Του Χρήστου Μαγγούτα,
Τορόντο – Καναδάς
Πριν από λίγο ξεκίνησε ένα petition – ηλεκτρονική ψηφοφορία – με θέμα την επιστροφή των Μαρμάρων του Παρθενώνα στην Αθήνα. Αυτή η ψηφοφορία δεν είναι τυχαία: οργανώνεται από το Σύλλογο Νέων Αρχαιολόγων της Μεγάλης Βρετανίας, των ανθρώπων που ξέρουν πιο καλά από τον καθένα το θέμα αυτό.
Ήδη τα αποτελέσματα είναι συγκλονιστικά: σε μια μέρα 6,000 ψηφοφόροι δηλώνουν σε ποσοστό 98% να επιστραφούν τα αγάλματα στη χώρα και το λαό που τα δημιούργησε.
Είναι κρίμα που ο Έλληνας Υπουργός Πολιτισμού δεν αδράζει αυτή την ευκαιρία, όπως θα έκανε η Μελίνα Μερκούρη αν ζούσε. Βέβαια αν ζούσε μπορεί ήδη τα αγάλματα να βρίσκονταν ήδη από καιρό στην Αθήνα…
ΨΗΦΙΣΤΕ και διαδώστε https://www.yac-uk.org/news/120831/parthenonpoll. Δε μας αρκεί το ποσοστό, χρειαζόμαστε μαζική συμμετοχή χιλιάδων από όλο τον κόσμο.
Με την ευκαιρία ένα πολύ σύντομο άρθρο που είχα γράψει το 1994 στην εφημερίδα μου στο Τορόντο «Ελληνικός Τύπος», όταν «έφυγε» η Μελίνα, χωρίς να προλάβει να υλοποιήσει το όνειρο της ζωής της.
Οι Καρυάτιδες θρηνούν για την άλλη χαμένη αδελφή τους…
Μεγάλο θρήνο άκουγαν, κατά την παράδοση, οι Αθηναίοι για νύχτες, την εποχή που ο λόρδος Έλγιν είχε απαγάγει μια από τις Καρυάτιδες για να τη μεταφέρει στα σκοτεινά κλίματα του βορρά. Ήταν οι Καρυάτιδες που έκλαιγαν για τη χαμένη αδελφή τους.
Για τη Μελίνα η επιστροφή των κλεμμένων έργων τέχνης ήταν σκοπός ζωής. Δεν ήταν άψυχα μάρμαρα ήταν ένα κομμάτι από τη ζεστή καρδιά του ελληνικού πνεύματος.
“Ακόμα κι αν η επιστροφή δε γίνει αμέσως, σκοπεύω να ζήσω αρκετά, για να δω τα Μάρμαρα να ξαναγυρίζουν στην πατρίδα τους”, είχε δηλώσει στο ελληνικό κοινοτικό κέντρο κατά την επίσκεψή της στο Τορόντο το 1987.
Αλλά η ζωή έχει τα δικά της κριτήρια και παίρνει τις δικές της αποφάσεις δίχως να νοιάζεται για τους σκοπούς των ανθρώπων. Η Μελίνα δεν ευτύχησε να ζήσει να υποδεχτεί την ξενιτεμένη αδελφή.
Πέθανε τις μέρες αυτές κι ο Ελληνισμός, όπου γης, μπορεί να ξανακούσει τις Καρυάτιδες να κλαίνε για την άλλη χαμένη αδελφή τους, που τόσο τις συμπόνεσε, τη Μελίνα…
