Γράφει ο Νίκος Βούστρος
Μία από τις πολλές κακοδαιμονίες της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας, είναι η σχέση του δημοσίου τομέα με τους πολίτες, η οποία σχηματοποιείται κυρίως στη συμπεριφορά των εκπροσώπων του δημοσίου προς τους πολίτες τους οποίους υποτίθεται ότι υπάρχουν για να εξυπηρετούν:
Αγένεια, απεύθυνση στον ενικό με ιταμό πολλές φορές ύφος, έπαρση, αλαζονικές συμπεριφορές, αυτά είναι που κυρίως θα αντιμετωπίσει ο πολίτης σε όποια τριβή αναγκαστεί να έχει με τους εκπροσώπους του δημοσίου στη χώρα μας. Είναι μια σχέση που πάσχει. Και πάσχει βαθιά, σε όλες τις πλευρές της. Δεν είναι βέβαια όλοι οι υπάλληλοι του δημοσίου έτσι. Υπάρχουν πάντα οι φωτεινές εξαιρέσεις, χάρη στη φιλοτιμία των οποίων λειτουργεί το σύστημα και εξυπηρετείται στοιχειωδώς ο πολίτης.
«Έτσι είναι, γιατί το λέω εγώ ρε!», ή «γιατί το λέει ο “νόμος”» ή «γιατί το λέει ο “προϊστάμενος”», ή γιατί …… «τη δουλειά μας θα μας μάθεις τώρα, κύριος; το λεει το ΦΕΚ / κανονισμός / απόφαση υπ. αρ. 1853545 – άντε από δω πρωί πρωί, ακόμα δεν αρχίσαμε!»
Όμως, δίκαια ο πολίτης αναρωτιέται: α) γιατί συμβαίνει το απαράδεκτο αυτό φαινόμενο και β) γιατί δεν διορθώνεται επιτέλους, ώστε να αποκτήσουμε και εμείς χαρακτηριστικά πολιτισμένης χώρας στο συγκεκριμένο ζήτημα.
Οι λόγοι για τους οποίους συμβαίνουν τα φαινόμενα αυτά, είναι πολλοί και διαφορετικοί: Από τη μονιμότητα των υπαλλήλων, από την κουλτούρα του ακαταδίωκτου και της ασυλίας, από τη βεβαιότητα του “κουκουλώματος” με μια Ε.Δ.Ε. η οποία πιθανώς θα οδηγήσει κάποιον σε κάποια υποτιθέμενη επίπληξη αλλά όμως χωρίς κανένα τελικά πρακτικό αποτέλεσμα, από τη διαχρονική διάβρωση του δημοσίου τομέα από την κομματοκρατία και τον κακώς εννοούμενο “συνδικαλισμό”, από την αλαζονεία της εξουσίας, μέρος της οποίας νοιώθει ο υπάλληλος, καθώς επίσης και από τη γενικότερη έλλειψη κοινωνικής ευγένειας και κουλτούρας σεβασμού του άλλου, αλλά και πολλά άλλα.
Το …πολιτισμικό σοκ που παθαίνει κάποιος με εμπειρία στη …μάχη με τον ελληνικό δημόσιο τομέα και τους υπαλλήλους του, είναι τεράστιο, σχεδόν τερατώδες!
Στην οποιαδήποτε Ευρωπαϊκή χώρα, βασικά εδώ και χρόνια δεν χρειάζεται να επισκεφθείς εσύ τη δημόσια υπηρεσία – όλα γίνονται ηλεκτρονικά με την ελάχιστη ταλαιπωρία του πολίτη. Αν παρ’ ελπίδα συμβεί, θα σου απολογηθούν για την ταλαιπωρία που σε υποβάλλουν και με ευγένεια και σεβασμό, θα κοιτάξουν να σε εξυπηρετήσουν μια ώρα αρχύτερα. Στο μεταξύ θα σε κάνουν να νοιώσεις όσο το δυνατόν πιο άνετα.
Εδώ σε αντιμετωπίζουν λες και είσαι …ζητιάνος, λες και πας να τους χαλάσεις τη γαλήνη! Προφανώς, οι άνθρωποι δεν έχουν καταλάβει ότι βρίσκονται στην όποια θέση, όχι γιατί την έφεραν από το σπίτι ή από το κόμμα, αλλά για να μας υπηρετούν και πάντως όχι για να μας ταλαιπωρούν!
Αυτό που αξίζει κανείς επίσης να δει, είναι το γιατί δεν αλλάζει η κατάσταση αυτή: Είναι πολύ απλό αγαπητοί φίλοι:
- Γιατί κανένας από όσους συμμετέχουν στο δημόσιο τομέα δεν θέλει να αλλάξει.
- Γιατί κανένας πολιτικός προϊστάμενος δημοσίων υπηρεσιών δεν τολμά να τα βάλει με τη συμπαγή εκλογική μάζα των εκατομμυρίων ψηφοφόρων που αποτελούν οι δημόσιοι υπάλληλοι σήμερα και από τη μία κάνει τα στραβά μάτια και από την άλλη τους προικίζει διαρκώς με σκανδαλώδη προνόμια, εργασιακά, οικονομικά αλλά το χειρότερο, με μια άτυπη ασυλία…
Ιδού λοιπόν, πεδίον δόξης λαμπρό για επίδοξους “μεταρρυθμιστές”: Δεν στοιχίζει τίποτα και προσφέρει πολλά. Ας ξεκινήσουν από εκεί τις παρεμβάσεις τους. Ας επιλέξουν να αναβαθμίσουν το επίπεδο, πριν αρχίσουν τις απολύσεις.
Και για ορισμένες …κλινικές περιπτώσεις, υπάρχει και η διαδικασία της απόλυσης.
Να τελειώνουμε επιτέλους με αυτό το …οθωμανικό κατάλοιπο, του κάθε υπαλληλίσκου – μικρού δικτάτορα!
