Γράφει ο Γιώργος Τζιόρας
Για μια ακόμα φορά η κυβέρνηση βρίσκεται εν μέσω συμπληγάδων, καθώς αδυνατεί να βρει τις κατάλληλες λύσεις στο κλείσιμο της περιβόητης β’ αξιολόγησης, αφού εργασιακά και ασφαλιστικό βρίσκονται κυριολεκτικά στον αέρα, με αποτέλεσμα την απομάκρυνση από τους στόχους και εν τέλει την πλήρη οικονομική απορρύθμιση.
Το ελληνικό πλέον ζήτημα δεν έγκειται μόνον στα οικονομικά, αλλά αποτελεί ένα συνολικό πακέτο ακαμψίας και δυστροπίας από το οποίο διακατέχεται πλήρως η χώρα. Ο φαύλος κύκλος των μνημονίων ουσιαστικά αποδεικνύει εμπράκτως την αδυναμία των Ελλήνων να αλλάξουμε ριζικά. Σε τι όμως οφείλεται αυτή η αδυναμία; Γιατί άραγε η χώρα μας διαφέρει από τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες; Το πρόβλημα σαφώς απλώνεται σε μια μεγάλη γκάμα τομέων, αλλά ας ξεκινήσουμε από την βάση.
Τα ερωτήματα αυτά πρωτίστως, έχουν απαντήσεις που αφορούν κυρίως την παιδεία των Ελλήνων. Η έλλειψη δηλαδή πολιτικής παιδείας, είναι το κυριότερο δομικά πρόβλημα το οποίο αντιμετωπίζει η ελληνική κοινωνία από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους, καθώς οι πολίτες αντιμετωπίζουν την πολιτική κατάσταση στην χώρα σαν ένα ξένο ζήτημα στο οποίο δεν ενδιαφέρονται να δώσουν μια σοβαρή και αξιόπιστη λύση. Είναι σαφώς δικαίωμα του καθενός να έχει την δική του κρίση και άποψη, αλλά αυτό δεν τον καθιστά άμοιρο των ευθυνών. Είναι λοιπόν υποχρέωση το να μετέχουν της πολιτικής όλοι οι πολίτες και όχι δικαίωμα, καθώς αυτό μας έχει καταστήσει πλέον ανεύθυνους με αποτέλεσμα διαρκώς να οδηγούμαστε στην αυτοκαταστροφή. Είναι δηλαδή ζήτημα νοοτροπίας, αφού όλοι επιθυμούν την αλλαγή, κανένας ωστόσο δεν επιθυμεί να αλλάξει ο ίδιος και να αποκτήσει επιτέλους πολιτική συνείδηση, κάτι που στην Ευρώπη αποτελεί την ναυαρχίδα και τον θεμέλιο λίθο της δημοκρατίας.
Βέβαια, τα ζητήματα οικονομικής φύσεως έχουν έναν καίριο λόγο στην διαμόρφωση μιας ορθώς οργανωμένης πολιτείας, και σαφώς σε αυτό τον τομέα απαιτούνται άλματα από την ελληνική κοινωνία. Πως άραγε μπορεί μια οικονομία να λειτουργήσει σωστά όταν οι φορολογικοί της νόμοι αλλάζουν διαρκώς; Είναι το πρώτο ερώτημα που θέτουν τα τελευταία χρόνια αρκετοί οικονομικοί αναλυτές, αλλά σε αντίθεση με την επιστημονική λογική, οι ελληνικές κυβερνήσεις σε ετήσια βάση αναθεωρούν και νομοθετούν διαρκώς νέους φόρους που έχουν επιβαρύνει την οικονομία και την ελληνική οικογένεια, οδηγώντας πλέον στην οικονομική παράλυση την πλειοψηφία των φορολογουμένων. Από την άλλη μεριά, η δημοσιονομική πειθαρχία δεν έχει επιτευχθεί και το ερώτημα που παραμένει είναι: ποίοι άραγε εμποδίζουν αυτή την μονόδρομη διαδικασία; Φαίνεται πάλι ότι τα μεγάλα «τσιφλίκια» στον δημόσιο τομέα παραμένουν αμετάβλητα, δημιουργώντας συνεχώς προβλήματα στην κρατική μηχανή η οποία πέραν του γεγονότος ότι είναι σπάταλη, δεν φαίνεται να λειτουργεί ορθά, κάτι που το αντιλαμβάνεται κανείς από την παραμικρή επαφή μαζί του.
Η επέλαση των κομμάτων στην καθημερινότητα των πολιτών θα μπορούσα να πω, ότι είναι η μεγαλύτερη γάγγραινα στην χώρα, δεδομένης της κομματικοποίησης των πάντων! Ας διερωτηθεί κανείς αν υπάρχει άλλη χώρα στον κόσμο όπου τα κόμματα να έχουν τόσο μεγάλη διείσδυση στα πανεπιστήμια; Στον χώρο της ελεύθερης σκέψης και διανόησης, αντί να παράγονται νέες ιδέες που θα οδηγήσουν την κοινωνία σε ένα καλύτερο μέλλον, «κυκλοφορούν» στενές κομματικές απόψεις προηγούμενων αιώνων που μόνον με επιστήμη δεν μοιάζουν, ακρωτηριάζοντας τον σημαντικότερο εκπαιδευτικό φορέα που διαθέτει μια προηγμένη χώρα. Και εδώ χωρά βέβαια η παράδοση στην εισβολή των κυβερνήσεων και γενικότερα των κομμάτων στο χώρο των ΜΜΕ. Πως είναι δυνατών να υπάρχουν «ανεξάρτητοι» δημοσιογράφοι που αποτελούν κομματικά όργανα; Η διαφθορά των ΜΜΕ είναι γεγονός και έχει γίνει αποδεκτή ακόμη από τους ποιο συστημικούς δημοσιογράφους που αναγνωρίζουν το τέλμα στο οποίο έχει οδηγηθεί ο χώρος, μα κανείς δεν φαίνεται να θέλει να αλλάξει αφού τα συμφέροντα παραμένουν ακόμα και σήμερα.
Πέραν όμως των όσων αναφέρθηκα παραπάνω, εκείνο που προκαλεί ανησυχία είναι η αύξηση των λαϊκιστικών και των ακραίων απόψεων που έχουν υιοθετηθεί από μεγάλη μάζα της κοινωνίας χάριν φυσικά της τεχνολογίας που έχει δημιουργήσει ψεύτικες ιστορίες εθνοσωτήρων και συνομοσιολογίας, αποσκοπώντας πρωτίστως στην κερδοφορία των ιδιωτικών ιστοσελίδων και αφετέρου στον αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης από την πραγματικότητα, μέσω της οποίας άδραξαν την ευκαιρία ορισμένοι «μαυραγορίτες» να κερδίσουν πολιτική δύναμη. Αυτό βεβαίως σε συνδυασμό με έλλειψη σοβαρής σκέψεως, οδηγεί στην σημερινή και ίσως αύριο σε χειρότερη κατάσταση.
Όλα αυτά λοιπόν, θα έπρεπε να μας ενώνουν σε αυτή την δύσκολη συγκυρία, γιατί η πραγματική αλλαγή θα επέλθει μόνον από την βάση της κοινωνίας και όχι από πολιτικούς σωτήρες που περιμένουμε διακαώς να εμφανιστούν. Ας ευχηθούμε στην χώρα, αυτή την χρονιά να επιδιώξουμε ως στόχο την εθνική συνεννόηση για το καλό της πατρίδας, ειδάλλως θα οδηγηθούμε σε εθνική καταστροφή χωρίς προηγούμενο, ισοπεδώνοντας ότι απέμεινε από την χώρα του Περικλή!
