Γράφει ο Νίκος Βούστρος
Οι ανθρώπινες αντιδράσεις στο σημερινό κόσμου του διαδικτύου όπου όλα παράγονται προβάλλονται και διαρκούν δευτερόλεπτα στον εικονικό κόσμο των σελίδων «κοινωνικής δικτύωσης», τείνουν όλο και πιο πολύ να γίνουν τυποποιημένες και μαζικές αλλά και απολύτως «ρηχές», χωρίς τελικά να βιώνονται πραγματικά.
Οι λόγοι για τους οποίους αυτό συμβαίνει είναι πολλοί, κυρίως όμως έχει να κάνει με τη μιμητική φύση των ανθρωπίνων συμπεριφορών, αλλά με και την ασύλληπτης ταχύτητας για άλλες εποχές ροή της «πληροφορίας», που τελικά, είναι πολύ συζητήσιμο και το αν τελικά είναι πληροφορία, και κατά πόσο είναι απαραίτητο να «τρέχει» τόσο πολύ.
Κάντε ένα τεστ στον εαυτό σας: Ενώ «χαζεύετε» στις σελίδες της κοινωνικής δικτύωσης και στον συχνότατα ψευδεπίγραφο κόσμο τους, προσπαθήστε να θυμηθείτε τι διαβάσατε πριν π.χ. 10 λεπτά ή πριν 5. Θα διαπιστώσετε ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο να θυμηθείτε!
Το φαινόμενο είναι όλο και πιο έντονο όσο περισσότερους «φίλους» έχει κάποιος – διαδικτυακές συνδέσεις για την ακρίβεια, γιατί είναι πολύ συζητήσιμο το αν μια ηλεκτρονική σύνδεση σε καθιστά και φίλο με κάποιο άλλον άνθρωπο, αν δεν ήσουν νωρίτερα, στην πραγματική ζωή.
Το γεγονός λοιπόν της παροχής «πληροφορίας» με καταιγιστικό ρυθμό, με «αναρτήσεις» που παραμένουν στην οθόνη μας για μερικά δευτερόλεπτα, παράγει μερικά πολύ εντυπωσιακά αποτελέσματα: Αρχικά εθισμό ώστε να βλέπει όλο και περισσότερα και στη συνέχεια στρες για να το καταφέρνει.
Επίσης, ο ψευδεπίγραφος κόσμος των μέσων αυτών, και λόγω της ταχύτητας που επιβάλλει κατά τη χρήση τους, αλλά και λόγω της φύσης των ανθρώπινων συμπεριφορών, παράγει τυποποιημένες αντιδράσεις, κατά την αλληλεπίδραση των χρηστών: Οι αντιδράσεις, όταν δεν έχουν τη μορφή οργισμένων ή προσβλητικών σχολίων φαινόμενο που και αυτό δείχνει να αυξάνει όσο περνά ο καιρός, με τη βοήθεια και της πανδημίας του κορωνοϊού φυσικά, περιορίζονται σε λίγα τυποποιημένα εικονίδια, με τις γνωστές «φατσούλες» -τα emoticons όπως λέγονται- τα οποία πολλές φορές «πατιούνται» και από …υποχρέωση ή επειδή κάπως πρέπει να αλληλεπιδράσει ο χρήστης με τους άλλους…
Έτσι, η καταιγιστική ροή «πληροφορίας» από τη μία, η γρήγορη ανάγνωση από την άλλη, αρχίζουν τελικά να αφαιρούν «βάθος» συναισθημάτων από τους χρήστες λόγω της πρωτόγνωρης αυτής ταχύτητας που όλα συμβαίνουν, ρέουν στην οθόνη και το ίδιο ταχύτατα ξεχνιούνται. Λογικό είναι λοιπόν τον ίδιο περιορισμένο χρόνο να διαρκούν και τα συναισθήματα και ότι άλλο…
Η λύση είναι μία και είναι μονολεκτική: Είναι αυτή η τόσο ωφέλιμη αλλά και αντιπαθής για πολλούς λέξη, τα όρια. Όταν θέτουμε όρια στη χρήση, για τον εαυτό μας ή για τα παιδιά μας, τότε είναι σίγουρο πως δεν θα συρόμαστε σε fast food συμπεριφορές, και εν τέλει fast food συναισθήματα κατά τις ψηφιακές μας περιηγήσεις.
Στο τέλος της ημέρας, καλό είναι να θυμόμαστε πάντοτε ότι τα δίκτυα αυτά είναι εικονικές συνδέσεις αλληλεπίδρασης και σε καμία περίπτωση η πραγματική ζωή…
