Η επανάσταση του 1821 διδάσκει ότι η πάλη των λαών, οι λαϊκές εξεγέρσεις κι επαναστάσεις ενάντια στις ξεπερασμένες κοινωνικές τάξεις αποτελούν τη δύναμη που κινεί την ιστορία προς τα μπρος και μπορούν να νικήσουν αντιπάλους που φαντάζουν πανίσχυροι.
Το 1821 οι δυνάστες του λαού ήταν η Οθωμανική αυτοκρατορία, οι φεουδάρχες, Έλληνες και Τούρκοι, η Ιερή Συμμαχία. Η προοδευτική αστική τάξη της εποχής, ως φορέας των νέων καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, που ωρίμασε ιδεολογικά μέσα στο περιβάλλον το οποίο είχε διαμορφώσει η Γαλλική Επανάσταση και οι άλλες μεγάλες αστικές επαναστάσεις της εποχής, μπήκε επικεφαλής του αγώνα ενάντια στους τότε δυνάστες, ξεσηκώνοντας τη φτωχολογιά, τις καταπιεζόμενες από τη φεουδαρχία λαϊκές μάζες. Σήμερα, οι δυνάστες του λαού είναι το κεφάλαιο και η εξουσία του, οι διεθνείς του συμμαχίες, οι σύγχρονες «Ιερές Συμμαχίες» του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, ενώ η εργατική τάξη είναι ο φορέας της κοινωνικής εξέλιξης.
Όπως το 1821 η ανερχόμενη τότε αστική τάξη ηγήθηκε στον αγώνα για την ανατροπή των ιστορικά ξεπερασμένων φεουδαρχικών σχέσεων, για την απελευθέρωση από τον οθωμανικό ζυγό και για τη δημιουργία του δικού της κράτους, έτσι και σήμερα η κοινωνική εξέλιξη και πρόοδος, απαιτεί η εργατική τάξη να τεθεί επικεφαλής μιας συμμαχίας με τα άλλα καταπιεζόμενα στρώματα, που θα ανατρέψει το ξεπερασμένο και σάπιο καπιταλιστικό σύστημα και θα οικοδομήσει μια νέα κοινωνία με εργατική – λαϊκή εξουσία, το σοσιαλισμό-κομμουνισμό.
Αυτό είναι το σύγχρονο νόημα και μήνυμα του «1821», με βάση το οποίο η εργατική τάξη, ο λαός, το κίνημα πρέπει να προσεγγίσει και να «γιορτάσει» την επέτειο της επανάστασης και το οποίο καμία σχέση δεν έχει με τα καλέσματα για «εθνική ομοψυχία» που απευθύνουν στο λαό, το κεφάλαιο και οι εκπρόσωποί τους, χθεσινοί και σημερινοί κυβερνώντες.
Όλοι αυτοί αποσιωπούν ή διαστρεβλώνουν το κοινωνικό περιεχόμενο του 1821, τον επαναστατικό και εξεγερτικό του χαρακτήρα. Κρύβουν ότι ούτε το 1821 υπήρχε «εθνική ομοψυχία». Υπήρχαν και τότε Έλληνες που εχθρεύονταν την επανάσταση, υπερασπίζονταν το παλιό κοινωνικό καθεστώς, την εξουσία του Σουλτάνου και την Ιερή Συμμαχία, γιατί αντλούσαν προνόμια απ’ αυτό. Καλλιεργούσαν τη μοιρολατρία και την υποταγή, το μάταιο του αγώνα και της επανάστασης. Σήμερα, κρύβουν ότι δε μπορεί να υπάρξει «εθνική ομοψυχία» σε μια κοινωνία που υπάρχουν τάξεις με αντιτιθέμενα συμφέροντα, εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενοι.
Και η σημερινή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ εκμεταλλεύεται την επέτειο του 1821, παρουσιάζοντας ως «εθνική υπόθεση» την στήριξη της κυβέρνησης στις αντιλαϊκές διαπραγματεύσεις και συμφωνίες με την ΕΕ. Προσπαθεί να χειραγωγήσει το λαό και να τον μετατρέψει σε χειροκροτητή της δήθεν «περήφανης» διαπραγμάτευσης. Όπως και η προηγούμενη κυβέρνηση, έτσι και η τωρινή αναγορεύει σε εθνικό στόχο τη διασφάλιση της συμμετοχής της χώρας στην ιμπεριαλιστική ΕΕ, την ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας, δηλαδή της κερδοφορίας του κεφαλαίου, ζητώντας από το λαό να συνεχίσει τις θυσίες του για να συνεχιστεί αυτός ο δρόμος.
Η εργατική τάξη, ο λαός, οργανώνοντας τον αγώνα και τη συμμαχία του μπορεί να κατακτήσει και να βαδίσει σ’ ένα άλλο δρόμο ανάπτυξης που θα υπηρετεί τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες, με αποδέσμευση από την ΕΕ, με μονομερή διαγραφή του χρέους, με κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων και με το λαό στην εξουσία.
Αυτός είναι ο δρόμος μιας πραγματικά περήφανης κι αξιοπρεπούς στάσης του ελληνικού λαού που τιμά πραγματικά την ιστορία και τις αγωνιστικές του παρακαταθήκες.
