Γράφει ο Σπύρος Σίσκας
Μνήμη. Μνήμη ιστορική. Αποκαλυπτήρια μνημείου Άμαχου Πληθυσμού Πρέβεζας στις 25 Οκτωβρίου 2015 που σκοτώθηκαν κατά την διάρκεια τoυ Β’ Παγκοσμίου πολέμου μέχρι την Απελευθέρωση της Πρέβεζας στις 15/09/1944.
Ένα μνημείο που άργησε. Συγκίνηση. Ρίγος. Δέος. Σεβασμός. Αποκατάσταση. Ιστορική. Ηθική.
Και η ερώτηση. Προς όλους. Δήμο, πολιτικά κόμματα, ιδρύματα, πολιτιστικούς φορείς κλπ…. Για τους Πρεβεζάνους Εβραίους; Για τους 235 συμπατριώτες μας που τα ανθρωποειδή του Χίτλερ εξαφάνισαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης;
Σιωπή; Απόκρυψη; Λήθη; Γι’ αυτούς ένα μνημείο; Ένα δάκρυ; Ένα λυγμό; Ένα κερί; Εβραϊκή Κοινότητα που δημιουργήθηκε πριν το 1800 από τις γύρω πόλεις και την Θεσσαλονίκη. Και το 1842 η πρώτη γέννηση Εβραίου που αναφέρεται στα μητρώα του Δήμου Πρέβεζας και αφορά τον Κοφινά Σιμαντώβ του Σαμουήλ.
Μαζί ζούσαμε. Αδιάλειπτα. Χωρίς ιστορικές παύσεις. Σε πόλη πολυπολιτισμική. Που σεβότανε τις διαφορετικότητες εθνοτήτων, ομάδων, πολιτισμών. Η περηφάνια μας είναι αυτή. Η ανθρωπιά μας. Ο πολιτισμός μας. Έτσι ήταν η Πρέβεζα μας. Κι ακόμα έτσι είναι. Τιμούμε ανθρώπους και καταστάσεις. Πολεμάμε το κακό. Θωρακιζόμαστε στις καταστροφές.
Πιστεύω και το πιστεύω βαθιά πως πρέπει να προχωρήσουμε χωρίς προκαταλήψεις, στερεότυπα και ιδεοληψίες στην ανέγερση μνημείου για τους Εβραίους Πρεβεζάνους συμπατριώτες μας που εξοντώθηκαν από τα ναζιστικά τέρατα. Ένα μνημείο που κι αυτό έχει αργήσει να έρθει και να στηθεί στην πόλη μας. Το χρωστάμε. Στην Ιστορία. Στην Ανθρωπιά. Στον Πολιτισμό. Για καθαρό βλέμμα. Προς την Ψυχή. Προς την Οικουμένη. Στην Ανοιχτότητα.
Υ.Γ.: Μια μικρή αναθηματική πλάκα υπάρχει στην είσοδο του ΙΚΑ που γίνεται αναφορά στον χαλασμό τους. Θα ήταν αστείο να θεωρηθεί αυτό ως μνημείο.
