Το Προεδρικό Διάταγμα “Κατηγορίες και Περιεχόμενο χρήσεων γης” και η θέση του Συλλόγου Γεωπόνων Πρέβεζας:
Όπως έχουμε αναφέρει και σε παλιότερη ανάρτηση μας το σχέδιο Π.Δ. του Υπουργείου Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής με τίτλο “Κατηγορίες και Περιεχόμενο χρήσεων γης” βρίσκεται σε δημόσια διαβούλευση για περισσότερο από ένα μήνα, με την σχετική προθεσμία να έχει ήδη παραταθεί δύο φορές (λήγει στις 31 Ιανουαρίου). Στο επίκεντρο της αντιπαράθεσης βρίσκεται το άρθρο 14, με τους περιορισμούς και τις προϋποθέσεις που θέτει στην εκτός σχεδίου δόμηση.
Η εκτός σχεδίου δόμηση και η προστασία της γεωργικής γης είναι ένα αντιφατικό ζήτημα το οποίο αναμενόμενα έχει προκαλέσει πολλά και έντονα σχόλια. Πριν εκφράσει κάποιος άποψη καλό θα είναι να αναλογιστεί την παγκόσμια κατάσταση στη γεωργική γη και στην παραγωγή τροφίμων με ορίζοντα τουλάχιστον μιας γενιάς.
Έχουμε λοιπόν αύξηση παγκοσμίου πληθυσμού (θα ξεπεράσει τα 9 δισεκατομμύρια το 2050), αλλαγή διατροφικών προτιμήσεων στον αναπτυσσόμενο κόσμο, μείωση παραγωγής τροφίμων λόγω των ακραίων καιρικών φαινομένων (ολοένα και συχνότερα) και ταυτόχρονα ραγδαία μείωση της καλλιεργούμενης γης λόγω της υποβάθμισης (διάβρωση, αλάτωση κ.α.) αλλά και της αστικής ανάπτυξης.
Αποτέλεσμα αυτών είναι η αύξηση της τιμής των τροφίμων (ιδιαίτερα των βασικών όπως τα δημητριακά), η πρόκληση σημαντικών κοινωνικών αναταραχών σε φτωχές χώρες και η λήψη μέτρων από άλλες (απαγόρευση ή επιβολή μεγάλων δασμών στις εξαγωγές) και μια έντονη ανησυχία για την επάρκεια τροφίμων παγκοσμίως.
Από την άλλη μεριά, το έντονο γεωγραφικό ανάγλυφο της χώρας μας είναι γνωστό. Από τα 132.000.000 στρ. συνολικής έκτασης, η γεωργική γη εκτείνεται περίπου σε 37.000.000 στρ. εκ των οποίων η αρόσιμη έκταση είναι αρκετά μικρότερη. Αν αναλογιστούμε ότι η πλειοψηφία των Ελλήνων επιθυμεί να έχει κατοικία (πρώτη ή δεύτερη) με ένα ωραίο κήπο και μερικά οπωροφόρα κάπου μακριά εκτός πόλης, δε θα ήταν καθόλου απίθανο να χανόταν καμιά δεκαριά εκατομμύρια στρέμματα γεωργικής γης στο βωμό της οικιστικής ανάπτυξης. Δυστυχώς στη χώρα μας δεν έχουμε αυτή την πολυτέλεια.
Είναι πλέον δεδομένο ότι θα κληροδοτήσουμε στην επόμενη γενιά μεγάλα χρέη και ένα αβέβαιο μέλλον. Ας της αφήσουμε τουλάχιστον τη δυνατότητα να καλλιεργεί τη γη για να μπορεί να τραφεί.
Ας χρησιμοποιήσουμε τη λαϊκή σοφία των προηγούμενων γενιών που οικοδομούσαν σε άγονα, πετρώδη μέρη (αλλά με καλό μικροκλίμα και χωρίς κίνδυνο πλημμύρας) και διαφύλασσαν ως κόρη οφθαλμού (ακόμα και με εκβραχισμούς και αναβαθμίδες) το καλλιεργήσιμο έδαφος.
Υποστηρίζουμε λοιπόν με θέρμη τους περιορισμούς που θέτει το άρθρο 14.
Παρατηρήσεις:
– Παρ. Α σημείο 9: Κατοικία μόνο για τον κατά κύριο επάγγελμα αγρότη βάση των μητρώων του ΟΠΕΚΕΠΕ και την ασφάλιση στον ΟΓΑ.
– Να κλείσει το παράθυρο που δημιουργεί η παράγραφος Β και η κερκόπορτα της παραγράφου Γ.
– Να υπάρξουν κάποιες ευνοϊκές μεταβατικές ρυθμίσεις για τους ιδιοκτήτες που ήδη έχουν επενδύσει τις οικονομίες τους σε αγροτεμάχια.
Εν κατακλείδι θα παραφράσουμε μια ινδιάνικη ρήση: Μόνο όταν θα έχουμε οικοδομήσει το τελευταίο στρέμμα γης, θα καταλάβουμε ότι η άσφαλτος και το τσιμέντο δεν παράγουν καρπούς.
