Παρατηρώντας τη λειτουργία της λεωφόρου Νιάρχου μετά τις πρώτες εβδομάδες παράδοσής της στην κυκλοφορία, διαπιστώνουμε τα ακόλουθα παράδοξα:
1) Είναι ένας δρόμος που έγινε για τα αυτοκίνητα. Και μπορεί μεν να διαθέτει αρκετά χιλιόμετρα πεζοδρομίων (μέχρι και στα χωράφια της Πεδινής) ωστόσο η επικοινωνία των δύο πλευρών της πάσχει ανεπανόρθωτα και ειδικά στα σημεία όπου υπάρχουν πολυκαταστήματα. Ο κόσμος αναγκάζεται να πηδάει τα κάγκελα για να περάσει απέναντι και αυτό γίνεται όλη μέρα.
2) Η μία και μοναδική λειτουργική διάβαση για πεζούς με την επόμενη να απέχει περί τα 1300 μέτρα (!) δεν επαρκεί ούτε κατά διάνοια ώστε να εξυπηρετήσει όπως θα όφειλε τους πεζούς. Πρέπει, δηλαδή, κάποιος να διανύσει 1400 μέτρα για να περάσει απέναντι και μετά να ξαναγυρίσει προς την αρχική κατεύθυνσή του (που σημαίνει κι άλλες εκατοντάδες μέτρα πορείας), ενώ θα ήταν πολύ εύκολο να γίνει τουλάχιστον μία ακόμη διάβαση στο ύψος του «Κωτσόβολου». Αν ο δρόμος έγινε απλώς για φωτογραφίζεται από drone αλλά στην ουσία να τιμωρεί τους πεζούς τι νόημα έχει;
3) Οι διαβάσεις από το πεζοδρόμιο στον ποδηλατόδρομο είναι άνευ ουσίας καθότι στη συνέχεια υπάρχει μεταλλικό κάγκελο.
4) Οι στάσεις (χωρίς στέγαστρο, παγκάκι, κάδο) βρίσκονται σε εντελώς ακατάλληλα σημεία πάνω σε στενά πεζοδρόμια. Τις δε ώρες αιχμής μέχρι και στον δρόμο αναγκάζονται να κατεβαίνουν οι φοιτητές, αλλιώς καλύπτουν πολλά μέτρα στην ευθεία. Δηλαδή, με λίγα λόγια, ο δρόμος που συνδέει την πόλη με το Πανεπιστήμιο δεν προβλέπει ούτε στάσεις της προκοπής, για εκείνους που πρωτίστως τον χρησιμοποιούν και δεν διαθέτουν αυτοκίνητο. Καταπληκτικό!
5) Το ένα σημείο εισόδου στη Νιάρχου (στα τυροκομικά “Παππά”) από τον παράπλευρο δρόμο είναι εντελώς ακατάλληλο και επικίνδυνο καθότι ταυτόχρονα είναι και ρεύμα εξόδου από τον κυρίως δρόμο. Έχει παρατηρηθεί εκεί να μπαίνουν αυτοκίνητα ακόμη και στο αντίθετο ρεύμα. Γιατί δεν κατασκευάστηκε κι αυτό το σημείο όπως εκείνο μπροστά από το “Διεθνές” που δεν αφήνει περιθώρια παρανοήσεων;
Επίσης, στο αντίθετο ρεύμα μπαίνουν αυτοκίνητα και στην αρχή της Νιάρχου ερχόμενα από Σεισμόπληκτα για να μη χρειαστεί να φτάσουν στον κόμβο Σκλαβενίτη και να ξαναγυρίσουν. Ακόμη και το λεωφορείο για να πάρει τη στροφή πρέπει ένα μέρος του να μπει στον ποδηλατόδρομο. Άλλωστε τα Σεισμόπληκτα έχουν αποκοπεί από τον κυρίως δρόμο αφού δεν υπάρχει πρόσβαση προς την κατεύθυνση της πόλης.
6) Το δεύτερο ρεύμα του παράπλευρου δρόμου έπρεπε να είναι επίσημα πάρκινγκ και χώρος για τις στάσεις των αστικών λεωφορείων και των κάδων απορριμμάτων και όχι να στριμώχνονται όλα αυτά στα στενά πεζοδρόμια.
7) Η πινακίδα που μπήκε τελευταία δείχνει τη Νιάρχου δεξιά προς τα χωράφια. Τι θέλει να πει ο ποιητής; Υπάρχει κι άλλη Νιάρχου από την άλλη μεριά;
8) Το τροχόσπιτο-υγειονομική βόμβα που είναι μέσα στο σκουπιδαριό και μαζεύει αγέλες σκύλων κάτω από τον ανισόπεδο κόμβο τι ακριβώς συμβολίζει; Πώς γίνεται ανεκτό; Αόρατο είναι; Αν υπάρχει πρόβλημα με κάποιον συμπολίτη μας πού είναι οι κοινωνικές υπηρεσίες να τον στηρίξουν; Όποιος θέλει δηλαδή στήνει κι ένα τροχόσπιτο σε μέρος της αρεσκείας του; Κάτι πρωτοφανές πανελλαδικά, καλό είναι να το δουν και παραπέρα για να μάθουν πώς ακριβώς φτιάχνουμε εμείς τους δρόμους μας.
9) Η πρώτη χωματερή είναι ήδη γεγονός, δίπλα ακριβώς στον δρόμο…
Και μπορεί η Νιάρχου να έχει πεζοδρόμια «να φαν’ κι οι κότες» που λέει ο λόγος -τετραπλά σε κάποια σημεία εκεί προς την Πεδινή- και χωρίς χρηστικό όφελος ωστόσο η παράπλευρη οδός Τσεριτσάνων έχει ακόμη πεζοδρόμια με χαλίκι. Απίστευτο; Και όμως αληθινό. Είναι να μην καμαρώνει ο νέος -παλιός στην ουσία- Δήμαρχος;
Κλείνοντας, το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι σε έναν δρόμο που στοίχισε κάποια εκατομμύρια ευρώ και θα έπρεπε να εξυπηρετεί όλους τους ενδιαφερόμενους, οι πεζοί (και οι φοιτητές) τιμωρούνται με καψόνια “στρατιωτικού” τύπου. Ως πότε;
