Γράφει ο Γιάννης Ξηντάρας, Ψυχολόγος
Η αλληλουχία είναι στην φύση των ανθρώπινων σχέσεων. Αναπόφευκτα οι γονείς είμαστε πρότυπα για τα παιδιά μας. Αρκεί να σκεφτούμε ότι μαζί μας ζούνε, μαζί μας μεγαλώνουν. Είμαστε το σταθερό σημείο αναφοράς τους τουλάχιστον μέχρι την εφηβεία (συχνά και πολύ περισσότερο). Μας βλέπουν, μας ακούν, μας αφουγκράζονται καθημερινά. Σε κάθε μας κουβέντα, κάθε μας πράξη, κάθε μας άποψη, στα πάντα… κάθε στιγμή. Στηρίζονται στην ύπαρξή μας για να οικοδομήσουν την δική τους.
Αναπόφευκτα λοιπόν, τα παιδιά μαθαίνουν από τους γονείς τους. Εδώ είναι και το μεγάλο στοίχημα: Πως μπορούμε να γίνουμε αρωγοί σε μία σωστή και κοινωνικά αποδεκτή και ωφέλιμη προσωπικότητα; Πως μπορούμε να βοηθήσουμε τα παιδιά μας να γίνουν ψυχικά υγιείς και συναισθηματικά ώριμοι ενήλικες προκειμένου να απολαύσουν κι αυτά την χαρά της ζωής;
Για όλους αυτούς και άλλους τόσους ακόμα λόγους οι γονείς πρέπει να δίνουμε το θετικό παράδειγμα. Τα παιδιά μαθαίνουν ότι βιώνουν…
Αν καπνίζουμε, το πιο πιθανό είναι να αρχίσουν το τσιγάρο…
Αν μιλάμε άσχημα, το πιο πιθανό είναι να βωμολοχούν κι αυτά…
Αν σηκώνουμε χέρι να χτυπήσουμε, θα γίνουν βίαια…
Αν δεν φοράμε ζώνη στο αυτοκίνητο, αν οδηγούμε τρέχοντας, προσπερνώντας κλπ, το πιο πιθανό είναι να το κάνουν κι αυτά με την σειρά τους όταν πιάσουν το τιμόνι…
Απλά γεγονότα, καθημερινά, που αν αναπόφευκτα θα τα αντιμετωπίσουμε… Πόσο δε μάλλον για τα πιο σημαντικά: θέματα αξιών που διέπουν την στάση ζωής του καθενός μες την οικογένεια και το κοινωνικό σύνολο. Πρότυπα θα είμαστε και γι’αυτά έτσι κι αλλιώς. Το ερώτημα (και η ευκαιρία που έχουμε) είναι αν θα είμαστε με πρόσημο θετικό ή αρνητικό!
