Ομιλία Χ. Μαντά στην Ολομέλεια της Βουλής στις 15 Ιανουαρίου

Σε εξέλιξη βρίσκεται από χθες στη βουλή η συζήτηση για την ψήφιση του νομοσχεδίου του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων, Πολιτισμού και Αθλητισμού με τίτλο ««Οργάνωση και Λειτουργία Ιδρύματος Νεολαίας και Δια Βίου Μάθησης και Εθνικού Οργανισμού Πιστοποίησης Προσόντων και Επαγγελματικού Προσανατολισμού και άλλες διατάξεις», που αφορά εκτός των άλλων και ρυθμίσεις στα θέματα της ειδικής αγωγής και των Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων.

Στην ομιλία του επί της αρχής του νομοσχεδίου ο Χρήστος Μαντάς το χαρακτήρισε «σκούπα» καθώς βιαστικά περιλαμβάνει ρυθμίσεις που απαιτούν προσεκτικότερη προσέγγιση ενώ όπως δήλωσε χαρακτηριστικά «Μετατοπίζει δραματικά, το κέντρο βάρους από την παιδεία ως δημόσιο αγαθό στην παιδεία ως εμπόρευμα».

Οι υπερεξουσίες που συγκεντρώνει το διοικητικό συμβούλιο του Ιδρύματος Νεολαίας και Δια Βίου Μάθησης δημιουργούν έναν «ευέλικτο» μηχανισμό απορρόφησης πόρων και κυρίως κοιτώντας στο Ε’ Χρηματοδοτικό Πλαίσιο Στήριξης, όπου νομικά πρόσωπα ιδιωτικού δικαίου θα είναι υπεύθυνα για «ευέλικτες» πιστοποιήσεις ιδιωτικών και δημόσιων φορέων, για «ευέλικτη» διοχέτευση κονδυλίων και για «ευέλικτους» εργαζόμενους.

Για το θέμα της ειδικής αγωγής εξέφρασε την απορία σχετικά με τη βιασύνη με την οποία προτείνονται οι ρυθμίσεις καθώς, σύμφωνα με τα λεγόμενά του κ. Υπουργού, σε πολύ λίγους μήνες θα κατατεθεί ένα ολοκληρωμένο νομοσχέδιο για την ειδική αγωγή.

Πρόσθεσε επίσης ότι ακόμα και αν αναγνωριστούν καλές προθέσεις στο ζήτημα της μεταρρύθμισης στην ειδική αγωγή, οι συγκεκριμένες ρυθμίσεις τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, χωρίς την ύπαρξη συγκεκριμένου σχεδίου θα δημιουργήσουν μια τεράστια σύγχυση σε αυτόν τον πολύ ευαίσθητο τομέα.

Για το θέμα των Πανεπιστημίων ανέφερε πως το κεντρικό θέμα που προκύπτει από την εφαρμογή του μνημονίου είναι πως δεν μπορεί να τα χρηματοδοτήσει το κράτος, αποσύρεται σιγά-σιγά και πάμε στις διάφορες χορηγίες και στην αναζήτηση χρηματοδοτήσεων που μάλιστα θα είναι και κριτήριο το ποιος θα φέρει τις περισσότερες χρηματοδοτήσεις και τα περισσότερα προγράμματα, αλλά εν απουσία της βασικής ευθύνης του δημοσίου και της πολιτείας για τη δημόσια εκπαίδευση.

Για το θέμα του διδακτικού προσωπικού των Πανεπιστημίων εξέφρασε την απορία του γιατί την ίδια στιγμή που θεσμοθετείται η δυνατότητα απασχόλησης διδακτόρων ή υποψήφιων διδακτόρων για 1 έως 3 χρόνια, δεν γίνεται κουβέντα για τους εκλεγμένους λέκτορες που παραμένουν αδιόριστοι και κινδυνεύουν να μείνουν αορίστως σ’ αυτήν την κατάσταση, ενώ θα λύνεται το πρόβλημα των εκπαιδευτικών αναγκών, ακόμα και των κλινικών και εργαστηριακών αναγκών, με διδάκτορες υποψήφιους ή διδακτορικούς, αναλώσιμους για 1 έως 3 χρόνια.