Γράφει ο Γιώργος Ζάρρας
Οι πρώτες «καλλικρατικές» αυτοδιοικητικές εκλογές τελείωσαν. Το πανηγυράκι των δύο τελευταίων εβδομάδων έλαβε τέλος με το 30% του εκλογικού σώματος να «κάνει» τις επιλογές και το υπόλοιπο να απέχει. Επιμένω ότι η αποχή, αν και στέλνει κάποιο μήνυμα, δεν αποτελεί λύση. Η συμμετοχή με κριτική διάθεση και σκέψη μπορεί να κάνει το μήνυμα ευανάγνωστο στους κυβερνώντες και μη. Προς το παρόν, όλοι λίγο ως πολύ, έχουν εξάγει χρήσιμα και «θετικά» συμπεράσματα από την εκλογική αναμέτρηση για τα κόμματά τους.
Οι υποψήφιοι κάνουν τους απολογισμούς τους, κυρίως οικονομικούς έτσι ώστε να έχουν μια εικόνα για το τι θα «πράξουν» για να «ρεφάρουν» από τις 1/1 που θα αναλάβουν. Ας μήν είμαι μηδενιστής, όχι όλοι, υπήρξε και ουσιαστικός διάλογος για τα κατά τόπους προβλήματα και υπάρχουν άνθρωποι που θα δουλέψουν προς αυτήν την κατεύθυνση, οι λιγότεροι.
Βέβαια, αυτός ο διάλογος αναλώθηκε κυρίως στα σκουπίδια και τις καθαρές πόλεις, ίσως γιατί μόνο αυτό επιτρέπουν τα ψαλιδισμένα πλέον κονδύλια για την αυτοδιοίκηση ίσως όμως και από την έλλειψη του «γνωστού» και πολυπόθητου οράματος! Όπως και να ‘χει πάντως η στασιμότητα, τουλάχιστον στον νέο θεσμό των αιρετών περιφερειαρχών, είναι βέβαιη. Τρία χρόνια μεταβατική πορεία, με ελάχιστους πόρους, με νομοθετικά κενά, επικαλύψεις αρμοδιοτήτων θα περάσουν φτιάχνοντας τα γραφεία τους και μοιράζοντας καρέκλες, πιθανολογώ! Και αφού τελείωσε το πανηγύρι των εκλογών άρχισαν τα όργανα της τροϊκας!
Ο κ. Παπανδρέου «τσακώθηκε» με την Αγγέλα, ο αυστριακός μας «μάλωσε» ότι δεν θα μας δώσει την επόμενη δόση, είναι 17 Νοέμβρη και όλοι «κρεμόμαστε» από το χαζοκούτι για να ακούσουμε αν έγιναν επεισόδια στο κέντρο της Αθήνας και τι άλλο θα μας «κόψει» η τρόϊκα! Σκέφτομαι καμιά φορά ότι είναι εύκολο να επικρίνει και να καταδικάζει κανείς, όπως έγω, τους κυβερνώντες και γενικότερα την κεντρική πολιτική σκηνή με κάθε ευκαιρία. Οχι ότι οι κυβερνώντες κάνουν κάτι για να αλλάξουν το κλίμα, ούτε και γω έχω καμία διάθεση να τους δικαιολογήσω. Αλλά να, τρέχουν στο μυαλό μου, έννοιες να τις πω, όπως αγορές, spreads, Δ.Ν.Τ., τρόϊκα, μηχανισμός στήριξης κλπ.
Και αναρωτιέμαι! Τι είναι αυτά τα spreads, που δεν τολμάει ο πρωθυπουργός της χώρας να πει μια λέξη (όταν λέει) και ανεβαίνουν? Μου μοιάζουν σαν κακομαθημένα παιδιά που όταν δεν ακούν αυτό που τους αρέσει «στραβώνουν»! Ποιές είναι οι αγορές? Ποιοί είναι όλοι αυτοί που μας περιμένουν στη γωνία και μας τρομοκρατούν κάθε λίγο και λιγάκι? Δηλαδή τι? Θα πάψουμε να μιλάμε στη χώρα μας για να μη μας ακούσουν οι αγορές και μας μαλώσουν?
Θα λέμε ότι τους αρέσει για μας δανείζουν και να υποθηκεύουν το μέλλον των επερχόμενων γεννεών? Και εν πάσει περιπτώσει τι είδους οικονομικά είναι αυτά που δεν τα καταλαβαίνω εγώ? Όταν χρωστάει κάποιος και δεν μπορεί να ανταπεξέλθει τον χρεώνουμε περισσότερο ή τον ελαφρύνουμε προκειμένου να μπορέσει να ορθοποδήσει και να αποπληρώσει το χρέος? Μας κλέβουν τη ζωή μέρα με τη μέρα, μαζί με τους ντόπιους συνεργάτες τους και μεις συζητάμε αν ο Ανθιμος έκανε κακό ή καλό στο Γκιουλέκα!!!
Στη δεκαετία του ‘30 (κυρίως μετά το ‘36) όποιος έπαιρνε θέση υπέρ της δωρεάν παιδείας, της ισότητας των δύο φύλων, της ψήφου των γυναικών και ένα σωρό άλλα κατηγορούνταν ως κομμουνιστής και έπαιρνε την άγουσα προς κάποιο «νησί»!!! Αυτά σήμερα θεωρούνται αυτονόητα και ας έχει χυθεί αίμα, επίσης τότε θεωρούνταν εναλλακτικές προοδευτικές προτάσεις προς τη βελτίωση του επιπέδου διαβίωσης των πολιτών.
Αυτές τις προοδευτικές εναλλακτικές προτάσεις περιμένουμε και σήμερα από την Αριστερά… μια διαφορετική φωνή ρε παιδιά, κάτι…
