Βλέπουμε κοντινούς μας ανθρώπους να ταλαιπωρούνται. Από το πολύ αλκοόλ, από εθισμούς σε ουσίες, από κακοποιητικές σχέσεις. Και θέλουμε να τους μιλήσουμε για όλα όσα φοβόμαστε ότι μπορεί να συμβούν.
Πώς όμως μπορείς να μιλήσεις σε κάποιον, για τόσο δύσκολα πράγματα, την ώρα που ξέρεις ότι στο άκουσμα όλων αυτών που συμβαίνουν, το πιθανότερο είναι να θυμώσει, και να σηκωθεί να φύγει. Και ίσως να μην θελήσει να μας ξαναδεί ποτέ.
Θυμάμαι πριν από χρόνια κάποιος από την παρέα δεν άντεχε να βλέπει τον καλυτερό του φίλο να βυθίζεται στον αλκοολισμό. Δεν μπορούσε να τον βρει νηφάλιο να του μιλήσει και του έγραψε ένα γράμμα όπου του περιέγραφε με ζοφερό τρόπο την ζωή που τον περίμενε εάν συνέχιζε να πίνει. Τον κατηγορούσε που δεν μπορούσε να κόψει το ποτό και τον περνούσε από χίλια «δικαστήρια» για τον τρόπο που φερνόταν στο παιδί του. Και τελικά δεν κατάφερε τίποτα, παρά μόνο να διακόψουν τη φιλία τους. Φυσικά και έπρεπε να του μιλήσει. Αλλά χωρίς να τον κατηγορεί για τον εθισμό του.
Και αν είναι το παιδί μας; Πώς θα βρεθούν οι ισορροπίες;
Εάν έχουμε αποφασίσει ότι θα μιλήσουμε οπωσδήποτε τότε ας το κάνουμε σωστά. Εξάλλου ανεξάρτητα από το πόσο πολύ έχουμε σκεφθεί το πιθανό πρόβλημα, το αγαπημένο μας πρόσωπο θα είναι η πρώτη φορά που θα ακούσει την ανησυχία μας.
Με υπομονή
Και πώς μιλάς όταν είσαι αποφασισμένος να δείξεις υπομονή;
Μιλάμε αργά, δεν δείχνουμε βιασύνη και κοιτάζουμε τον άλλον στα μάτια. Προσπαθούμε να του δώσουμε να καταλάβει ότι νοιαζόμαστε και θα είμαστε δίπλα του ό,τι και αν συμβεί.
Ρωτάμε, δεν βγάζουμε λόγο
Επειδή δεν είναι δυνατόν να γνωρίζουμε 100% τι ακριβώς συμβαίνει, θα πρέπει να αρχίσουμε τη συζήτηση από τη σκοπιά των ερωτήσεων και όχι από τη σκοπιά των γεγονότων, που εμείς πιστεύουμε ότι είναι γεγονότα.
«Ανησυχούσα για σένα. Θέλεις να μιλήσουμε περισσότερο για το πώς τα πας;» είναι μια καλή αρχή. Δείχνει έγνοια αλλά δεν απαιτεί απαντήσεις.
Ο άλλος είναι το θέμα, όχι εμείς
Ναι, ανησυχούμε για κάποιον, αλλά το να αφήνω αυτή την ανησυχία να κυριαρχεί στη συζήτηση δεν βοηθάει. Δεν είναι η ανησυχία η δική μας ή το άγχος μας το θέμα.
Ας κάνουμε μια παύση
Για να αφήσουμε τον άλλον να εκφραστεί. Μπορεί ο άνθρωπος για τον οποίο ανησυχούμε να έχει αιφνιδιαστεί και να χρειάζεται να επεξεργαστεί όλα αυτά που νιώθει. Μπορεί να νιώθει προσβεβλημένος και να έχει θυμώσει.
Ας ξεκαθαρίσουμε τι μπορούμε να προσφέρουμε
Για παράδειγμα, θα μπορούσαμε να πούμε: «Είναι σημαντικό για μένα να γνωρίζω τι χρειάζεσαι. Μπορείς να τηλεφωνείς όποτε θέλεις και να βγαίνουμε μια φορά την εβδομάδα».
Επίσης ας αφήσουμε τη συζήτηση να πάει μόνο όσο μακριά ή όσο βαθιά θέλει ο άλλος. Υπάρχει πιθανότητα η συνάντηση να τελειώσει με λιγότερες πληροφορίες από αυτές που ελπίζαμε να πάρουμε και αυτό δεν πειράζει- δεν είναι δική σας απόφαση να σας ανοιχτεί κάποιος άλλος.
Δεν κάνουμε «δικαστήρια»
Δεν κάνουμε «δικαστήρια» σ΄εκείνους που αγαπάμε. Δεν τους κατηγορούμε, γιατί όταν κάποιος νιώθει ότι τον κατηγορούν, είναι φυσικό να αμύνεται. Κλείνουμε τα αυτιά μας και την ψυχή μας όταν κάποιος μας κατηγορεί για κάτι, ακόμα κι όταν έχει καλές προθέσεις. Έτσι όταν θέλουμε να βοηθήσουμε εκείνους που αγαπάμε καλύτερα να ρωτάμε χωρίς να σχολιάζουμε τις απαντήσεις. Μπορούμε να είμαστε περίεργοι αλλά όχι επικριτικοί.
Η συζήτηση μπορεί να πάει πολύ καλά. Ο φίλος σάς έχει ανοιχτεί και μπορεί να τον βοηθήσετε να ξεπεράσει το πρόβλημά του.
Μπορεί η συζήτηση να είναι και ουδέτερη, όπου δεν είμαστε σίγουροι εάν έχουμε καταφέρει κάτι πραγματικά.
Μπορεί όμως να μην πάει καθόλου καλά. Και ο φίλος να σάς αντιμετωπίσει σαν εχθρό, επειδή μερικές φορές οι άνθρωποι δεν είναι έτοιμοι να μιλήσουν για ένα συγκεκριμένο θέμα.
Όποια κι αν είναι η εξέλιξη, καλό είναι να δηλώσουμε ότι η παρουσία και η διαθεσιμότητά μας είναι δεδομένη.
Επίσης, καλό είναι να φροντίσουμε και τον εαυτό μας. Ήμασταν ξεκάθαροι ότι ο συγκεκριμένος άνθρωπος μάς ενδιαφέρει να είναι καλά και κάναμε ό,τι καλύτερο μπορούσαμε με τα μέσα που διαθέτουμε.
πηγή: ertnews.gr, φωτο: freepik.com
