“Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, δεκαετία του ’70. Οι στρατιωτικές δυνάμεις αποσύρονται από το Βιετνάμ. Ο πρόεδρος Nixon παραιτείται λόγω του σκανδάλου Watergate. Το Apollo 13 εκτοξεύεται στο διάστημα, σε μια αποστολή που παραλίγο να καταλήξει σε τραγωδία.
O Jimmy Hendrix, η Janis Joplin και ο Jim Morrison πεθαίνουν στα 27 τους. Γεννιέται το hip hop, σε ένα περιβάλλον όπου η country μουσική παραμένει εξαιρετικά δημοφιλής. Πώς αντιμετώπισε τη δεκαετία του ’70 ο κινηματογράφος;
Το καλλιτεχνικό σωματείο Εξαύδα παρουσιάζει αφιέρωμα στον αμερικανικό κινηματογράφο της δεκαετίας του 1970. Αναλυτικά το πρόγραμμα των προβολών έχει ως εξής:
– 27 & 28 Μαρτίου: Το κεντρί, του George Roy Hill (1973)
– 3 & 4 Απριλίου: Η συνομιλία, του Francis Ford Coppola (1974)
– 17 & 18 Απριλίου: Chinatown, του Roman Polanski (1974)
– 24 & 25 Απριλίου: Ο άνθρωπος από τη Γαλλία, του William Friedkin
Οι προβολές πραγματοποιούνται κάθε Κυριακή και Δευτέρα στις 20.15 στο θεατράκι της οδού Κουντουριώτη 31
Οικονομική ενίσχυση: 2 ευρώ
Για πληροφορίες καλέστε στο 6945377240.
Η συνομιλία:
Ο Χάρι Κολ είναι ένας μοναχικός άντρας, που ασχολείται με τις παρακολουθήσεις, σε μια εποχή που βασιλεύουν οι «θεωρίες συνωμοσίας». Δεν έχει ουσιαστικά προσωπική ζωή. Η ύπαρξη του είναι ένα ανακάτεμα από αναμνήσεις, υποψίες για τα πρόσωπα με τα οποία συνδέεται, μεταφυσικούς φόβους και σκόρπιες συνομιλίες εκείνων που παρακολουθεί. Όταν ο διευθυντής μιας πολυεθνικής του αναθέτει να καταγράψει τις συζητήσεις ενός άνδρα και μιας γυναίκας, ο εσωτερικός του κόσμος αναστατώνεται. Η συνομιλία «μιλά» καθαρά για επικείμενη δολοφονία και ο Χάρι θα αναγκαστεί να παραβεί τις δικές του «αρχές προστασίας», προκειμένου να αποτρέψει το μοιραίο. Σύντομα όμως αρχίζει να υποψιάζεται ότι και ο ίδιος παρακολουθείται…
Μία υπέροχη ταινία πάνω στο θέμα της παραβίασης της ιδιωτικότητας (θέμα εξαιρετικά επίκαιρο στις μέρες μας), τέλεια αντανάκλαση της γενικής κατάπτωσης και απογοήτευσης που επικράτησε στα μέσα της δεκαετίας του ’70. Ηθελημένα κλειστοφοβική, έντονα υπαρξιακή, ξετυλίγεται σαν ένα καφκικό αριστούργημα, με απρόσμενα συγκλονιστικό φινάλε. Το τέλος – κορύφωση είναι ένα εντυπωσιακό και σκοτεινό σχόλιο του σκηνοθέτη γι’αυτό που φαίνεται, αλλά δεν είναι και για την προσωπική εγκατάλειψη που τείνει να γίνει το μόνο καταφύγιο του ανθρώπου που βιώνει αυτό το παράδοξο…
Η ταινία προτάθηκε για τρία Οσκαρ: Καλύτερης Ταινίας, Πρωτότυπου Σεναρίου και Ηχου. Επιπλέον, προτάθηκε για τις τέσσερις Χρυσές Σφαίρες: Καλύτερης Ταινίας-Δράμα, Σκηνοθεσίας, Α’ Ανδρικού Ρόλου – Δράμα (Τζιν Χάκμαν) και Σεναρίου.
