Στην επιτροπή κοινωνικών υποθέσεων της Βουλής μίλησε την Πέμπτη 15 Δεκεμβρίου ο βουλευτής Θεσπρωτίας κ. Χρήστος Κατσούρας. Η παρέμβαση του βουλευτή πραγματοποιήθηκε στα πλαίσια της ενημέρωσης του Υπ. Υγείας για την πορεία του ΕΟΠΠΥ. Αναλυτικά η παρέμβαση του κ. Κατσούρα:
«« Κύριε Υφυπουργέ, πράγματι στην Ελλάδα το κόστος είχε ξεφύγει και στο φάρμακο και στο υγειονομικό υλικό και στη διοικητική οργάνωση των υπηρεσιών υγείας και αυτό το κόστος δεν σχετιζόταν με την ποιότητα της προσφοράς των υπηρεσιών. Όμως, υπό το βάρος μιας βαθιάς οικονομικής κρίσης, υπάρχει ο κίνδυνος να χάσουμε το μέλλον.
Τι θέλω να πω: Η ασφάλιση υγείας σε όλο το δυτικό κόσμο είναι ένα βασανιστικό πρόβλημα. Οι δαπάνες συνεχώς αυξάνονται και οικονομετρικές αναλύσεις δείχνουν ότι πολλές φορές ο τρόπος και η σχέση του επιπέδου ασφάλισης δεν σχετίζονται με την ποιότητα προσφοράς των υπηρεσιών.
Έχει διπλασιαστεί η δαπάνη όσον αφορά το ποσοστό του Α.Ε.Π. από το 1980 μέχρι σήμερα και οι προβλέψεις μέχρι το 2050 είναι ότι ενώ η πραγματική οικονομία θα αυξηθεί στην Ε.Ε. κατά 1,8 περίπου, παρά τα όσα μέτρα προληπτικά ή διορθωτικά στον τομέα της ασφάλισης, το κόστος των υπηρεσιών υγείας θα αυξηθεί 3,5 φορές. Είναι μια τεράστια δυσαναλογία και το ερώτημα είναι πώς θα μπορέσουμε να παρέμβουμε σε αυτή την καμπύλη, πώς θα μπορέσουμε να την αλλάξουμε.
Υπάρχουν διαφορές οικονομετρικές αναλύσεις. Εγώ, όμως, θα ήθελα να ξεκινάμε ανάποδα, δηλαδή να ξεκινάμε από το ποιο είναι το ηθικά ορθό ή αλλιώς ποιο είναι, κατά τη γνώμη μας, το πολιτικά ορθό. Πρέπει όλος ο κόσμος να δέχεται υπηρεσίες υγείας ικανοποιητικού επιπέδου. Και το δεύτερο ερώτημα είναι, μπορεί αυτό να είναι και οικονομικά αποδοτικό, με μια κεντρική παρέμβαση; Εγώ νομίζω ότι μπορεί, αρκεί να πάμε στις αιτίες που αυξάνουν αυτό το κόστος και αρκεί να στραφούμε με διάφορες παρεμβάσεις, όπως του ΕΟΠΥΥ σε διάφορα ζητήματα που δεν πολυακούγονται ή που ακούγονται σαν δεύτερα.
Ας πούμε, πάλι στη Δύση, όλοι κατανοούν την ανάγκη να μεταφερθούν πόροι από την παροχή υπηρεσίας υγείας στην πρόληψη – εδώ δεν το βλέπουμε – είτε στην πρωτογενή πρόληψη, στην αλλαγή του τρόπου ζωής, να στοχεύσουν στη διατροφή, στην άσκηση, στην παχυσαρκία, στο κάπνισμα, είτε στη δευτερογενή πρόληψη, γιατί όλοι αποδέχονται κάτι: Ότι το κύριο κόστος οφείλεται σε λίγα χρόνια νοσήματα.
Στο διαβήτη, στα καρδιαγγειακά, στο εγκεφαλικό, στον καρκίνο, στα οποία πολλά απ’ αυτά μπορεί να προληφθούν, αλλά ούτε βλέπουμε να μεταφέρονται πόροι προς αυτή την κατεύθυνση. Έτσι για παράδειγμα ο Ε.Ο.Π.Υ.Υ. θα είχε ένα στόχο να οργανώσει τους γιατρούς σε ομάδες με στόχο τα χρόνια αυτά νοσήματα και στόχους ιατρικούς που πάλι δεν τους ακούμε.
Το δεύτερο πρόβλημα παγκόσμια είναι ότι οι γιατροί και οι ασφαλιστικές εταιρείες πληρώνονται με βάση τις πράξεις που κάνουν, άρα, δεν έχουν κανένα εντός εισαγωγικών κίνητρο να μην κάνουν πράξεις.
Θα σας πω ένα άλλο παράδειγμα για τα κλειστά νοσήλια που λέτε. Καταρχήν, στα κλειστά νοσήλια δεν μπαίνει πολύ συχνά το διοικητικό κόστος. Λέτε, να είναι πιο πολύ στον ιδιωτικό τομέα κατά 20% και πιο λίγο στον δημόσιο τομέα, επειδή εκεί όπως λέτε, δεν προσμετράται το κόστος για τη μισθοδοσία. Ναι, αλλά κάποιος πληρώνει αυτό το κόστος. Δεν το πληρώνει το νοσοκομείο, το πληρώνει όμως το ελληνικό δημόσιο.
Δεύτερο παράδειγμα. Δεν καταλαβαίνω γιατί ένα κλειστό νοσηλίων θα πρέπει να έχει την ίδια τιμή για την πρώτη σκωληκοειδίτιδα και την ίδια τιμή για την εκατοστή ή για τη χιλιοστή σκωληκοειδίτιδα, αφού αν οργανωθεί σωστά ένα τέτοιο κέντρο μπορεί η χιλιοστή σκωληκοειδίτιδα να είναι πάμφθηνη γι’ αυτό.
Είχα πει και στην ολομέλεια ότι είναι πολύ βασικό το δημογραφικό πρόβλημα. Πάλι με προβλέψεις, στην Ευρώπη λέμε ότι μάλλον το 2030 – δεν είναι πολύ μακριά – το 37% του πληθυσμού θα είναι πάνω από 65. Πώς θα καλυφθούν αυτές οι ανάγκες; Θα καλυφθούν από τον προϋπολογισμό του Ε.Ο.Π.Υ.Υ.; Το θεωρώ αδύνατο. Αυτές οι ανάγκες έπρεπε να πάνε μάλλον στον κρατικό προϋπολογισμό.
Τέλος, για να φανεί πόσο σύνθετο είναι το πρόβλημα, ένα από τα σταθερά αποτελέσματα που βγαίνει από όλες τις μελέτες, είναι ότι όσο καλύτερο είναι το εκπαιδευτικό επίπεδο των ασφαλισμένων, τόσο καλύτερο είναι το προσδόκιμο επιβίωσης. Άρα, δεν μπορούμε να κοιτάμε μόνο προς τον ένα στόχο. Για παράδειγμα, καλύτερη εκπαίδευση, περισσότερα χρόνια εκπαίδευσης, πιο σταθερή ζωή, μεγαλύτερη επιβίωση, η εκπαίδευση επηρεάζει τα οικονομικά της υγείας.
Ελπίζω να ξαναγίνει μια συζήτηση, γιατί πραγματικά νομίζω πρέπει να επανέλθουμε στο ποιος είναι ο ρόλος του κράτους στις παρεμβάσεις της υγείας και νομίζω ότι αυτό θα σηματοδοτούσε την αναγέννηση αυτού που λέμε «κοινωνικό κράτος».
Έχω μια ερώτηση προς τον κ. Μπόλαρη. Αρκετοί ασφαλισμένοι μου λένε ότι οι Έλληνες ασφαλισμένοι του εξωτερικού έχουν διαφορετική αντιμετώπιση από τους Έλληνες ασφαλισμένους του Ι.Κ.Α.. Γιατί; Θα σταματήσει αυτό από 1/1/2012; »»
