Του Χρήστου Παπαδημητρίου
Κοινωνιολόγου – Οικονομολόγου
(Με αφορμή τα φετινά «πασχαλινά μηνύματα»)
Ούτε με αυτά τα εξαιρετικά από φιλολογικής άποψης πασχαλινά κείμενα – μηνύματα οι πολιτικοί και θρησκευτικοί ταγοί πλησίασαν έστω και ελάχιστα την ψυχή μας, κι ενώ περιέγραψαν λεπτομερώς την ανάσταση του θεανθρώπου, στοιχειωδώς ασχολήθηκαν με την ανάσταση του ταλαιπωρημένου ανθρώπου, και δη του Έλληνα Πολίτη.
Οι μεν ασχολήθηκαν στα μηνύματα τους με τη δύναμη του λαού γενικώς να αντέξει τα πεπραγμένα τους, αποφεύγοντας επιμελώς να αναφερθούν στο δια ταύτα, οι δε αναφέρθηκαν στη σωτηρία της ψυχής μας αποφεύγοντας επιμελώς να αναφερθούν στο γεγονός ότι κύρια φροντίδα των ιδίων είναι η εξασφάλιση αυτής της ζωής και «το κάτι τις» για τα γεράματα τους.
Είναι αρκετά κατανοητός ο λόγος τους ώστε να αντιλαμβάνεται ο πολίτης την εσκεμμένη προσπάθεια όλων των παραπάνω ακόμη και κατά την διάρκεια αυτών των άγιων ημερών να «εμποτίσουν» την κοινωνία με την άποψη και την θέση περί ατομικής ενοχής του πολίτη, όχι απλά της ευθύνης των πολιτών αλλά της ενοχής του πολίτη, όσον αφορά την παρούσα προβληματική.
Αυτό το εφεύρημα έντεχνα καλλιεργήθηκε αλλά και περίτεχνα τροφοδοτεί μια νέα αντίληψη περί της Κοινωνικοποίησης του Νέο έλληνα όχι μόνο σε ότι αφορά στη συνειδητοποίηση της συν ευθύνης που ενδεχομένως υπάρχει, αλλά και στη συνειδητοποίηση μιας νέου τύπου «αμαρτίας» δηλαδή της ατομικής ενοχής, για αυτή την απροσδιόριστα χαοτική κατάσταση που ζούμε όλοι μας.
Προσωπική ενοχή αγαπητέ μου συμπολίτη, για το γεγονός του ότι ο διπλανός μας έχει καταστεί ήδη «ληξιπρόθεσμος» σε υποχρεώσεις και καταστάσεις της οικονομικής και κοινωνικής πραγματικότητας.
Προσωπική ενοχή για το σημερινό status quo που μας προέκυψε από συγκεκριμένους χειρισμούς συγκεκριμένων ανθρώπων της πολιτικής και όχι μόνο, ενώ οι ίδιοι εκλαμβάνουν την προσωπική τους παρέμβαση ως ελπίδα για την πατρίδα, η διαμεσολάβηση στο θείο.
Αυτή η περιρρέουσα άποψη γίνεται σήμερα αντιληπτή ως κατευθυνόμενη, δόλια επιχειρούμενη, με σκοπό την εκμάθηση νέων κανόνων και στάσεων ζωής.
Η επίκληση της γενικής ευθύνης και η ανίχνευση μέσα σε αυτή της ατομικής ενοχής για την ανεργία την φτώχια τη μιζέρια είναι έννοιες για τις οποίες ο πολίτης πρέπει να πειστεί ότι έχει όχι μόνο μερίδιο ευθύνης αλλά και ενοχής, αποτελεί κατά την άποψη μου προβοκατόρικη προσπάθεια η οποία βρίσκει συμμάχους σε όλο το φάσμα της πολιτικής θρησκευτικής, κοινωνικής, δημοσιογραφικής και όχι μόνο διάστασης στη χώρα μας.
Αρνούμαι ως πολίτης να δεχτώ και να αποδεχτώ την ανελέητη υποκρισία όλων αυτών που από θέσεις ισχύος και εξουσίας λένε μια από τα ίδια ανακατεύοντας τις λέξεις.
Πιστεύω ότι σε αυτά τα θεατρινίστικα μηνύματα δεν υπάρχει ίχνος ειλικρίνειας, πλην της εθιμοτυπικής ανοησίας, η οποία σήμερα εκνευρίζει αφάνταστα καθότι δεν έμεινε στον πολίτη ίχνος ανοχής, αλλά και αντοχής.
Σιχάθηκα ως πολίτης τον ψεύτικο καθωσπρεπισμό την γραβάτα και τους κάθε λογής χαρτογιακάδες, οι οποίοι θεωρούν ακόμη σήμερα παρόλη την κατάντια που οδήγησαν τον τόπο, ότι αποτελούν κεφάλαιο για την χώρα.
Λυπούμαι αφάνταστα και για την επιμονή και εμμονή των θρησκευτικών ταγών στην «ειδωλική» πραγματικότητα, χωρίς καμία απολύτως αναφορά στη σημερινή τραγική πραγματικότητα.
Για άλλη μια φορά οι πολιτικοί και θρησκευτικοί ηγέτες της χώρας μας εξέφρασαν με μεγίστη ευλάβεια απόψεις και θέσεις στα πασχαλινά τους μηνύματα περί ηθικής και ηθικών αξιών, η ηθική όμως έχει δομικά χαρακτηριστικά ως έννοια, διαφέρει έτσι η έννοια της ηθικής από τον ηθικό όπως ο πολιτικός από την πολιτική, και ο ιερωμένος από την ιεροσύνη.
Ξύλινα λόγια, ψεύτικα λόγια, υποκρισία, και ξεδιάντροπη προκλητικότητα, σε πέτρινα χρόνια και εποχές, σε μέρες περίσκεψης, και προβληματισμού, σε καιρούς χαλεπούς για το σύνολο του λαού μας.
Δεν είναι προσωπική άποψη ότι ιδιαιτέρως φέτος τα μηνύματα όλων τους θα έπρεπε να είναι πιο σεμνά στο ύφος και πιο φειδωλά στα λόγια και όχι τόσο στομφώδη και προκλητικά, στο σύνολο τους αναφέρθηκαν στη σίγουρη ανάσταση του Σωτήρος, επιλέγοντας κι εδώ τα βέβαια και ασφαλή, και ως άλλοι πόντιοι Πιλάτοι, μη σεβόμενοι ως έπρεπε τον «ληξιπρόθεσμο Πολίτη» μέσα από τα μηνύματα τα πασχαλινά το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν το Εγώ τους.
Δεν ακουμπάει όμως σήμερα ο λόγος την πραγματικότητα, δεν υπάρχει ούτε η αίσθηση της αληθοφάνειας σε αυτά που λένε και σε αυτά που υπονοούν, και εν τέλει δεν υπάρχει σοβαρότητα σε αυτή την προκλητική και υποκριτική έννοια της αγάπης, προς τον πλησίον, και αυτό με ανησυχεί ως πολίτη περισσότερο όλων, το «ξεδιάντροπο λέγειν» από πολιτικούς και δεσποτάδες από προέδρους και αντιπροέδρους.
Αγαπητέ αναγνώστη, η παραπάνω αναφορά μπορεί να λαθεύει, το αισθητήριο όμως του πολίτη δεν λαθεύει σε αυτό το θέμα, για τούτο και σε κάθε περίσταση γίνεται λόγος στην περισσή υποκρισία, στην ανελέητη παραμυθολογία αλλά και στην εικονική πραγματικότητα που περιγράφουν και αρέσκονται να αναφέρονται πολιτικοί και ιερωμένοι με αυτά… τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα… ακόμα και εν όψει των αληθινών και μεγάλων γεγονότων της χριστιανοσύνης.
- Το κείμενο στοχεύει σε πρόσωπα και συμπεριφορές κι όχι στα γεγονότα.
- Το κείμενο είναι γραμμένο από μη επαγγελματία γράφοντα.
- Το κείμενο αποτελεί πρώτη γραφή σε τίτλο και κείμενο.
- Το κείμενο τίθεται στην διάθεση της έκδοσης για την δημοσίευση του.
- Το κείμενο και ο υποφαινόμενος σαφώς και ξεχωρίζει πολιτικούς και ιερωμένους που ξεχωρίζουν εκ των πράξεων τους.
