Γράφει ο Γιώργος Ζάρρας, αρχειονόμος
Θεωρητικά αυτές οι δύο τάσεις αναμετρήθηκαν στις πρόσφατες εκλογές. Και το αποτέλεσμα; Λίγο απ’ όλα. Καμιά ξεκάθαρη «λαϊκή εντολή». Ο καθείς ερμηνεύει το εκλογικό αποτέλεσμα κατά το δοκούν. Λες και το πρόβλημα είναι αυτό καθεαυτό το μνημόνιο και όχι οι συνθήκες που οδήγησαν σ’αυτό.
Μια αρρωστημένη κοινωνία δε σώζεται με υπαγορευμένα μνημόνια. Δεν υπάρχει κανένας κλάδος της ελληνικής οικονομίας, κανένα επί μέρους κοινωνικό πεδίο που να μην είναι νοσηρά δομημένο. Αυτά τα φαινόμενα στηλιτεύονται γενικόλογα και με ασάφεια απ’ τα κόμματα, διότι απλά εκεί μέσα υπάρχουν μεγάλες δεξαμενές ψήφων!
Ο πάλαι ποτέ δικομματισμός φρόντισε γι’ αυτό. Εκεί βεβαίως ποντάρει και για την επάνοδο του. Αλλά και στο ανέφικτο ή μη εφαρμόσιμο των προτάσεων των αντιμνημονιακών. Το παράδοξο σ’ αυτές τις εκλογές ήταν ότι οι αρχιτέκτονες της καταστροφής ζήτησαν την ψήφο προκειμένου να επαναδιαπραγματευθούν το δημιούργημα τους και να το κάνουν πιο «ελαφρύ». Αρνήθηκαν όμως να αναγνωρίσουν το λάθος τους!!!
Από την άλλη τα κόμματα που συγκέντρωσαν τη διαμαρτυρία, προέβαλαν την απαγκίστρωση ή την καταγγελία του μνημονίου, χωρίς ωστόσο, να δώσουν μια σαφή διέξοδο. Με αποτέλεσμα αυτή η ασάφεια να αποτυπωθεί και στο εκλογικό αποτέλεσμα.
Και τώρα βρισκόμαστε μπροστά σε ένα θέατρο του παραλόγου όπου πάνε και έρχονται οι διερευνητικές και οργιάζουν οι οπορτουνιστικοί ελιγμοί των μελλοντικών εραστών της εξουσίας! Γιατί το κάνουν; Αφού δεν είναι σε θέση να σχηματίσουν μια πραγματικά οικουμενική κυβέρνηση. Όχι γιατί έχουν προγραμματικές αποκλίσεις, αλλά γιατί η προτεραιότητα είναι το κομματικό συμφέρον. Τα μαγαζάκια τους!
Σίγουρα θα πάμε σε επαναληπτικές εκλογές. Πιθανό να δοθεί λύση, ίσως όμως και όχι. Η «ταμπακέρα» πάντως πάλι θα μείνει απ’ έξω. Τα πράγματα είναι απλά. Θα μπορούσαν να γίνουν οι εκλογές ή μια οικουμενική κυβέρνηση κάτω από συγκεκριμένους όρους.
Όπως, πρώτον: α) πόσο είναι το χρέος, β) ποιος το δημιούργησε και γιατί, γ) που δαπανήθηκε. Είναι σε θέση τα κόμματα να δώσουν μια συγκεκριμένη απάντηση σ’ αυτά, όλα μαζί;
Δεύτερον: τι κάνουμε για να απαλλαγούμε; Δεδομένου ότι τα υπαγορευμένα μνημόνια αποδείχτηκε ότι δεν οδηγούν σε λύση. Μπορούν π.χ., όλοι μαζί να απαντήσουν τι θα κάνουν με τους χιλιάδες διορισμένους απ’ το παράθυρο που δε προσφέρουν τίποτα; Μπορούν να δώσουν λύση στο μεταναστευτικό ή θα αφήσουν πάλι χώρο τη χρυσή αυγή ή τον Καρατζαφέρη πιο παλιά; Απλά πράματα. Ούτε «κοστολογημένα» προγράμματα εξυγίανσης ούτε ανατρεπτικές φανφάρες για κατανάλωση.
Ίσως, ο λαός πρέπει να υποδείξει στα κόμματα τα προγράμματα που θέλει να εφαρμοστούν και όχι τα κόμματα να καλούν το λαό να ακολουθήσει τα δικά τους! Λαϊκή εξουσία; Θα’ λεγε κανείς! Μα αυτό δεν ευαγγελίζονται όλοι; Ότι, και καλά, σέβονται τη λαϊκή ετυμηγορία και προσπαθούν να εκφράσουν τη λαϊκή βούληση. Από ένα λαό όμως βαθειά αλλοτριωμένο που κανένας δε σέβεται και δε ρωτά. Δε θέλουμε να εφαρμοστούν στρατηγικές εξυγίανσης με χιλιάδες «νεκρούς», αλλά πολιτικές αξιοκρατίας και ισονομίας. Ποιον όμως θα άφηναν οι αγορές να εφαρμόσει πολιτικές;
Οι πολιτικές αντικαταστάθηκαν από στρατηγικές που έχουν και κοστολογημένα αποτελέσματα. Το μήνυμα που πρέπει να αξιολογηθεί δεν είναι αυτό των εκλογών, αλλά το μήνυμα της αναστάτωσης που προκάλεσε σε όλη την Ευρώπη η ιδέα και μόνο σχηματισμού Αριστερής κυβέρνησης.
Δεν ξέρω αν ο Τσίπρας μπορεί να τα καταφέρει ή αν έχουν υπόσταση αυτά που προτείνει, δεν είμαι και μ’ αυτόν άλλωστε, αλλά το γεγονός ότι τους έκανε όλους να «κελαηδήσουν» (μέσα και έξω από τη χώρα) στην ιδέα ότι μπορεί να ηγηθεί μια ευρείας αριστερής κυβέρνησης, με χαροποίησε. Ας το λάβουν υπόψη τους αυτό στην Αριστερά, σε όλη την Αριστερά. Αλλά μήπως ξέρουμε πια τι σημαίνει Αριστερά και Δεξιά;
