Γράφει η Νεφέλη Π. Ζ.
Η γιαγιά Εριφύλλη λέει πως αμα δεν υπήρχε ο μύθος πίσω απο κάθε τι που εμείς ενθουσιαζόμαστε και το Θεοποιούμε, δεν θα απογοητευόμασταν τόσο εύκολα. Με είδε να κλαίω ένα απόγευμα. Με ρώτησε τι μου συμβαίνει και όταν άκουσε πως κλαίω για αρσενικό γέλασε! Ναι γέλασε! Την κοίταξα με απορία. “Και αγόρι να ήσουνα και να έκλαιγες για θηλυκό πάλι την ίδια αντίδραση θα είχα”, μου είπε. “Οι άνθρωποι δεν είναι Θεοί”, συνέχισε η γιαγιά, “είναι κοινοί θνητοί όπως εσύ και εγώ, με τα καλά και τα άσχημά τους. Όσο πιο γρήγορα κανείς το αντιλαμβάνεται αυτό τόσο το καλύτερο για εκείνον. Δεν υπάρχουν πρίγκηπες ούτε βασίλισσες. Υπάρχουν άντρες και γυναίκες που και οι δυο κουβαλάνε μέσα τους και απο ένα “εγώ”. Έχεις ακούσει ποτέ για κανέναν εγωιστή Θεό; Όχι. Οπότε ξέχνα το παραμύθι και προσγειώσου στην πραγματικότητα.”, είπε η γιαγιά και αποχώρησε απο το δωμάτιο. Μου φάνηκε σκληρή αν και τα μάτια της καθώς μιλούσε δεν έδειχναν κάτι τετοιο. Αργότερα κατάλαβα πως δεν ήταν σκληρή αλλά αληθινή και έχουμε αυτή την τάση εμείς οι άνθρωποι, την αλήθεια να την ονομάζουμε σκληρότητα μόνο και μόνο επειδή είναι ακριβώς αυτό, η αλήθεια!
Ίσως να μην φταίει τόσο ο Τάσος, όσο εγώ που τον θεοποίησα. Ίσως να φταίει η δική μου ανάγκη να δημιουργήσω τον δικό μου μύθο. Ωστόσο, αναρωτιέμαι αν δεν είχα αυτή την ανάγκη, θα ερωτευόμουνα; Ο έρωτας τελικά είναι θέμα χημείας, ορμονών που δημιουργούν έλξη ή κατασκεύασμα της φαντασίας, του μύθου που ενίοτε οι περισσότεροι έχουμε την ανάγκη να ζήσουμε; Δεν ξέρω αν θέλω να βρω την απάντηση, ξέρω όμως πως μου δημιουργήθηκε η απορία αν για όλα τελικά φταίει ο μύθος. Άν όλα τα Θεοποιούμε μέσα μας απλά και μόνο για να μπορούμε να τα αντιμετωπίσουμε. Τον έρωτα, την αγάπη, την δουλειά που ονειρευόμαστε, το ταξίδι που θέλουμε να πάμε, την φιλία…την ίδια τη ζωή, που όταν έρχεται η στιγμή της απομυθοποίησης-γιατί αργά ή γρήγορα έρχεται σε όλους-νιώθουμε γυμνοί και απροστάτευτοι. Μόνοι αντιμέτωποι με την αλήθεια της γιαγιάς Εριφύλλης γιατί όντως δεν υπάρχει κανείς εγωιστής Θεός.
Είναι ίσως το “εγώ” μας που δημιουργεί το μύθο.
Είναι ίσως αυτό το “κάτι” που απεγνωσμένα ψάχνουμε οι άνθρωποι.
Είναι που δεν αρκούμαστε στην αλήθεια.
