Γράφει ο Γιώργος Ζάρρας
Πως αλλιώς μπορεί να χαρακτηρίσει κανείς την συμπεριφορά των δανειστών μας, απέναντί μας; Με πνίγει η αγανάκτηση. Με τρεμάμενο χέρι πατάμε τα κουμπάκια του τηλεκοντρόλ αυτές τις μέρες. Οι τίτλοι ειδήσεων μας τρομοκρατούν καθημερινά με τις ανακοινώσεις τις επερχόμενης λαίλαπας. Νέες μειώσεις των εισοδημάτων μας, νέες αυξήσεις των φόρων. Γιατί το κάνουν; Στόχος είναι η ενημέρωσή μας ή η δημιουργία κλίματος για την «ήπια» προσαρμογή μας στη νέα επιδρομή; Αν ήθελαν τα κανάλια να βάλουν φρένο σ’ αυτήν την κατρακύλα νομίζω ότι θα το έκαναν με χαρακτηριστική άνεση.
Μέρος του συστήματος είναι και αυτά. Ίσως το σημαντικότερο μέσω άσκησης πολιτικής. Έτσι μας διδάσκει τουλάχιστον η πρόσφατη ιστορία. Η σκέψη μου όμως είναι αλλού. Ποιο είναι αυτό το ποσό του ελλείμματος μας, που καταδίκασε τη χώρα και τους πολίτες της; Τα 300 δις ευρώ; Μα τέτοια ποσά είναι ψίχουλα μπροστά στους προϋπολογισμούς των μεγάλων πολυεθνικών! Εντάξει όχι και τόσο ψίχουλα!
Η λύση του οικονομικού αδιεξόδου της χώρας μας δεν θα επιτευχθεί με οικονομικούς όρους. Με βάση αυτούς, είμαστε ήδη χρεοκοπημένοι. Η αλληλεγγύη είναι η λέξη κλειδί! Αλλά αυτός ο όρος είναι άγνωστος στα κακομαθημένα πλουσιόπαιδα της δύσης. Στη σύγχρονη εποχή! Διότι στο παρελθόν χρησιμοποιούσαν και αυτοί τον ίδιο όρο. Πότε δεν σταθήκαμε αλληλέγγυοι στους αγώνες της δύσης; Πότε μας ζήτησαν κάτι και δεν το προσφέραμε απλόχερα; Πόσο αίμα κόστισε στην Ελλάδα η συμμετοχή της, με το μέρος των σύγχρονων δανειστών μας, στον Α’ Παγκ. Πόλεμο, στο εκστρατευτικό σώμα κατά των μπολσεβίκων, στον Β’ Παγκ. Πόλεμο, στον Εμφύλιο και στην Κορέα;
Αυτή η ενεργή μας συμμετοχή με το μέρος των νικητών τι κέρδη μας απέφερε; Χάσαμε την Βόρεια Ήπειρο, χάθηκε το ελληνικό στοιχείο στη Μικρά Ασία, «μπερδεύτηκαν» τα σύνορα στη Μακεδονία, αντίο Ανατολική Θράκη και διαίρεση της Κύπρου!!! Το διανοείστε; Τόσοι αγώνες, τόσο αίμα για να συρρικνωθεί ο ελληνισμός. Μας προσέφεραν ως αντάλλαγμα την συμμετοχή μας στην ΕΟΚ.
Στην ουσία όμως εξασφάλισαν τα πολιτικοστρατηγικά τους συμφέροντα στη Μεσόγειο. Μετά το 1989 όμως ο γεωπολιτικός χάρτης άλλαξε. Το «βάρος» έπεσε στην Μέση Ανατολή. Δεν υπήρχε πια το αντίπαλον δέος της πρώην σοβιετικής ένωσης. Δεν τους ήμασταν πια τόσο χρήσιμοι. Και σαν κακομαθημένα πλουσιόπαιδα μας πέταξαν στον κάλαθο και μας ζητάνε και τα ρέστα! Φροντίζοντας βέβαια να έχουν άξιους αντιπροσώπους τους στην εξουσία της χώρας.
Δεν αποποιούμαι τις ευθύνες μας. Αντιμετωπίσαμε τα ευρωπαϊκά κονδύλια με τον πλέον ληστρικό τρόπο. Η τριτοκοσμικότητα, τα μικροκομματικά συμφέροντα και η αδηφαγία μας δεν μας άφησαν περιθώρια ορθολογικής εκμετάλλευσης των «ψίχουλων» που μας έδωσαν δίκην ευρωπαϊκών προγραμμάτων ανάπτυξης και τώρα μας τιμωρούν. Ναι κάναμε λάθη. Τώρα όμως χρειαζόμαστε πραγματική βοήθεια. Όχι σαν αυτή του ΔΝΤ. Όχι σαν αυτές τις ευρωπαϊκής ένωσης που την κατασπαταλούσαν τα κόμματα για ίδιον όφελος.
Ας ληφθεί υπόψη μια φορά και η συνεισφορά μας σ’ αυτό που λέγεται ελεύθερη δημοκρατική Ευρώπη. Ας ορθώσει το ανάστημά μας απέναντι σ’ αυτούς κάποιος Έλληνας πολιτικός. Όχι τίποτε άλλο, αλλά να μην μας περνάνε και για «μάο –μάο» κι ας προσπαθούμε εμείς να τους πείσουμε ότι είμαστε! Θα έλεγα ότι μπορούμε και μόνοι μας.
Αλλά ρίχνοντας μια ματιά στο ελληνικό κοινοβούλιο τρέμω στην ιδέα. Ο απομηχανής θεός μας τελείωσε. Φορτωθήκαν πολλά πάνω στον γάιδαρο. Αρχίζει να γονατίζει. Πλησιάζει η στιγμή που θα αποτινάξει από πάνω του το περίσσιο βάρος που τεχνηέντως του φόρτωσαν. Και τότε…
