Γράφει ο Γιώργος Ζάρρας, αρχειονόμος
Έχω την αίσθηση ότι η «καυτή πατάτα» για τα κόμματα που διεκδίκησαν την εξουσία στις εκλογές της 6ης Μαΐου, όσον αφορά στη προσπάθεια συγκρότησης κυβέρνησης, δεν ήταν στα θέματα που διαφωνούν, αλλά σ’ αυτά που συμφωνούν! Αν και δυσκολεύομαι να καταλάβω που διαφωνούν. Η βασική διαφωνία, μνημόνιο – αντιμνημόνιο, φαίνεται να μην υπάρχει. Οι δύο πρώην μεγάλοι κατάλαβαν ότι για να αντλήσουν ψήφους πρέπει να αμφισβητήσουν την ορθότητα των όσων υπέγραψαν και σιωπηλά να περάσουν και αυτοί στο αντιμνημονιακό μπλοκ.
Έτσι οι κοκορομαχίες στα κανάλια αναλώνονται στις επί μέρους διαφωνίες του κάθε κόμματος όσον αφορά στα «σημεία» του μνημονίου. Άλλος έχει πέντε σημεία διαφωνίας, άλλος εφτά, άλλος χ, άλλος ψ, κοκ. Και εδώ τελειώνουν οι διαφωνίες. Οι συμφωνίες έχουν το ενδιαφέρον. Γι’ αυτό και δε μιλάει κανείς καθαρά γι’ αυτές.
Όλοι, λοιπόν, φαίνονται να συμφωνούν σε τρείς βασικούς άξονες διακυβέρνησης. Στο υπερδιογκωμένο, αντιπαραγωγικό και εν πολλοίς διεφθαρμένο κράτος, στη φοροδιαφυγή και στην ανάπτυξη! Συγκεκριμένες προτάσεις για την πάταξη των φαινομένων κανένας δε λέει. Γιατί; Γιατί εκεί υπάρχουν οι ψήφοι που σε κάνουν κυβέρνηση! Ας τα πάρουμε με τη σειρά.
Όλοι μιλάνε για την ανάγκη εξορθολογισμού της κρατικής μηχανής, τους πολλαπλάσιους δημόσιους υπαλλήλους και τις δαπάνες. Τι θα κάνουν όμως; Ο εξορθολογισμός δεν είναι σαφή απάντηση. Θα απολύσουν τους περίσσιους; Πως θα πατάξουν τη διαφθορά και τη γραφειοκρατία; Πως θα τους κάνουν πιο παραγωγικούς; Αυτές είναι σκληρές αποφάσεις και δεν ανακοινώνονται προεκλογικά, σε ένα κρατικοδίαιτο λαό.
Φοροδιαφυγή. Πως θα αντιμετωπιστεί; Με ευχές; Πως θα καταφέρεις τους «έχοντες» να συνεισφέρουν; Με ποιον μηχανισμό; Αλήθεια, μετά τα τελευταία δυόμιση χρόνια πόση είναι η φορολογητέα ύλη; Έχουν «στεγνώσει» τα πάντα. Ο βασικός κορμός της ελληνικής οικονομίας, οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις, έχει γονατίσει. Και εδώ καμία σαφήνεια στα κοστολογημένα προγράμματα τους!
Η χιλιοειπωμένη ανάπτυξη έχει πλάκα. Θα γίνει με όρους των περασμένων χρόνων ή με προσέλκυση ξένων επενδύσεων; Θα μοιράζει δηλαδή το κράτος λεφτά στους επιχειρηματίες ή θα κάνουμε τους μισθούς τριτοκοσμικούς για να έρθουν οι ξένοι να επενδύσουν; Να στραφούμε στον πρωτογενή τομέα; Έχουμε δει τι μας επιτρέπουν να παράγουμε και σε ποιες ποσότητες; Θα πρέπει όμως να διώξουμε τους μετανάστες που δουλεύουν στα εναπομείναντα καλλιεργήσιμα χωράφια μας έτσι ώστε να γυρίσουν οι έλληνες να τα δουλέψουν. Αστείο! Είναι ξεκάθαρο ότι κανένας δεν έχει σχέδιο αντιμετώπισης των σοβαρών προβλημάτων. Όλοι αναμασούν παλιές συνταγές και θεωρητικές προσεγγίσεις.
Η πραγματικότητα είναι σκληρή και τα κόμματα εθελοτυφλούν μπροστά της για να μπορούν να υπάρχουν. Το μνημόνιο είναι αποτέλεσμα όλων αυτών των φαινομένων. Δεν αλλάζεις το αποτέλεσμα με την ίδια διαδικασία. Στη διαδικασία πρέπει να δοθεί η έμφαση προκειμένου να αλλάξει το αποτέλεσμα. Αυτό όμως χρειάζεται τόλμη. Πως θα μπορούσε όμως ένας αποπροσανατολισμένος λαός να ακολουθήσει ένα διεφθαρμένο πολίτικο σύστημα; Αν βρεθεί ένα κόμμα να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση και το τολμήσει, είναι βέβαιο ότι στις επόμενες εκλογές θα βρεθεί εκτός Βουλής.
Οπότε η λύση είναι μία. Όλοι μαζί. Αφού σοβαρές διαφωνίες δεν υπάρχουν (εκτός ΚΚΕ) ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα των επόμενων εκλογών, ας πάνε σε μια οικουμενική κυβέρνηση με δύο, τρείς βασικούς άξονες διακυβέρνησης έτσι ώστε να μπορούν να πάρουν σκληρές αποφάσεις με το μικρότερο δυνατό εκλογικό κόστος. Έτσι και αλλιώς το μνημόνιο είναι καμένο χαρτί, όλοι έχουν καταλάβει ότι η συνταγή είναι λάθος. Είναι βέβαιο ότι μετά τις εκλογές πολλές διατάξεις του θα αναθεωρηθούν και δε θα ‘ναι επιτυχία του όποιου κόμματος κυβερνήσει. Οι Ευρωπαίοι κατάλαβαν ότι ο έλληνας δε σηκώνει και πολύ ζόρι.
Γιατί αν τον πιέσεις, σου πετάει μια αυτοδυναμία στον Τσίπρα και σου κάνει την Ευρωζώνη και τις αγορές δώδεκα συνιστώσες και άντε να βρεις μετά ορθή και ανάποδη!!!
