Καλλιτεχνικό Σωματείο “ΕΞΑΥΔΑ”: Οι προβολές συνεχίζονται με την ταινία ” Shame”

«Shame» (Ντροπή)

Δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του Στιβ Μακ Κουίν, σκηνοθέτη της ταινίας «HUNGER» που το 2008 άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις.

Πρόκειται για το μελαγχολικό πορτρέτο της νεύρωσης του σύγχρονου αλλοτριωμένου ανθρώπου – επιφανειακή έκφραση της βαθύτατης, ουσιαστικής μοναξιάς κάποιου που δεν τα «βρίσκει» με τον εαυτό του – που όλο και κερδίζει έδαφος. Είναι το ενοχλητικά εντυπωσιακό δράμα ενός ανθρώπου ανίκανου να αγαπήσει άλλους και τον εαυτό του.

Ο δημιουργός πληροφορεί από την αρχή τους θεατές για την κατάσταση του Μπράντον, τους καθιστά γνώστες της πραγματικότητας, και στη συνεχεία απλώς εμβαθύνει βαθμιαία στην προσωπικότητα του κεντρικού ήρωα επιδεινώνοντας διαρκώς την κατάσταση, έτσι ώστε να μην βρίσκεται κανένας στην αίθουσα που να μην έχει καταλάβει το βάρος, την οδύνη, τη θλίψη, την απομόνωση.

Θέμα της ταινίας είναι ο εθισμός και όχι το σεξ. Ετσι παρά το αρκετό γυμνό και το αρκετό σεξ, η ταινία ούτε στιγμή δεν είναι ερωτική. Τουναντίον. Το σεξ, τόσο του Μπράντον όσο της αδελφής του και του αφεντικού του, συνιστά τον ορισμό του εθισμού σε οποιοδήποτε «υποκατάστατο» απασχολεί πνεύμα και σώμα και οδηγεί σε κατάσταση ανισορροπίας.

«We are not bad people, but we are from a bad place» (Δεν είμαστε κακοί, ζούμε σε έναν κακό τόπο) λέει η αδελφή του Μπράντον προσπαθώντας να εντοπίσει την κοινωνική ρίζα του κακού.

Μινιμαλιστική, κινητική ταινία, παράγει αλυσίδα συνειρμών και αποδίδει με κομψότητα και υπερευαίσθητη κάμερα τη διάχυτη, ακραία και αφόρητη αδυναμία επικοινωνίας που συνθλίβει και το θεατή. Ο Φασμπέντερ ιδανικός ερμηνευτής, μαγνητικός, πότε νηφάλιος και πότε τολμηρός στην ντελικάτη ιστορία ψυχικών ισορροπιών τρόμου.

Στο τέλος ο άνθρωπος, απογυμνωμένος συναισθηματικά, καταρρέει, αγκαλιάζει την ψύχωση και η ηδονή μετατρέπεται σε οδύνη. Η μοναξιά τον ακολουθεί, συνοδευμένη από κλασική μουσική (Μπαχ, καθώς ο πρωταγωνιστής βγαίνει για τρέξιμο στη μεγαλούπολη).

Οι λιγοστές συναισθηματικές εκτονώσεις της ταινίας είναι τόσο έντονες που δεν αντέχονται και ο ρεαλισμός (όπως έξαλλου και η ίδια η αλήθεια) φανερώνει τις πιο σκοτεινές, πιο ανείπωτες επιθυμίες, οι οποίες τελικά τρομάζουν και περισσότερο.