Η Πανηπειρωτική Συνομοσπονδία Ελλάδος εκπροσωπήθηκε στη συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου Πωγωνίου την Πέμπτη 27 Δεκεμβρίου 2012. Στη συνεδρίαση συζητήθηκαν θέματα σχετικά με τις Ειδικές Οικονομικές Ζώνες και η Π.Σ.Ε, με την εκπροσώπησή της, θεώρησε χρέος της να καταθέσει δια ζώσης τις απόψεις της, σε ένα τόσο κέραιας σημασίας ζήτημα για την προοπτική της Ηπείρου και της πατρίδας μας.
Ο Έφορος Πολιτισμού και μέλος του Προεδρείου της Π.Σ.Ε Αλέξανδρος Λαμπρίδης στην παρέμβασή του κατέθεσε την κατηγορηματική εναντίωση του κορυφαίου συλλογικού φορέα της Ηπειρώτικης Αποδημίας στην προωθούμενη δημιουργία των Ε.Ο.Ζ. στον τόπο μας.
Παρουσιάζοντας το σχετικό, ομόφωνο ψήφισμα του Δ.Σ. της Π.Σ.Ε., ο εκπρόσωπός της ανέδειξε τη μεθόδευση που ακολουθείται εδώ και χρόνια με την προλείανση του εδάφους για τη δημιουργία των Ε.Ο.Ζ. στην Ελλάδα. Διαδοχικοί κρίκοι στην ίδια αλυσίδα ενεργειών επισημάνθηκαν, ανάμεσα σε άλλους, και οι ακόλουθοι:
– η πρώτη δανειακή σύμβαση με την οποία η χώρα μας παραιτείται άνευ όρων από την ασυλία που ενέχει λόγο Εθνικής Κυριαρχίας.
– ο εφαρμοστικός νόμος του μεσοπρόθεσμου (ν. 3986/2011) που προβλέποντας το δικαίωμα επιφανείας, διακρίνει την ιδιοκτησία από τη νομή-κατοχή-κυριότητα και, έτσι, γη που ανήκει στο Δημόσιο μπορεί να παραχωρηθεί σε ιδιώτη επενδυτή για πέντε (5) το λιγότερο, έως εκατό (100) χρόνια. Αυτό αναφέρεται και στην ιδιωτική γη η οποία απαλλοτριώνεται, κατά παράβαση του άρθρου 17 του Συντάγματος.
– ο νόμος 3775/2009, ο σχετικός με τη διαδικασία ταχείας αδειοδότησης, που αποτρέπει οποιοδήποτε εμπόδιο στην ανοικοδόμηση σε περιοχές ιδιαίτερου φυσικού κάλους (όπως είναι η Ήπειρος) ακόμα κι αν προστατεύονται από διεθνείς συμβάσεις (Natura) ή, ακόμη, σε αρχαιολογικούς χώρους ή, ακόμη, και με παρεμβάσεις που απειλούν τη δημόσια υγεία, όπως είναι τα εργοστάσια επεξεργασίας τοξικών ή ακόμα και ραδιενεργών αποβλήτων.
Την προπαρασκευαστική μεθόδευση στο σχετικό νομοθετικό πλαίσιο ακολούθησε, εδώ κι ένα χρόνο, η κατευθυνόμενη ρητορεία των αξιωματούχων της Γερμανικής κυβέρνησης (Κάπφερ, Ράισλερ) και, κατόπιν, Ευρωπαίων αξιωματούχων (Όλι Ρεν), που συστηματικά προβάλουν, προσπαθώντας να επιβάλουν, τις Ε.Ο.Ζ. σαν μια λύση στο «Ελληνικό πρόβλημα».
Και εύλογα τίθεται το ερώτημα ,απέναντι σε αυτή τη μεθόδευση, με τα ευδιάκριτα κίνητρα και τις ξεκάθαρες στοχεύσεις, πως μπορεί κάποιοι να εθελοτυφλούν; θεωρώντας ότι οι απεργαζόμενες στον τόπο μας Ε.Ο.Ζ. είναι μια παρθενογέννεση κατά παραγγελία, δίχως κάποια ανάλογη ιστορική εμπειρία και πολύ συγκεκριμένα δείγματα γραφής;
Πολύ περισσότερο, πως δικαιολογείται κάποιοι να διαγκωνίζοται για τα πρωτεία στην υλοποίησή τους, τη στιγμή μάλιστα που κανένα από τα κόμματα του Ελληνικού Κοινοβουλίου δεν συμπεριέλαβε προεκλογικά στο πρόγραμμά του τη δημιουργία Ε.Ο.Ζ. και όταν η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν έχει, μέσα από τα θεσμικά της όργανα, υιοθετήσει τις προτάσεις για τη δημιουργία τους; Προς τι, άραγε, μια τέτοια προθυμία και σπουδή;
Η τριτοκοσμική εμπειρία 120 χωρών σε Αφρική, Ασία, Λατινική Αμερική αλλά και στην Πολωνία ,μας αφορά, καταδεικνύοντας ότι οι σχεδιασμοί για την δημιουργία Ε.Ο.Ζ προχωρούν κατ’ απαίτηση τόσο των διεθνών όσο και των ντόπιων επιχειρηματικών ομίλων που σε συνθήκες οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης θέλουν να επενδύσουν τα υπερσυσωρευμένα κεφάλαια για να αποκτήσουν περισσότερα κέρδη.
Ας μας απαντήσουν οι υποστηρικτές, σε ποια άλλη χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης προωθούνται οι Ε.Ο.Ζ.;
Οι Ε.Ο.Ζ. θεσμοθετούν τη φορολογική και διοικητική Γη της επαγγελίας του μεγάλου κεφαλαίου, επιβάλλοντας ταυτόχρονα ένα καθεστώς εργασιακού και ασφαλιστικού Μεσαίωνα για τους εργαζόμενους, σε ένα καθεστώς ασυδοσίας απέναντι στην προστασία του περιβάλλοντος, σ’ ένα καθεστώς αθέμιτου ανταγωνισμού για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις.
Όπως χαρακτηριστικά ανέφερε η Π.Σ.Ε στο ψήφισμά της τον περασμένο Απρίλιο, «το άθλιο καθεστώς των ειδικών οικονομικών ζωνών είναι το επόμενο στάδιο του ζοφερού μέλλοντος που απεργάζονται οι διεθνείς δυνάμεις των τοκογλύφων δανειστών αποσκοπώντας στη λεηλασία και τον διαμελισμό του τόπου».
