Γράφει ο Γιώργος Ζάρρας, αρχειονόμος
Και εγένετο φως! Επιτέλους, σε λίγο θα έχουμε κυβέρνηση. Χρειάστηκαν να περάσουν δυόμιση και πλέον χρόνια για να καταλήξουμε. Κόπηκαν μισθοί, καταλύθηκαν κεκτημένα εργασιακά δικαιώματα χρόνων, μια νέα κοινωνική τάξη, των νεόπτωχων, εντάχθηκε στην ελληνική κοινωνία, για να καταλάβουμε ότι… έτσι μας αρέσει!!!
Η λαϊκή ετυμηγορία είναι μπροστά μας. Θέλουμε τους ίδιους! Δε μπορούμε χωρίς αυτούς, συνηθίσαμε. Οι γενιές που γαλουχήθηκαν από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ δε μπορούν να τους ξεπεράσουν. Έχει μια μεταφυσικότητα το πράμα. Όσο και αν προσπαθούν οι επιστήμονες της κοινωνικής ψυχολογίας να το ερμηνεύσουν, δε τα καταφέρνουν. Αυτός που σε κορόιδεψε, αυτός που σου έκοψε το μισθό, σε άφησε άνεργο, είναι ο ίδιος που θες τώρα να σε ξανακυβερνήσει επειδή κάποια στιγμή στο παρελθόν σε διόρισε! Σφάξε με αγά μου να αγιάσω και άγιος ο Θεός!
Και να φανταστεί κανείς ότι είμαστε ένας λαός που πάντα πήγαινε κόντρα στις πιθανότητες με μόνο όπλο την περηφάνια του! Δε μας έσκιαξαν οι ορδές των Τούρκων, των Ιταλών, των Γερμανών και μας έσκιαξε η τρόικα! Είμαστε ο ίδιος λαός; Κοίτα να δεις φίλε μου πως σε μεταλλάσουν τα δανεικά. Για μια χούφτα ευρώ ξεπουλάμε τα πάντα. Βέβαια, υπάρχει μια διαφορά. Οι μεγάλες εθνικές μας υπερβάσεις έγιναν σε εποχές που τρώγαμε αυτά που παράγαμε. Αν φάμε σήμερα αυτά που παράγουμε θα πρέπει να τρώμε λουλούδια σαν αυτά που πετάμε στα κορίτσια που αλυχτάνε στα μεγάλα stage. Ξέρει ο λαός, είναι σοφός.
Που να μπλέξουμε με διαρθρωτικές αλλαγές, αύξηση της παραγωγής και της παραγωγικότητας, αφού ξέρουμε ότι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο θα ζήσουμε, φτωχότεροι, αλλά θα ζήσουμε. Επιλέξαμε πάλι το παλιό πολιτικό κατεστημένο γιατί ξέρουμε ότι θα κάνει τα πάντα για να διατηρήσει την πελατεία του. Τους δημοσίους υπαλλήλους που δημιούργησε, τους αγρότες και τους επιχειρηματίες. Κοντά στους επιχειρηματίες πήγαν και οι εργαζόμενοι. Πώς να λειτουργήσει ένας επιχειρηματίας σε μια ελεύθερη ελληνική οικονομία χωρίς κρατική στήριξη;
Μπορεί η νέα κυβέρνηση «Παπαδήμος 2» που θα δημιουργηθεί να ευαγγελίζεται την ανασύσταση του κρατικού μηχανισμού, την ανάπτυξη, την πάταξη της φοροδιαφυγής κλπ., ξέρει όμως ότι αν το κάνει θα έχει υπογράψει την καταδίκη της. Έτσι θα συνεχίσουμε με τα χαράτσια μας, τις περικοπές μας και τη φτώχεια μας. Τώρα θα μου πεις, είχε άλλη επιλογή;
Εκεί έχει ευθύνες η Αριστερά. Ψάρεψε σε θολά νερά. Πήγε με όρους του ’80 να διεκδικήσει την εξουσία την ίδια ώρα που με τους άλλους συστρατεύτηκε όλη η Ευρώπη. Φοβήθηκε ο κόσμος. Αλλά τι φοβήθηκε; Σημαία ήταν η εγγύηση των καταθέσεων! Πόσοι έλληνες ρε γαμώτο έχουν καταθέσεις; Οι ευθύνες της Αριστεράς εστιάζονται περισσότερο στην εσωτερική της ασυνεννοησία και την επικοινωνία με τον κόσμο. Ακόμα η μισή Ελλάδα πιστεύει ότι είναι κάτι κακό. Υπάρχει αίμα ανάμεσα στις δύο παρατάξεις. Πολεμήθηκε όσο τίποτε άλλο τα τελευταία 60-70 χρόνια. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να υπερβάλει εαυτό για να πείσει τον κόσμο ότι είναι μαζί του και όχι να ενσωματώνει τα καρκινώματα του «υπαρκτού» ελληνικού συνδικαλισμού! Λίγο η απειρία, λίγο οι πολλές συνιστώσες, λίγο η άκαμπτη στάση (ΚΚΕ) και πάει μια ακόμα ευκαιρία.
Η Αριστερά έχασε την ευκαιρία ή ο λαός; Ήρθε η ώρα νομίζω να αποδείξει ότι δεν είναι το βολεμένο αουτσάιντερ της αντιπολίτευσης. Να αναλάβει δράση. Να ακουμπήσει το λαό. Πρέπει να αποδείξει ότι η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ είναι άνοδος της αριστερής σκέψης, όχι διαμαρτυρία. Οι συνταγές του μνημονίου που θα εφαρμόσει η νέα κυβέρνηση θα αυξήσουν και άλλο τα ποσοστά της. Οι επόμενες εκλογές θα τη βρουν νικήτρια. Θα μπορέσει να το διαχειριστεί; Ως τότε ξέρουμε τι μας περιμένει…
