Γράφει ο Γεώργιος Χατζηαθανασίου
Οι όροι “δεξιά “και “αριστερά” έχουν σε κάποιο βαθμό ξεπεραστεί από την εποχή, διχάζουν την κοινωνία και ίσως διαιωνίζουν παλαιές νοοτροπίες.
Ο αριστερός και ο δεξιός μπορούν να βρουν κοινή και ρεαλιστική λύση στον λεγόμενο κεντρώο χώρο : Ιδιωτική οικονομία, που συνήθως συνοδεύεται από αυξημένη ευελιξία και παραγωγικότητα, αλλά όχι, φυσικά, σε μία ανεξέλεγκτη ιδιωτική οικονομία. Μια ιδιωτική οικονομία συνοδευόμενη από καλά στελεχωμένους ελεγκτικούς μηχανισμούς του κράτους, θεσμικό πλαίσιο προστασίας και παροχής κινήτρων παραγωγικότητας για τους εργαζομένους και δίκαιη (αλλά όχι εξοντωτική) φορολόγηση, ώστε να καλύπτονται τα έξοδα της κοινωνικής πρόνοιας. Τα έσοδα μιας παραγωγικής ιδιωτικής οικονομίας, αποτελούν την εγγύηση χρηματοδότησης της κοινωνικής πρόνοιας και των κρατικών δομών, όταν υπάρχει ένα θεσμικό πλαίσιο με σταθερούς κανόνες και ελεγκτικούς μηχανισμούς.
Ο κρατισμός και ο κομμουνισμός δοκιμάσθηκε και απέτυχε, ενώ οδήγησε και σε ανελεύθερα καθεστώτα, σε προνόμια για τα κυβερνητικά στελέχη και σε χαμηλό βιοτικό επίπεδο για τους πολλούς. Ο καπιταλισμός χωρίς κανόνες και με μόνο στόχο το κέρδος επίσης απέτυχε, οδηγώντας στη σημερινή κρίση και σε ασύλληπτες κοινωνικές ανισότητες. Συνεπώς η λύση ίσως δεν είναι ούτε δεξιά ούτε αριστερά. Μήπως η λύση είναι στο “κέντρο” , στο ρεαλισμό και στην εντιμότητα;
Στην Πατρίδα μας αυτά ποτέ δεν έχουν εφαρμοσθεί σωστά, με εθνική συνεννόηση και ρεαλιστικούς οικονομικούς και κοινωνικούς στόχους. Δεν έχουμε την εμπειρία της πραγματικής πολιτικής. Έχουμε μόνο την εμπειρία ενός διεφθαρμένου και ανίκανου πολιτικού συστήματος που διχάζει τεχνητά το λαό με ξεπερασμένα συνθήματα και βολεύει κάθε φορά τους “δικούς” του.
Όσο για το πολιτικό σύστημα, στην πλειοψηφία του (με κάποιες εξαιρέσεις) αποτελούμενο από ανεπάγγελτους, μετριότητες, βολεμένους, τεμπέληδες, ημιμαθείς και ψεύτες που μπροστά τους θα ωχριούσε και ο Βαρόνος Μυνχάουζεν, με πρώτο παράδειγμα αυτή τη λαμπερή μετριότητα, τον σημερινό Πρωθυπουργό, καλό θα ήταν να αρχίσουν να συνεννοούνται μεταξύ τους. Αν συνεργαστούν οι “μονόφθαλμοι” μπορεί να δουν λίγο πιο καθαρά και ίσως λύσουν κάποια από τα προβλήματα του λαού. Οι καυγάδες τους είναι χωρίς ουσία και έχουν κουράσει τους θεατές αυτού του κοινοβουλευτικού θιάσου.
