Γράφει ο Νίκος Βούστρος
Η συγχώνευση Eurobank – Grivalia μας επιτρέπει να βγάλουμε αρκετά συμπεράσματα σχετικά με τον τραπεζικό τομέα, την οικονομία και την πολιτική στη χώρα μας.
Σε καμία περίπτωση δεν είναι επιτυχία ή πρόοδος ή αναπτυξιακό αποτέλεσμα, είναι μια εξέλιξη που έχει τις απαρχές της στο σαθρό όσο και κλεπτοκρατικό ελληνικό τραπεζικό σύστημα, όσο και στις ανεπάρκειες της ελληνικής πολιτικής (δλδ. πολιτικών).
Ουσιαστικά, η Grivalia είναι η πρώην Eurobank Properties την οποία απέκτησε καναδικό fund αντί πινακίου φακής, στην εποχή της πολύ βαθιάς κρίσης (αυγ. 2012), με το ίδιο fund να αποκτά μετοχικά δικαιώματα παράλληλα στη Eurobank, επίσης αντί πινακίου φακής – ας είναι καλά οι ανίκανοι πολιτικοί μας των τελευταίων 10 ετών που έκαναν δώρο τις εν Ελλάδι εδρεύουσες τράπεζες (και όχι ελληνικές, δεν υπήρξαν ποτέ) σε ξένα αρπακτικά.
Σήμερα λοιπόν το καναδικό fund πραγματοποιεί μια συγχώνευση των δύο εταιρειών, στις οποίες κατέχει πλειοψηφικά ποσοστά με απώτερο σκοπό α) το ξεφόρτωμα των κόκκινων δανείων της Eurobank (7 δισ. Ευρώ σήμερα) σε εταιρεία Ειδικού Σκοπού ώστε να μπορέσουν να εκτελέσουν τον αρχικό αντικειμενικό τους σκοπό, την παραγωγή τίτλων πάνω στα κόκκινα δάνεια και τη χωρίς όριο πώληση & κερδοσκοπία με όχημα αυτά και β) την αποκόμιση γρήγορου και μεγάλου κέρδους από τη διαδικασία αυτή.
Ούτε «ψήφος εμπιστοσύνης» στην ελληνική οικονομία είναι, ούτε «ένδειξη ανάπτυξης» ούτε τίποτα από όλα αυτά που «πιπιλίζουν» οι ημιάσχετοι στη χώρα μας, αναμασώντας τα (διαφημιστικά) κείμενα των δελτίων τύπου του fund, χωρίς καμία κρίση και χωρίς καμία ανάλυση.
Σαφέστατα είναι πολύ άσχημα εξέλιξη και για το τραπεζικό σύστημα και για τις επιχειρήσεις και την ελληνική οικονομία, τον ένα από τους τέσσερις τραπεζικούς οργανισμούς να τον ελέγχει (και να τον κάνει ότι θέλει) ξένο fund.
Οι προτεραιότητες του fund δεν είναι φυσικά ούτε να δώσει δάνεια ούτε να κινήσει την ελληνική οικονομία. Είναι μόνο δύο και είναι οι εξής: α) Γρήγορο καλό κέρδος β) Επιστροφή των κεφαλαίων που κατέβαλαν από την ίδια τη συμφωνία.
Ούτε γι’αστείο φυσικά δεν είναι ξένη επένδυση, είναι μόνο δηλωτικό κι επιβεβαίωση της απόλυτης αποτυχίας των παρεμβάσεων για να «σωθεί» το τραπεζικό σύστημα. Και το χρυσοπληρώσαμε και μας το άρπαξαν και πάλι στα ίδια και χειρότερα είμαστε – πράγμα που επιβεβαιώνεται και από τις αξίες των τραπεζικών μετοχών δηλαδή, έχουν καταρρεύσει.
Και φυσικά, η συγχώνευση είναι ξεκάθαρα λύση ανάγκης αλλά και αποτέλεσμα της δεινής θέσης που βρίσκεται το ελληνικό τραπεζικό σύστημα όσο και της επιτυχημένης (για το ίδιο) στρατηγικής του ξένου fund, το οποίο δεν μέμφομαι φυσικά, αυτή είναι η δουλειά του και την κάνει πολύ καλά (για τους ιδιοκτήτες του).
Το πρόβλημα είναι (πάντα), τι κάνουμε εμείς…
Συμπέρασμα: Η Πολιτική είναι πολύ σοβαρή δουλειά για να την εμπιστευόμαστε στους πολιτικούς…
Ν.Β.
