Γράφει η Μαρία Κουκιάρη, στιχουργός
Σκέφτομαι γι’ άλλη μια φορά… τη χώρα μου, την ιστορία της, τους ανθρώπους της και κυρίως τη σημερινή θέση στην οποία βρισκόμαστε. Το σήμερα είναι πολύ πικρό για τον κάθε ένα από εμάς. Το γνωρίζουμε όλοι. Και με τι αναλωνόμαστε όλοι σήμερα; Με το ποιος έκλεψε, με το τι έκλεψε και πως θα τιμωρηθεί. Δε λέω ότι αυτό δε πρέπει να γίνει κάποια στιγμή, φυσικά και πρέπει! Αλλά μήπως χάσαμε πολύ χρόνο να το αναλύουμε και μήπως έχουμε ξεχάσει ότι αυτό που προέχει είναι να ασχοληθούμε με το τώρα;
Πιστεύω ότι χάσαμε πολύτιμο χρόνο με το να κατηγορούμε και συγχρόνως να μένουμε άπρακτοι. Το τώρα, το σήμερα, χρειάζεται έργα και όχι λόγια! Ότι έγινε έγινε δυστυχώς κι αν μπορούσαμε όλοι να αλλάξουμε το παρελθόν θα το κάναμε! Δε γίνεται όμως και το μόνο που κάνουμε είναι να το αναμοχλεύουμε και να κατηγορούμε , χωρίς να σκεφτόμαστε τι μπορούμε να κάνουμε σήμερα!
Αν αναλώναμε τις ίδιες ώρες, ακόμη και τα τόσα χρόνια σε αυτό ίσως και να είχαμε βρει τη λύση!
Επίσης αυτό που βρίσκω εγώ πιο επικίνδυνο από όλα τα δεινά της χώρας μου είναι τα ”χρώματα”, τα πράσινα, τα μπλε τα κόκκινα! Λες και δε μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτά! Γιατί άραγε έπρεπε οι Έλληνες να κουβαλάνε κι από ένα τέτοιο χρώμα στη πλάτη τους; Θα μου πείτε τώρα ότι κάθε χρώμα αντιπροσωπεύει και μια ”ιδέα” την οποία πρέπει να υποστηρίξει ο καθένας που τη πιστεύει και ο μόνος τρόπος να το κάνει αυτό είναι να διαλέξει ένα ”χρώμα”!
Σκεφτήκατε όμως ποτέ ότι αυτά τα ”χρώματα” είναι εκείνα που έφεραν τη πραγματική διχόνοια στο λαό μας;
Αυτά τα ”χρώματα” μας έκαναν να αντιπαθούμε ή αντίστοιχα να συμπαθούμε κάποιον, χωρίς να τον γνωρίζουμε πολλές φορές!
Μήπως αυτά τα ”χρώματα” ευθύνονται για το διαμελισμό μας;
Μήπως αυτά τα ”χρώματα” ευθύνονται ακόμη και για τα σημερινά δεινά μας τελικά;
Χώρισαν φίλους, γείτονες ακόμη και οικογένειες και μας έκαναν να βλέπουμε τα αδέλφια μας, τους Έλληνες ως ”χρώματα” και όχι ως αδέλφια μας πραγματικά!
Θα έλεγα λοιπόν ότι ίσως ήρθε η στιγμή να τα πετάξουμε από πάνω μας!
Οι Έλληνες δε χρειάζονται αυτά τα ”χρώματα” να τους ακολουθούν και να τους διχάζουν!Αυτό λέει το δικό μου φτωχό μυαλό.
Οι Έλληνες χρειάζονται ένα χρώμα μόνο! Κι αυτό είναι το χρώμα της πατρίδας τους! Είναι το μόνο χρώμα που μπορεί να τους ενώσει!
Είναι το μόνο χρώμα που θα μας κάνει να ξαναδούμε τα αδέλφια μας, σαν πραγματικά αδέλφια κι όχι σαν άλλα χρώματα!
Γι αυτό πετάξτε από πάνω σας τα ”χρώματα” που μας χώρισαν, τα ”χρώματα” που μας έκαναν να ξεχάσουμε ότι στα αδέλφια δε χωράνε ”χρώματα”!
Γιατί αδέλφια είμαστε πάνω από όλα, όλοι μας!Αδέλφια που γεννήθηκαν σε τούτη εδώ τη γη να συμπορευτούν και να κάνουν αυτή τη χώρα κάποτε να ανθίσει και πάλι! Να ξαναφέρουν το χαμόγελο και τη χαρούμενη καλήμερα σε τούτη τη χώρα που τόσο την έχει στερηθεί!
