Γράφει η Μαρία Κουκιάρη
Οι άνθρωποι συχνά νιώθουν ότι αποτυγχάνουν….Γιατί όμως το νιώθουν αυτό και από που προέρχεται αλήθεια; Ας δούμε τους λόγους έναν-έναν που νιώθουμε έτσι:
1. Επειδή δεν κάνουμε αυτό που θέλουμε εμείς ακριβώς
Μόνο 8 στους 10 ανθρώπους περίπου, κάνουν αυτό που πραγματικά θέλουν στη ζωή τους.Κι αυτό γιατί; Γιατί δεν είναι πάντα έτοιμοι να κάνουν τα βήματα που κάνουν όταν τα κάνουν.Δεν είναι όλοι έτοιμοι για οικογένεια και παιδιά, δεν είναι όλοι έτοιμοι να σπουδάσουν ή δεν θέλουν να σπουδάσουν κι έχουν το δικαίωμα αυτό…Από τη στιγμή που γεννιόμαστε, μας προσθέτουν ταμπέλες και τελικά καταλήγουμε να κάνουμε αυτά που προσδοκούν όλοι οι άλλοι από εμάς, εκτός από εμάς….. κι αυτό το ονομάζουν αγάπη…
Αν οι άνθρωποι αφουγκραστούν τη ψυχή τους και κατανοήσουν τις πραγματικές τους επιθυμίες, τότε φυσικά θα επιτύχουν. Δεν έχει σημασία το πως θα το κάνουν, αλλά το ότι θα τολμήσουν να το κάνουν…
2. Δεν ρωτάμε τον εαυτό μας. Δεν του μιλάμε…
Το θέλω αυτό; Πόσο το θέλω; Τι θέλω τελικά; Τι χρειάζομαι για να είμαι πραγματικά χαρούμενος; Εγώ, όχι οι άλλοι!
Κι όταν δεν τον ρωτάμε, φυσικά δεν παίρνουμε απαντήσεις.Απαντήσεις που μόνο εκείνος έχει να μας τις δώσει.Ρωτάμε όλους τους άλλους, ψάχνουμε να κάνουμε διαφορετικά πράγματα μήπως νιώσουμε καλύτερα……ενώ η απάντηση βρίσκεται μέσα μας…
3. Τα λανθασμένα πρότυπα της κοινωνίας
Έχουμε ακούσει ουκ ολίγες φορές τις εξής φράσεις: Πέτυχε!….έγινε δικηγόρος ή σπουδάζει ιατρική! Κι όταν συναντάμε έναν απλό εργάτη που σκουπίζει τους δρόμους ή μία πωλήτρια σε ένα εμπορικό κατάστημα σίγουρα δεν σκεφτόμαστε ότι είναι επιτυχημένοι.
Δεν χρειάζεται καν να περάσουμε τη πόρτα ενός Πανεπιστημίου για να πετύχουμε στη ζωή μας …παρά μόνο εάν το θέλουμε πραγματικά κι εάν γνωρίζουμε ακριβώς τον λόγο που θα το κάνουμε. Εάν μας δίνει χαρά με λίγα λόγια…
4. Επειδή φοβόμαστε / Νιώθουμε ανασφαλείς
Φοβόμαστε να τολμήσουμε, φοβόμαστε να αφήσουμε τη μόνιμη δουλειά μας μήπως καταλήξουμε άνεργοι, φοβόμαστε για το τι θα πει η οικογένεια μας εάν αλλάξουμε τα βήματα μας, φοβόμαστε τη κριτική των άλλων…..φοβόμαστε….και χάνουμε την ευκαιρία να γίνουμε χαρούμενοι.Φοβόμαστε ότι θα μας δικάσουν κι έτσι υπογράφουμε μόνοι μας τη καταδίκη μας……κι αυτό γιατί;
Γιατί…..
5. Δεν πιστεύουμε ότι αξίζουμε την επιτυχία.
Πιστεύουμε ότι για να είναι κανείς πετυχημένος χρειάζεται να κάνει συνήθως ότι του υποδεικνύει η οικογένεια και το σύνολο. Δεν θεωρούμε τους εαυτούς μας πετυχημένους όταν δεν ακολουθούμε το σύνολο.
- Δεν πιστεύουμε ότι μας αξίζει να χαμογελάμε κάθε μέρα.
- Δεν πιστεύουμε ότι μας αξίζει να μην πονάμε.
- Δεν πιστεύουμε ότι η ζωή μπορεί να είναι κι εύκολη κάποιες φορές.
- Νιώθουμε ενοχές απέναντι στην ίδια την επιτυχία.
Γιατί αυτό μας έμαθαν….ότι χρειάζεται να πονέσουμε για να αποκτήσουμε αυτό που θέλουμε.Κι εγώ θα έρθω εδώ τώρα και θα πω…όχι….δε χρειάζεται να πονάμε, ούτε καν να κοπιάσουμε γι αυτό που πραγματικά θέλουμε.Γιατί δεν λογίζεται σαν κόπος, κάτι που κάνουμε με χαρά και με πλήρη συνείδηση.Σαν κόπος λογίζεται εκείνο που κάνουμε υποχρεωτικά .Ναι, αυτό είναι κόπος!
Σε όλους αξίζει η ευτυχία….ότι κι αν επιλέξουν να κάνουν, ότι κι αν διαλέξουν να ζήσουν.Η ψυχή μας γνωρίζει καλύτερα τι είναι αυτό που χρειαζόμαστε…..και καλό είναι να την ακούμε.
6. Γιατί δεν βλέπουμε τις αποτυχίες ως δώρα.
Συνήθως αντιμετωπίζουμε τις αποτυχίες ως κακή τύχη ή ως αποτέλεσμα δικών μας ελλείψεων, ποτέ όμως δεν τις βλέπουμε ως δώρο.Όταν λαμβάνουμε μια αποτυχία ως δώρο, στεκόμαστε στο περιτύλιγμα που είναι το ‘’φαίνεσθαι’’ ή αλλιώς περιοριστικές αντιλήψεις.Απογοητευόμαστε γιατί μας είπαν ότι αποτύχαμε ή εμείς οι ίδιοι θεωρήσαμε ότι αποτύχαμε. Φυσικά, έχουμε πάντα την επιλογή να ανοίξουμε το δώρο.Θα το κρατήσουμε άραγε ή θα το πετάξουμε στα σκουπίδια, χάνοντας έτσι την ευκαιρία να έρθουμε σε επαφή με την αλήθεια μας;
Φυσικά όλα τα παραπάνω δεν ισχύουν για όλους….ισχύουν μόνο για κείνους που ξέχασαν να ρωτήσουν τον εαυτό τους….
Μαρία Κουκιάρη
