.
Τις προάλλες ένας φίλος που είναι παντρεμένος μου εκμυστηρεύτηκε πως μέσα στον γάμο του νιώθει μεγάλη μοναξιά. Γάμος χρόνων, χτισμένος σε αιώνια “για πάντα” και ντυμένος με άπειρα “σ’αγαπώ”. Προβληματίστηκα. Και προβληματίστηκα διπλά. Από την μια ακούω ελεύθερους ανθρώπους να λένε πως νιώθουν απέραντη μοναξιά και από την άλλη ακούω και πολλούς παντρεμένους να λένε το ίδιο. Γιατί μετά την “εξομολόγηση” του φίλου άρχισα να το ψάχνω το θέμα και διαπίστωσα πως πολλοί παντρεμένοι – ανεξαρτήτου φύλου – νιώθουν να κατακλύζονται από μια απέραντη μοναξιά μέσα στο γάμο.
Τι φταίει; Είναι ίσως χαζή η ερώτηση μου αφού μάλλον όλοι γνωρίζουμε τι φταίει. Θα έπρεπε ίσως να ρωτήσω γιατί; Γιατί αφήσαμε να συμβεί αυτό; Δώσαμε βαρύτητα σε ένα σωρό υλικές καταστάσεις, τρέχουμε σε έναν μαραθώνιο πιστεύοντας πως κάποτε θα φτάσουμε κάπου και ξεχάσαμε το συναίσθημα. Το θάψαμε μπροστά στο φόβο της επιβίωσης. Και φτάσαμε σήμερα να μιλάμε για μια μεγάλη μοναξιά που κατακλύζει σχεδόν τους πάντες.
Η μοναξιά λένε στο γάμο δεν είναι τωρινή ίσα ίσα χρονολογείται στο παρελθόν και έχει μάλιστα ως αιτία τα παιδικά μας τραύματα, τα οποία ο/η σύντροφος δεν μπορεί να γιατρέψει και έτσι έρχεται η μοναξιά. Πρόκειται για επιθυμίες μας που πηγάζουν από την παιδική μας ηλικία. Αν για παράδειγμα σαν παιδιά δεν είχαμε προστασία ως ενήλικες θα την αναζητήσουμε στο σύντροφό μας. Το ίδιο και αν δεν είχαμε αναγνώριση, αγάπη και πολλά άλλα. Όταν λοιπόν έχουμε τέτοιου είδους συναισθηματικές ανάγκες και ο σύντροφός μας δεν μπορεί να μας τις ικανοποιήσει – και πως δηλαδή να τις ικανοποιήσει – τότε νιώθουμε μοναξιά και απογοήτευση. Αυτό μπορεί να ισχύει και για τους μη έγγαμους και για αυτό να παραμένουν μη έγγαμοι. Έχοντας δοκιμάσει κάποιες σχέσεις και βλέποντας πως δεν ικανοποιείται το ανεκπλήρωτο δεν προχωράνε σε γάμο και νιώθουν επίσης μοναξιά και απογοήτευση.
Αυτό μπορεί κάλλιστα να σημαίνει πως η μοναξιά τελικά αρχίζει από εμάς τους ίδιους. Εμείς οι ίδιοι διώχνουμε τους άλλους από δίπλα μας και μάλιστα τις περισσότερες φορές ασυνείδητα, με αποτέλεσμα να πιστεύουμε πως φταίνε πάντα οι άλλοι εκτός από εμάς. Ίσως τα ανεκπλήρωτα συναισθήματά μας να μας οδηγούν στην μοναξιά αφού τίποτα δεν μας γεμίζει εφόσον μέσα μας τα έχουμε όλα τακτοποιημένα αλλιώς. Ίσως για αυτό και πολλές φορές λέμε ή ακούμε να λένε: «Ολόκληρη πόλη, γιατί τόση μοναξιά;».
Πάντα λέω πως όλα ξεκινούν από μέσα μας, από εμάς τους ίδιους και όλα παίρνουν την τροπή που εμείς οι ίδιοι δίνουμε στις καταστάσεις. Αν αρχίσουμε λοιπόν να κοιτάμε μέσα μας και αποδεχτούμε αυτό που ακριβώς συμβαίνει τότε ίσως πάψουμε να νιώθουμε μοναξιά.
Η μοναξιά είναι μια απρόσκλητη φίλη και ακριβώς επειδή κανείς δεν την κάλεσε, όταν έρχεται ας μάθουμε από την επίσκεψή της και όταν εκείνη δει πως όντως κάτι μάθαμε να είστε σίγουροι πως θα φύγει. Απότομα και ξαφνικά όπως ήρθε.
