Γράφει η Μαρία Κουκιάρη
Χαμηλά φώτα… βερμούτ (ναι βερμούτ…το κουλ ποτό της τότε εποχής) και ροκ μουσική να παίζει στο πικ-απ… ή από κάποιον πειρατικό σταθμό στο ράδιο από τους λίγους που υπήρχαν τότε… κι άπειρες συζητήσεις και αναλύσεις με αφορμή τους στίχους των τραγουδιών και για όλα αυτά που πρέσβευαν… μια γενιά που μαζευόταν στο σπίτι εκείνου που κατάφερνε να αγοράσει το καινούργιο δίσκο των Rolling Stones για να το ακούσουν παρέα…
Μια γενιά που εκ-παιδεύτηκε μέσα από τη ροκ μουσική… γενιές του ’60 και ’70… γενιές που ξεκίνησαν πολλές επαναστάσεις, πόσο μικρές ή πόσο μεγάλες θα το κρίνει η ιστορία, πάντως ξεκίνησαν.
Κι όσοι είχαν αρχίσει να τολμούν να ακούνε ροκ μουσική αλλά και να την εξυμνούν, στην αρχή αντιμετωπίστηκαν ως παιδιά του διαβόλου κατά κάποιο τρόπο, γιατί πως να το κάνουμε, το να ακούς και να είσαι ροκ σημαίνει ότι δεν επαναπαύεσαι και δε τρως ότι σου σερβίρουν…
Το να είσαι ροκ επίσης σημαίνει έναν άλλο τρόπο ζωής κι αντιμετώπισης των όσων συμβαίνουν γύρω σου… το να είσαι ροκ σημαίνει ότι νοιάζεσαι για το σύνολο…..εξ ου και ο περίφημος στίχος από το stairway to heaven, led zeppelin…
When all are one and one is all… ή το αξεπέραστο εκείνο που πολύ σωστά τραγούδησε ο john lennon στο imagine and the world will be as one… το να είσαι ροκ σημαίνει απλά ότι έχεις όραμα.
Η ροκ μουσική και οι περίφημοι στίχοι της φώναζαν για επανάσταση κι ελευθερία, φώναζαν για ισότητα και αλληλεγγύη, προέτρεπαν για έναν καινούργιο τρόπο αντίληψης των πραγμάτων κι επίσης σου φώναζαν να σέβεσαι και να αλλάξεις το μέσα σου αλλά και να ζεις καλύτερα, σεβόμενος παράλληλα όλο το κόσμο.
Θυμάμαι ότι χρειάστηκε να κάνω επανάσταση για να πάω στο πρώτο μου πάρτυ, έχοντας στο μυαλό μου τότε ένα στίχο του Παύλου του Σιδηρόπουλου…. πάλεψε τώρα να επιζήσεις από το κάποτε θα δεις… κουτό; …ίσως… όμως πήγα στο πάρτυ…
Βλέπετε αυτά που είναι σήμερα δεδομένα, τότε δεν ήταν.
Γι’ αυτό χρειάζονται οι επαναστάσεις…. για να αλλάζουν κάθε φορά τα δεδομένα με όποιον τρόπο μπορεί να τ’ αλλάξει κανείς. Και πιστέψτε με…. δεν υπάρχει μικρή ή μεγάλη επανάσταση…. υπάρχει μόνο αυτό που καταφέρνουμε να αλλάξουμε από το τρόπο που συμπεριφερόμαστε κάθε στιγμή.
Οποιαδήποτε επανάσταση είναι μεγάλη αν καταφέρει να επηρεάσει το οτιδήποτε στη ζωή μας αλλά και στη ζωή των γύρων μας προς το καλύτερο. Κάθε λεπτό, κάθε μέρα και με κάθε ανάσα που παίρνουμε μπορούμε να επαναστατούμε και να κερδίζουμε κι ας μη γίνεται πάντα ορατό άμεσα. Το να διαλέγεις τι θα ακούσεις και το τι θα δεις είναι δική σου επιλογή και πάντα μπορείς να διαλέγεις εκείνο που θα σε ξυπνάει κι όχι εκείνο που θα σε κοιμίζει.
Κάτι που με κάνει να μην χάνω την ελπίδα μου γι’ αυτό το κόσμο, όσο αστείο ίσως κι αν σας φανεί, είναι ότι η ροκ μουσική συνεχίζει να εμπνέει, αλλά και να συμμετέχει πάντα στα κοινά προβλήματα αυτού του κόσμου. Όταν ας πούμε άκουσα το στίχο We have no time we only have our faith…..We must stand together, I am starting to shake από το τραγούδι The boat ενός δικού μας Έλληνα τραγουδοποιού της ροκ σκηνής Πάνου Μπίρμπα, σκέφτηκα ότι ίσως αυτός ο κόσμος μπορεί και να αλλάξει Κεμάλ……(δανεισμένος Κεμάλ για πολύ λίγο και με κάθε σεβασμό στον λατρεμένο Χατζηδάκη).
Ένα είναι το σίγουρο πάντως… δεν υπήρξαμε επαναστάτες χωρίς αιτία, γι’ αυτό άκου λίγο ροκ και να’ σαι έτοιμος για την επανάσταση…
