Του Λεωνίδα Γρηγοράκου*
Μιλώντας για πρώτη φορά στην τηλεόραση για τη δραματική περιπέτεια που βίωσα με τον κορωνοϊό, δεν σας κρύβω ότι ξαφνιάστηκα. Το κλίμα το οποίο εισέπραξα από πάρα πολλούς πολίτες γνωστούς και άγνωστους ήταν η αγωνία και ο φόβος τους, για τα προβλήματα που η πανδημία προκαλεί στην ανθρώπινη ύπαρξη. Μάλιστα δεν ήταν λίγοι εκείνοι που μου ζήτησαν να μιλήσω ξανά δημόσια, προκειμένου να αντιληφθούν όλοι τις τρομακτικές συνέπειες του θανατηφόρου ιού στην υγεία μας.
Δεν με συγκίνησε μόνο το ενδιαφέρον των συμπολιτών μου για την έκβαση της προσωπικής μου μάχης. Περισσότερο με προβλημάτισε η ανασφάλεια και η αβεβαιότητα που διαπίστωσα να κυριαρχούν στην ευρύτερη κοινή γνώμη. Εύλογες και αναμενόμενες μετά τα όσα συμβαίνουν επί δεκατέσσερις μήνες στον κόσμο όλο και στη χώρα μας.
Αναλογιζόμενος αυτά που έζησα επί εξήντα μέρες στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας, είναι φυσικό να φέρνω στη μνήμη μου σκέψεις και ερωτήματα που η σκληρή πραγματικότητα φέρνει μπροστά μας. Δεν είναι μόνο η δύναμη της ιατρικής επιστήμης η οποία έχει καταλυτικό ρόλο για την προστασία μας απ’ τις ανεξέλεγκτες επιπτώσεις της υγειονομικής κρίσης. Κάτι αυτονόητο και αναμφισβήτητο.
Ωστόσο σημαντική είναι η αυτοπροστασία και η αυτοπειθαρχία που οφείλουν να ακολουθούν οι πολίτες. Η ατομική ευθύνη είναι η καλύτερη ασπίδα απέναντι στον κορωνοϊό. Δεν αντιστρατεύεται τη συλλογική και προπαντός την ευθύνη της Πολιτείας. Εξ ου και σε καμιά περίπτωση δε συνιστά μετακύληση ή αποποίηση ευθυνών.
Αν κάπου πρέπει να εστιάσουμε την προσοχή και το ενδιαφέρον είναι ότι ο ιός επιδεικνύει ένα ισχυρό ένστικτο επιβίωσης. Έτσι άλλωστε εξηγούνται η ανθεκτικότητά του και οι συνεχείς μεταλλάξεις του. Το ίδιο λοιπόν ένστικτο, αυτό της επιβίωσης, οφείλουμε να έχουμε και όλοι εμείς.
Το όπλο που έχουμε στα χέρια μας είναι τα εμβόλια. Με αυτά προστατεύουμε και τη ζωή μας και τη ζωή των άλλων. Των συγγενών, των φίλων, των συνανθρώπων μας. Η αλήθεια είναι μία και μοναδική: Ο εμβολιασμός είναι ο μόνος δρόμος για να επανέλθουμε στη φυσιολογική ζωή, επιτυγχάνοντας το τείχος ανοσίας. Προκειμένου να πετύχουμε το στόχο μας χρειάζεται υπευθυνότητα και υπομονή, αφήνοντας στην άκρη εκείνους που αμφισβητούν την αξία της επιστήμης.
Το όφελος θα είναι μεγάλο τώρα που βρισκόμαστε στην πιο κρίσιμη καμπή. Διαφορετικά το κόστος το οποίο θα υποστούμε θα είναι ανυπολόγιστο. Δεν πρέπει να αφήσουμε την αίσθηση της κούρασης να θέσει σε κίνδυνο τη ζωή όλων. Αν σταθούμε στο πρόσκαιρο και στο εφήμερο κινδυνεύουμε να τα χάσουμε όλα. Αν κερδίσουμε τη μάχη θα έχουμε την ευκαιρία να γιορτάζουμε κάθε χρόνο το Πάσχα, να πηγαίνουμε στις ιδιαίτερες πατρίδες μας, στα πανηγύρια μας αλλά και να οργανώσουμε τη ζωή μας από πιο πλεονεκτική θέση.
Το μείζον ζήτημα που τίθεται και στο οποίο είμαστε υποχρεωμένοι να ανταποκριθούμε όλοι, πολιτικοί, επιστήμονες, διαμορφωτές της κοινής γνώμης είναι με απλά λόγια: Να είμαστε χρήσιμοι αλλά όχι αρεστοί. Όλοι μας έχουμε κάποιο παιδαγωγικό ρόλο και λόγο. Χρειάζεται να τον ασκήσουμε χωρίς εκπτώσεις, αυταρέσκειες, επιπολαιότητες και προπαντός να μη χαϊδεύουμε αυτιά.
O Λεωνίδας Γρηγοράκος είναι Έλληνας ιατρός, Καθηγητής Εντατικής Θεραπείας-Πνευμονολογίας του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, πρώην βουλευτής Νομού Λακωνίας, πρώην υπουργός αναπληρωτής Εσωτερικών και πρώην υπουργός αναπληρωτής Υγείας.
