Του Χρήστου Παπαδημητρίου
Κοινωνιολόγου – Οικονομολόγου
Με αφορμή την συμβολική παραίτηση από την αποζημίωση του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας, αντιπαραθέτοντας την άποψη ότι σήμερα προϋπόθεση – και -για την οικονομική επιβίωση αποτελεί η πολιτική ανάταξη, την οποία όμως οι πολιτικοί δεν επιχειρούν, και οι δανειστές εξ αυτής της αμοραλιστικής συμπεριφοράς, απαίτησαν και εκτροχίασαν την συνταγματική πραγματικότητα της μεταπολιτευτικής Δημοκρατίας μας.
Αποτελεί ιστορική αναντιστοιχία με τα γεγονότα, και απύθμενη προκλητικότητα προς το σημερινό κοινωνικό γίγνεσθαι, η επιμονή και εμμονή του συνόλου της σημερινής πολιτικής ζωής της χώρας σε τοποθετήσεις και όρους της περασμένης τριακονταετίας.
Αποτελεί κατά κοινή παραδοχή «ύβρη» για αυτούς που αιωρούνται σήμερα μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, κάθε διαχειριστική λογική απέναντι στην «απροσδιόριστα» τραγική κατάσταση, της σημερινής Ελληνικής κοινωνίας και πραγματικότητας, της οποίας οι οικονομικές και κοινωνικές προβληματικές είναι ήδη φανερές, το εφιαλτικό τοπίο της ύφεσης υπαρκτό, και η «συστημική» και ανελέητη επίθεση των δανειστών σε πλήρη εξέλιξη.
Κατά συνέπεια σήμερα δεν αρκεί απλά και μόνο να αναφερόμαστε στην ζοφερή κατάσταση αλλά η παρέμβασή μας οφείλει όχι πια μόνο να σηματοδοτεί στα όρια της διαχείρισης, αλλά να ανατρέπει καταστάσεις και να δημιουργεί τομές για την νέα πραγματικότητα που είτε θέλουμε είτε όχι έρχεται και θα έχει ιστορικής διάρκειας χρονικά όρια.
Είναι πρόδηλο ότι η παρούσα κατάσταση θα έχει εφιαλτικές συνέπειες όχι μόνο οικονομικές αλλά κοινωνικές, οικογενειακές, και ψυχολογικές, χαρακτηρίζονται δε τέτοιες γιατί θα είναι πρωτόγνωρες, σε σχέση με το χτες αλλά και σε σχέση με την καθυστικία τάξη περί θεσμών και μάλιστα πολιτειακών θεσμών οι οποίοι δέχονται μια ανελέητη πίεση ευτελισμού, και αλλοτρίωσης.
Φτάσαμε ήδη στο σημείο όπου οι θεσμικές λειτουργίες αυτής της Δημοκρατίας δεν ανταποκρίνονται σε αυτό που η κοινωνία θεωρεί θεσμό και θεσμική πραγματικότητα, αντιθέτως πρωτόγνωρες συμπεριφορές για την ελληνική πραγματικότητα και πολιτεία τίθενται σε δοκιμαστική ισχύ όπως ο περιορισμός της λαϊκής κυριαρχίας και η επιβολή της επιτροπείας ως αναγκαστικό μέσο ελέγχου της δημόσιας διοίκησης και λειτουργίας του κράτους από ξένους τεχνοκράτες.
Είναι δε προκλητικά φανερή η προσπάθεια που γίνεται ώστε να αντιλαμβάνεται ο πολίτης την δόλια θέση να εμποτιστεί η κοινωνία με την άποψη περί ατομικής ενοχής του πολίτη γενικώς, όχι απλά της ευθύνης του πολίτη αλλά της ενοχής του πολίτη, όσον αφορά την παρούσα προβληματική, δηλαδή κυρίαρχη ευθύνη του φτωχού και του άνεργου, για την ανεργία και την φτώχια του. Προσωπική ενοχή για το σημερινό status quo που μας προέκυψε από συγκεκριμένους χειρισμούς συγκεκριμένων ανθρώπων όχι μόνο της πολιτικής αλλά ολοκλήρου του φάσματος της δημόσιας πραγματικότητας, ενώ οι ίδιοι άνθρωποι ακόμη και σήμερα εκλαμβάνουν την προσωπική τους παρέμβαση ως ελπίδα για την διάσωση.
Η κατευθυνόμενη θέση ότι η ανεργία η φτώχια η μιζέρια είναι κοινωνικά μορφώματα για τα οποία ο πολίτης πρέπει να πειστεί ότι έχει όχι μόνο μερίδιο ευθύνης αλλά και ενοχής, αποτελεί κατά την άποψή μου προβοκατόρικη προσπάθεια η οποία βρίσκει θιασώτες σε όλο το φάσμα της πολιτικής, θρησκευτικής, κοινωνικής , δημοσιογραφικής και όχι μόνο διάστασης της χώρα μας.
Είναι κοινός δε τόπος ότι ουδέποτε στη μετά δικτατορική μας Δημοκρατία τέθηκε το ζήτημα του προσδιορισμού της σχέσεως αιτίου- αιτιατού, όσον αφορά την αποτελεσματική παραγωγή πολιτικής θέσης και λόγου και αν τώρα δεν επιχειρηθεί η πολιτική ανάταξη στην πολιτική συμπεριφορά, η οποιαδήποτε οικονομική ανάταξη θα έχει αργά η γρήγορα την ίδια κατάληξη.
Είναι κοινός τόπος επίσης η πλήρης κουρελοποίηση της ελληνικής αξιοπιστίας. Καθότι αποδείξαμε σε όλους τους τόνους ότι είμαστε η χώρα του «νομοθετείν», αλλά χωρίς καμία διάθεση και ικανότητα για «επιχειρείν», με χαρακτηριστικό παράδειγμα που εξόργισε τους πάντες η μοναδική μας ανικανότητά να εφαρμόσουμε έστω και τον αντικαπνιστικό νόμο.
Όμως πεπατημένες του χτες από ότι φαίνεται μπαίνουν σε νέες βάσεις, έξω θεσμικά, με κόστος βαρύ για την νομιμότητα αρχών, και σήμερα τίθεται πρόβλημα και θέμα Δημοκρατίας, και θέμα εκτροπής από τον συνταγματικό χάρτη, καθότι η οποιαδήποτε ανάταξη θα έπρεπε να τυγχάνει της λαϊκής νομιμοποίησης κυρίως.
Την παραπάνω παραδοχή επιβεβαίωσαν με τη σιωπηρή στάση τους όσον αφορά την παρέκκλιση του Συντάγματος, τον τελευταίο καιρό πρώην και νυν ανώτατοι και κατώτατοι άρχοντες και λειτουργοί του κράτους.
Κατά την άποψή μου εκεί θα έπρεπε να είναι η στόχευση των ανωτέρω στην συνταγματική νομιμοποίηση όλων όσων συνέβησαν τελευταία, και με το παράδειγμά των οι «ταγοί» να προκαλέσουν πολλαπλασιαστικό κοινωνικό αποτέλεσμα… δυστυχώς όμως…
Είναι προβοκατόρικη αν όχι άσχετη και άστοχη αλλά και ατεκμηρίωτη η άποψη που οι επαγγελματίες της πολιτικής και όχι μόνο, με ανέξοδο και εύκολο τρόπο διαβεβαιώνουν ότι η Δημοκρατία δεν κινδυνεύει, παρόλο που με την συμπεριφορά τους έχουν πείσει το κοινωνικό σύνολο ότι πλείστοι εξ αυτών είναι αναξιόπιστοι και αξιοθρήνητα υποκείμενα του κοινού ποινικού δικαίου.
Η Δημοκρατία μας είναι απλά θεμελιωμένη αλλά αποδεδειγμένα με νοοτροπίες και λογικές του παρελθόντος. Νοοτροπίες και συμπεριφορές, «παρόμοιες» με εκείνες που επέτρεψαν να εκτραπεί και να φαλκιδευτεί η δημοκρατία πριν σαράντα πέντε χρόνια, έτσι η λαϊκή κυριαρχία ήδη μερικώς καταλύθηκε, χωρίς τις παραδοσιακές βεβαίως «τεχνικές», καθότι η Δημοκρατία σήμερα φαλκιδεύεται με παγκοσμιοποιημένες μεθόδους.
Σήμερα κατά συνέπεια αγαπητέ Αναγνώστη, δεν αρκούν πράξεις μόνο που σηματοδοτούν, γιατί αυτό έπρεπε να γίνει χτες, και ας προέρχονται από τον οποιοδήποτε, σήμερα απαιτούνται τομές. Σήμερα η ανιστόρητη επιμονή στην αντιμετώπιση και αυτής της ανείπωτης κρίσης με διαχειριστικές λογικές και πρακτικές που μας έφεραν στο χείλος του γκρεμού της καταστροφής και της εξαθλίωσης, επιτείνει την απέχθεια του πολίτη όχι μόνο στον πολιτικό αλλά δυστυχώς και προς την πολιτική.
Οι πολίτες γνωρίζουν μεθόδους που δημιουργούν τομές, οι πάσης φύσεως άρχοντες της πολιτείας αν δεν τις γνωρίζουν ας ρωτήσουν, αφού βρεθούν με τους πολίτες, κάτω στο πεζοδρόμιο πριν είναι πολύ αργά για τους ίδιους και την Δημοκρατία μας.
Σήμερα τι άλλο πρέπει να συμβεί για να ξεφύγουν από την υποκρισία, και τον αμοραλισμό;… ο βηματισμός της Δημοκρατίας μας σήμερα είναι μετέωρος… αύριο…
