Γράφει ο Νίκος Βούστρος
Η μεγάλη Δευτέρα είναι παραδοσιακά η αρχή της εβδομάδας των παθών, όπου οι πιστοί προετοιμάζονται για το επερχόμενο θαύμα της ανάστασης. Αυτά στη σφαίρα της χριστιανικής πίστης φυσικά, γιατί στη σφαίρα της καθημερινότητας που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια, η “εβδομάδα των παθών” κρατάει χρόνια… Και από ότι φαίνεται και περισσότερα θα κρατήσει, και σε ένταση των “παθών” θα αυξηθεί!
Για τους συνταξιούχους για παράδειγμα, τα “πάθη” μετατρέπονται σε μόνιμη κατάσταση:
Οι απαιτήσεις των δανειστών μετατρέπουν τις συντάξεις σε ένα πενιχρό επίδομα, το οποίο θα εξανεμίζεται ταχύτατα λόγω της ακρίβειας, της αποξήλωσης του κοινωνικού κράτους με αποτέλεσμα να πληρώνουν τα πάντα για τις αυξημένες υπηρεσίες υγείας που χρειάζονται, αλλά και λόγω του ότι η πατροπαράδοτη ελληνική αλληλεγγύη επιβάλλει στους έχοντες ακόμα κάποιο εισόδημα συνταξιούχους, να βοηθούν όπως μπορούν παιδιά κι εγγόνια που ταλανίζονται από την ανεργία, τη φτώχεια και την ανέχεια.
Δυστυχώς, η εικόνα παραμένει στην ίδια κατεύθυνση, σε αυτή της μεγάλης επιδείνωσης, και σε άλλους τομείς και παραμέτρους της οικονομίας: Στην επιχειρηματικότητα, στα εργασιακά, στην ανεργία, στη φορολογία… Παντού η ίδια εικόνα:
Οι δανειστές συμπεριφερόμενοι ως νεο-αποικιοκράτες, απαιτούν διαρκώς περισσότερα από τον εξαθλιωμένο ελληνικό λαό και κάνουν φυσικά τα “στραβά μάτια” σε κάθε λογής “βολεμένους“, διαπλεκόμενους και άλλα “συμφέροντα“. Οι κυβερνώντες από την άλλη ενδίδουν όλο και περισσότερο, για λόγους τους οποίους κάποια στιγμή περιμένουμε να μας εξηγήσουν.
Από την άλλη μεριά, οι περιβόητες εκείνες “μεταρρυθμίσεις“, τις οποίες οι πολιτικοί μας έχουν αναγάγει σε ιερό δισκοπότηρο της πολιτικής, όχι απλά δεν βελτιώνουν την κατάσταση – το αντίθετο την επιδεινώνουν, όπως με πικρή πείρα γνωρίζουμε όλοι μας τα τελευταία χρόνια.
Το τραγελαφικό δε της υπόθεσης είναι ότι υπάρχουν και αρκετές πολιτικές δυνάμεις οι οποίες σε κάθε τρεις λέξεις τους η τέταρτη την οποία μονότονα αναμασούν οι εκπρόσωποι τους, είναι η “μεταρρύθμιση”, προσπαθώντας έτσι να πείσουν ότι μια κάποια αλλαγή είναι και μεταρρύθμιση και συνεπώς ως εκ τούτου, μια μεταρρύθμιση είναι δήθεν εξ ορισμού πράγμα καλό και ωφέλιμο.
Μόνο που δεν μας λένε ποτέ για ποιον ακριβώς υπάρχει η ωφέλεια.
Στο πολιτικό πεδίο, η κυβέρνηση της “αριστεράς” μόνο στο όνομα έχει σχέση με τέτοια και το μόνο που δείχνει να την ενδιαφέρει, είναι το πως θα διαχειριστεί επικοινωνιακά τα αποτελέσματα των συμφωνιών, παρά τα ζητήματα ουσίας. Μέσα στο Σαββατοκύριακο μάλιστα έκαναν την εμφάνιση τους τα γνωστά non-papers τα οποία υποτίθεται ότι αποδεικνύουν με διάφορους αριθμούς εν ολίγοις ότι:
Δεν πρέπει οι πολίτες να έχουν παράπονο, γιατί οι προηγούμενες κυβερνήσεις τους κατέστρεψαν περισσότερο, άρα αυτή εδώ η κυβέρνηση που θα τους καταστρέψει …λιγότερο είναι συνεπώς καλύτερη. Μιλάμε για ογκόλιθους πολιτικής σκέψης….
Μόνο που οι πολίτες όπως γράφουμε και στο σχόλιο της Παρασκευής, δεν ενδιαφέρονται για το τι συμβαίνει στους αριθμούς, αλλά για το τι συμβαίνει στους ανθρώπους!
Από την άλλη πλευρά τα αντιπολιτευόμενα κόμματα δεν έχουν κάτι διαφορετικό να προσφέρουν, μόνο ότι συμφωνούν πλήρως με τους δανειστές και ότι πρέπει η κυβέρνηση να φύγει, για να έρθουν οι ίδιοι να εφαρμόζουν καλύτερα τα μέτρα των δανειστών. Μόνο που αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα…
Τα μικρότερα κόμματα επί της ουσίας στο κοινοβουλευτικό μας σύστημα δεν μπορούν να προσφέρουν απολύτως τίποτα – όχι ότι θα ήθελαν κι’όλας, μάλλον τα ενδιαφέρει περισσότερο η επανεκλογή και η διατήρηση των διαφόρων προνομίων, παρά η ουσιαστική παραγωγή πολιτικής.
Και για την …ταμπακιέρα; Κουβέντα φυσικά! Για το ότι έκλεισαν στα χρόνια της κρίσης εκατοντάδες χιλιάδες επιχειρήσεις, ότι έμειναν στο δρόμο κυριολεκτικά εκατομμύρια άνθρωποι, κουβέντα! Η απάντηση πανταχόθεν είναι: ΠΛΗΡΩΣΤΕ ΚΙ ΑΛΛΟΥΣ ΦΟΡΟΥΣ (!!!)
Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο το πολιτικό σύστημα δεν έχει καμία απολύτως υπόληψη στη συνείδηση του πολίτη. Ότι δηλαδή, δεν φτάνει που δεν του λύνει κανένα πρόβλημα (ως οφείλει), αλλά το αντίθετο, είναι εκείνο που τα δημιουργεί και τα επιδεινώνει…
Έτσι λοιπόν η ελληνική κοινωνία θα βρίσκεται σε μια …μόνιμη εβδομάδα των παθών, η οποία όμως δεν θα είναι και ημερολογιακά εβδομάδα όπως εκείνη η χριστιανική, ούτε θα την ακολουθήσει καμιά ανάσταση, αν τα πράγματα παραμείνουν ως έχουν ……….
Ν.Β.
