Γράφουν οι βουλευτές:
Οδυσσέας Βουδούρης
Θανάσης Οικονόμου
Φραγκίσκος Παρασύρης
Οι τελευταίες απαιτήσεις της «Τρόικα» για μείωση του κατώτερου μισθού στον ιδιωτικό τομέα προκαλούν απορία και οργή. Είναι γνωστό ότι η Ελλάδα έχει πρόβλημα δημοσίου χρέους. Είναι γνωστό ότι το μισθολογικό βάρος στις δαπάνες του δημοσίου είναι υπέρογκο (77% έναντι μέσου όρου 51%, της ΕΕ). Εύλογα τίθεται επομένως προς συζήτηση κάθε θέμα που σχετίζεται με αυτό το πρόβλημα. Είναι επίσης γνωστό ότι δεν υπάρχει θέμα «μισθολογικού κόστους» και ειδικά θέμα κατώτερου μισθού στον ιδιωτικό τομέα στη χώρα μας. Απόδειξη; Το λένε οι ίδιοι οι εργοδότες!
Με ποιο σκεπτικό λοιπόν οι εκπρόσωποι της «Τρόικα» το θέτουν ως απαίτηση; Υποτίθεται διότι αυτό θα αυξήσει την ανταγωνιστικότητα. Αυτό όμως πρέπει να γνωρίζουν και οι ίδιοι ότι είναι παραλογισμός. Με την λογική αυτή οι οικονομίες του Μπαγκλαντές και της Νιγηρίας θα ήταν πρώτες παγκοσμίως όσον αφορά την ανταγωνιστικότητα. Και εκείνες της Γερμανίας και της Σουηδίας στα πρόθυρα της κατάρρευσης.
Επιπλέον, οι μισθοί στον ιδιωτικό τομέα στη Ελλάδα έχουν ήδη μειωθεί κατά 25% την τελευταία περίοδο (στοιχεία του Σώματος Επιθεώρησης Εργασίας), χωρίς καμία βελτίωση της ανταγωνιστικότητας. Αντιθέτως, η μείωση των μισθών στον ιδιωτικό τομέα δυσχεραίνει την κατάσταση των ασφαλιστικών ταμείων και επιδεινώνει συνεχώς την ύφεση.
Δεν υπάρχει καμία «οικονομική λογική» στην πρόταση των δανειστών μας. Χωρίς να ενδίδουμε σε θεωρίες συνωμοσίας, δεν διαφαίνεται άλλο κίνητρο στην πίεση των εκπροσώπων της «Τρόικα» παρά το ιδεολογικό. Η έννοια του κατώτερου μισθού ισχυρίζονται πως πρέπει να καταργηθεί διότι η «αγορά εργασίας» πρέπει να απορρυθμιστεί. Δεν υπάρχει οικονομικό σκεπτικό, δόγμα είναι!
Περιμένουμε από την Κυβέρνηση να πει ένα ευγενικό αλλά στιβαρό «όχι» σε έναν τέτοιο εκτροχιασμό. Θα πρέπει να υπάρξει μια συνολική και τεκμηριωμένη αντίσταση, σε αυτή την ακατανόητη απαίτηση, από εργοδότες, εργαζόμενους κυβέρνηση και κόμματα. Να καταδειχτεί ότι η εμμονή σε οριζόντια μέτρα κατά των μισθωτών οδηγεί σε ύφεση. Να γίνει έστω και την ύστατη στιγμή κατανοητό ότι σε όλα υπάρχουν όρια και ότι δεν μπορεί να δικαιολογηθούν νέα μέτρα αν πρώτα δεν ληφθούν και δεν αποδώσουν τα μέτρα κατά της φοροδιαφυγής και υπέρ της κοινωνικής δικαιοσύνης.
Το επιχείρημα ότι είμαστε σε δύσκολη θέση και δεν μπορούμε να αντιταχθούμε στους αρωγούς μας δεν στέκει. Αν, για να εισπράξουμε την βοήθεια της «Τρόικα», πρέπει να διαλυθεί η ελληνική κοινωνία, η απάντηση είναι: «τη βοήθεια την χρειαζόμαστε ακριβώς για να αποφύγουμε αυτή τη διάλυση».
