Γράφει η Μαρία Κουκιάρη
Θυμάμαι να έχω φρικτές αιμορραγίες, εξ αιτίας δύο μεγάλων ινομοιωμάτων στη μήτρα…….τόσο πολύ που φοβόμουν κάποιες φορές ότι θα τέλειωνα εκεί….έβλεπα κάποιες φορές τον εαυτό μου από ψηλά, σαν να είχα φύγει, μέσα σε μια λίμνη αίματος κι ένιωθα ότι κανείς δε μπορούσε να με βοηθήσει….φρικτές στιγμές….φόβος, ανασφάλεια, έλλειψη ερωτικής επαφής τις περισσότερες μέρες του μήνα…..αδυναμία να εργαστώ όπως συνήθιζα, λόγω της μεγάλης έλλειψης σιδήρου…θυμάμαι τον εαυτό μου επί δύο χρόνια να σηκώνομαι πάντα κουρασμένη από το κρεβάτι.
Μου έδωσαν ορμόνες στην αρχή….κάτι που είχε προσωρινό αποτέλεσμα….μετά, το αίμα ερχόταν ξανά να με βρει….είχε γίνει πλέον κολλητός φίλος…..είχε εισβάλλει για τα καλά στη ζωή μου κι ότι κι αν προσπάθησα να κάνω για να το σταματήσω ‘’αυτό’’ ήταν εκεί…Κι όμως αρνιόμουν πεισματικά επί δύο χρόνια να προχωρήσω στην υστερεκτομή….γιατί;γιατί πίστευα ότι θα χάσω τη θηλυκότητα μου, πίστευα ότι δεν θα έχω ξανά οργασμό, πίστευα ότι δεν θα ένιωθα γυναίκα πλέον…..πίστευα ακόμα πως δεν θα είμαι επιθυμητή…Άλλαζα γυναικολόγους μήπως βρω κάποια άλλη λύση και δε χρειαστεί να κάνω την επέμβαση….περίμενα μήπως μπω στην κλιμακτήριο η οποία δεν ήρθε ποτέ….Ένα πρωί ξύπνησα σε μια λίμνη αίματος στο κρεβάτι μου , αλλά και πάλι δε πήγα στα επείγοντα….όχι, δε θα τους άφηνα να μου κλέψουν τη γυναικεία φύση μου και την ικανότητα μου να κάνω παιδιά (αν και είμαι μητέρα)…έτσι έλεγα τότε…
Δύο χρόνια ζούσα έναν δικό μου εφιάλτη και προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου, πως όλα θα φτιάξουν χωρίς να χρειαστεί να κάνω την υστερεκτομή μήτρας.Ο γυναικολόγος μου, ο οποίος εργάζεται σε δημόσιο νοσοκομείο και κάνενα οικονομικό συμφέρον δεν είχε, με έπαιρνε τηλέφωνο για να κανονίσουμε την επέμβαση κι εγώ έβρισκα χίλιες δικαιολογίες για να μην τη κάνω κι όλο έλεγα αργότερα κι αργότερα, ελπίζοντας ότι κάτι θα αλλάξει.Ώσπου μια μέρα πήγα να με εξετάσει και τότε τα πάντα γέμισαν αίμα στο ιατρείο του……και τότε μου είπε….(καλή του ώρα)….φιλενάδα ή θα μπεις στο χειρουργείο ή τελειώνεις.
Μαζί με το αίμα γέμισα δάκρυα….έτρεξα έξω από το ιατρείο του και βγήκα στην αυλή του νοσοκομείου ανάβοντας ένα τσιγάρο, το οποίο γέμισε κι αυτό δάκρυα…..με σπαστή φωνή πήρα τηλέφωνο την ομοιοπαθητικό μου γιατρό και της είπα τι έγινε κι αν μπορεί να με βοηθήσει να το αποφύγω……(με παρακολουθούσε κι εκείνη και είχε βοηθήσει πολύ σε όλο αυτό), τότε μου είπε……Μαρία μου δε μπορώ να σε βοηθήσω….θα πρέπει να το πάρεις απόφαση και να κάνεις την επέμβαση αν θέλεις να ζήσεις……όχι γαμώτο είπα….χάθηκε κάθε ελπίδα…..έκανα ένα ακόμη τσιγάρο στην αυλή, τα δάκρυα σταμάτησαν κι είπα…. θέλω να ζήσω και θέλω να ζήσω όσο πιο υγιής γίνεται….Τότε επέστρεψα στο γραφείο του γιατρού μου και του είπα…..είμαι έτοιμη γιατρέ….κλείνουμε το ραντεβού για την επέμβαση τώρα.
Με άγγιξε στη πλάτη και μου είπε….θα ήταν πολύ κρίμα να φύγεις για κάτι το οποίο θα δεις στη πορεία ότι δεν είναι τόσο φρικτό όσο το παρουσιάζουν.Εκείνη τη στιγμή, μου είπε ότι θα προχωρήσει σε ολική υστερεκτομή και όχι απλά υστερεκτομή μήτρας όπως νόμιζα, για να με προστατεύσει από τυχόν μελλοντικό καρκίνο στα γεννητικά μου όργανα και να είμαι ασφαλής.Δέχτηκα.Είχα ‘’ηττηθεί’’ πλέον.
Μετά την επέμβαση έψαχνα στο σώμα μήπως βρω κάτι, δε ξέρω τι, να εντοπίσω ίσως την έλλειψη οργάνων μου.Ο γιατρός μου είπε πως στα τριάντα χρόνια που είναι χειρούργος δεν είχε δει κάτι ανάλογο με τη περίπτωση μου….ήταν λίγο ιδιαίτερη περίπτωση γιατί το ένα ινομοίωμα είχε αποκολληθεί από τη μήτρα, θα έπεφτες για ύπνο ένα βράδυ είπε και απλά δε θα ξυπνούσες ποτέ……Έψαχνα να βρω πως νιώθω και δεν ήξερα.
Ο πόνος μου θύμιζε ότι κάτι είχα χάσει. Φυσικά μπήκα σε ‘’βίαιη’’ εμμηνόπαυση κι οι ορμόνες μου χόρευαν τρελά.Όταν επέστρεψα σπίτι μου επιτέλους , μπορούσα με την ησυχία μου να είμαι θλιμένη.Ένας μήνας εγκλεισμού στο σπίτι με μένα να ψάχνω πως νιώθω…..τι έχασα και πως θα ζήσω από δω και πέρα……Ακολούθησε αρκετή θλίψη νομίζω γι αρκετό καιρό.Και μια μέρα μπήκα στο μπάνιο να πλυθώ, φόρεσα τα αγαπημένα μου ρούχα, βάφτηκα, έβαλα το αγαπημένο μου άρωμα, έφτιαξα τα μαλιά μου όμορφα και μετά καθόμουν και κοιταζόμουν στο καθρέφτη…..μα είσαι ακόμα γυναίκα του είπα….νιώθεις γυναίκα…..έτσι δεν είναι;Ναι, νιώθω γυναίκα απάντησα…Αυτό ήταν νομίζω η πρώτη θετική δίοδος για να βγω μέσα από όλο αυτό….Αγωνιούσα βέβαια αν θα είχα ξανά οργασμό, αλλά το κυρίως κομμάτι ήταν ότι ένιωθα γυναίκα ακόμη!
Σήμερα, τέσσερα χρόνια μετά την ολική υστερεκτομή, θα πω ότι νιώθω πιο γυναίκα από ποτέ….τίποτε στην ουσία δεν άλλαξε…..κι αν άλλαξε, δε μπορώ νομίζω πλέον να το εντοπίσω….δε φαίνεται εξ άλλου.Νιώθω όμορφα κι επιθυμητή κι επίσης νιώθω ανακούφιση που δεν είδα ποτέ ξανά αίμα από τότε.Όσο για τη σεξουαλική μου ζωή είναι ίδια, ίσως και καλύτερη, ακόμη δεν βιώνω πλέον εκείνες τις λίγες δυσάρεστες μέρες του μήνα που όλοι γνωρίζουμε.Επίσης δε νιώθω το φόβο του καρκίνου, νιώθω προστατευμένη.Νιώθω χαζά γι’ αυτή την αντίσταση που έδειξα, λόγω του ότι με επηρέασαν όλα αυτά που είχα ακούσει δεξιά κι αριστερά.
Αν με ρωτούσε σήμερα μια γυναίκα για την ολική υστερεκτομή θα της έλεγα πως αν χρειάζεται, να την κάνει και να μη φοβάται.Να σώσει τη ζωή της.Να την επιβεβαιώσω ότι η γυναικεία μας φύση δε χάνεται, αλλά ούτε και η θηλυκότητα μας.Επίσης να πω ότι μια χαζή αντίσταση από μέρους μας, μπορεί να κοστίσει την ίδια μας τη ζωή κι είναι κρίμα.Εξ άλλου όπως είπε και η γνωστή μας Σιμόν Ντε Μποβουάρ, δε γεννιόμαστε γυναίκες, γινόμαστε γυναίκες……
