Γράφει η Μαρία Κουκιάρη, στιχουργός
Μια λέξη που όλοι σίγουρα γνωρίζουμε κι ακούω αρκετές φορές να κατακρίνουμε, να βρίζουμε και να χλευάζουμε τους φασίστες. Ας δούμε όμως ποιος ονομάζεται φασίστας πρώτα. Φασίστας ονομάζεται ο οποιοσδήποτε θέλει να επιβάλλει τις ιδέες του, αλλά και τα θέλω του, χρησιμοποιώντας τη βία (λεκτική η σωματική), με μια σειρά πράξεων με τις οποίες καταπατά τα δικαιώματα των άλλων και κυρίως την ελευθερία του λόγου. Ο φασίστας λοιπόν θέλει να επιβάλλεται. Αυτό είναι το κύριο χαρακτηριστικό του!
Ας πάμε λίγο τώρα να δούμε εμάς και πως μας αρέσει να επιβάλλουμε τα δικά μας θέλω, τις δικές μας ιδεολογίες, τα δικά μας όνειρα, τις δικές μας κρυφές επιθυμίες στους άλλους και κυρίως σε εκείνους που αγαπάμε. Ναι. Και το λυπηρό στην ιστορία είναι ότι το κάνουμε στο όνομα της αγάπης! Αγαπάμε το παιδί μας πολύ, όταν του επιβάλλουμε να γίνει αυτό που θέλουμε πολύ εμείς, σφηνώνοντας βίαια τις δικές μας πεποιθήσεις για τη ζωή, για τις σπουδές, για τη πολιτική, ακόμα για το πως θα ζήσει και ποιος είναι ο σωστός να αγαπήσει.
Οι γιατροί, οι δικηγόροι και οι πολιτικοί μηχανικοί κρατούν τις πρώτες θέσεις στο ιδανικό ενός συντρόφου του παιδιού μας. Έχει πτυχίο; Είναι σίγουρα ιδανικός για τη κόρη μας η για το γιο μας! Έχει ένα image βρε αδελφέ! Πως να το κάνουμε τώρα; Τι θα έχουμε εμείς να υπερηφανευόμαστε όταν μας ρωτάνε οι φίλοι κι οι συγγενείς; Όσο για το παιδί μας, γιατί να μην είναι καλά; δε καταλαβαίνω, κοτζάμ γιατρό παντρεύτηκε!
Αγαπάμε το σύντροφο μας πολύ όταν θέλουμε να κάνει, αλλά και να φέρεται όπως θέλουμε εμείς, χρησιμοποιώντας μεθόδους και τεχνικές που αρκετές φορές καταπατούν τα πιο θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα! Όχι, δε θα πας καλέ μου, ημερήσια εκδρομή με τους φίλους σου, γιατί εγώ νιώθω ανασφάλεια! Εξ άλλου σε παντρεύτηκα και είσαι άντρας μου!
Αυτό αυτόματα, μου δίνει το δικαίωμα να σου στερώ, αυτά που δε βολεύουν τις ανασφάλειες μου! Όχι καλή μου, δε θέλω να βγεις απόψε με τις φίλες σου, γιατί εγώ μέχρι να επιστρέψεις, θα νιώθω κερατάς! Στη δουλειά μας επίσης, ειδικά αν είμαστε αφεντικά, επιβάλλουμε ένα dress code, που ταιριάζει με την δική μας εικόνα. Ε όχι, δε γίνεται να προσλάβουμε τη κοπελίτσα με το μοβ μαλλί να δουλεύει για μας ή τον νεαρό με τα δέκα σκουλαρίκια! Δεν είναι σοβαροί, φαίνεται αυτό, από τον τρόπο που ντύνονται!
Πως γίνεται μια κοπέλα με μοβ μαλλιά κι ένας νεαρός με δέκα σκουλαρίκια να είναι ιδανικοί για τη δουλειά μας; χωρίς καν να τους δώσουμε την ευκαιρία να μιλήσουν για τα όνειρά τους και τις ιδέες τους…. Εκείνος που φοράει το κουστουμάκι του, ταιριάζει σε μας! Φοράει κουστούμι? Αυτός είναι ιδανικός υπάλληλος! Κι ας μη ξέρει τι του γίνεται, κι ας μην έχει όνειρα κι ιδέες! Αλλά και στους φίλους μας αρκετές φορές κάνουμε το ίδιο.
Αν ο φίλος μας αρχίζει να αλλάζει συνήθειες η να ακολουθεί έναν διαφορετικό δρόμο από εμάς, ταραζόμαστε! Δε γίνεται λεει, εγώ δε σε γνώρισα έτσι! Εμείς είχαμε κοινά όνειρα κάποτε, πως γίνεται τώρα εσύ να αλλάζεις και να θέλεις στα πενήντα σου, να πας στην Αφρική να βοηθάς τους πεινασμένους; Κάτσε στο σπιτάκι σου και στην ησυχία σου κι όλο και κάποιος θα βρεθεί γι αυτούς.
Αλλά όχι εσύ! Εσύ είσαι φίλος μου κι εγώ σε χρειάζομαι εδώ, αδιαφορώντας αν αυτό είναι η ευτυχία του φίλου μας και μη σεβόμενοι τις δικές του επιθυμίες! Θα μπορούσα να βρω χιλιάδες παραδείγματα για το πως θέλουμε να επιβάλλεται το δικό μας θέλω, στα παιδιά μας, στους συντρόφους μας, στους φίλους μας, στη γειτονιά μας, στους δρόμους, στη πολιτεία και στους νόμους. Πόσο ιδανικό είναι να είναι οι άλλοι δικά μας στρατιωτάκια και να υποκύπτουν στις δικές μας επιθυμίες και διαταγές! Αν αυτό δεν είναι φασισμός φίλοι μου, τότε τι είναι;
