Το ΚΚΕ απευθύνεται στους εργάτες, στους ανέργους, στους απόμαχους της δουλειάς, στις εργαζόμενες γυναίκες, στους νέους, σε όλους τους εργαζόμενους που αντιμετωπίζουν τις συνέπειες της αντιλαϊκής πολιτικής της ΕΕ, της εξουσίας των μονοπωλίων που υπηρετεί και η νέα συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ.
Απευθύνεται με εμπιστοσύνη στην τάξη που είναι ο δημιουργός του κοινωνικού πλούτου, στην πρωτοπόρα κοινωνική τάξη, που μπορεί να ηγηθεί και να συσπειρώσει τα άλλα καταπιεσμένα λαϊκά στρώματα, στην πάλη για την ανατροπή του βάρβαρου εκμεταλλευτικού καπιταλιστικού συστήματος και την οικοδόμηση της νέας κοινωνίας το σοσιαλισμό – κομμουνισμό. Η μεγάλη Σοσιαλιστική Οκτωβριανή Επανάσταση το 1917 απέδειξε ότι η εργατική τάξη είναι η επαναστατική δύναμη του καιρού μας, «γκρεμιστής και πλαστουργός της νιας ζωής» και ο σοσιαλισμός – κομμουνισμός αναγκαιότητα και επίκαιρος όσο ποτέ.
Τιμάμε τους νεκρούς εργάτες του Σικάγου της Πρωτομαγιάς του 1886, τους 200 κομμουνιστές της Καισαριανής του Μάη του ’44, τους καπνεργάτες του Μάη του ’36 στη Θεσσαλονίκη, τα εκατομμύρια των αλύγιστων της ταξικής πάλης, που αγωνίστηκαν, βασανίστηκαν, φυλακίστηκαν, που έδωσαν τη ζωή τους για τα δικαιώματα της τάξης τους. Ολους τους νεκρούς της εργατικής τάξης, τα θύματα των εργοδοτικών εγκλημάτων και της αυθαιρεσίας στους χώρους δουλειάς.
Σε λίγες μέρες, συμπληρώνονται 70 χρόνια από τη Μεγάλη Αντιφασιστική Νίκη των Λαών, που επιτεύχθηκε χάρη στις τιτάνιες προσπάθειες του πρώτου σοσιαλιστικού εργατικού κράτους, της ΕΣΣΔ, των Κομμουνιστικών Κομμάτων, των εργατικών κινημάτων. Τα μηνύματά της παραμένουν και σήμερα επίκαιρα και εμπνέουν τον αγώνα ενάντια στον καπιταλισμό, που γεννάει το φασισμό μαζί με την κρίση, τον πόλεμο και τον αντικομμουνισμό.
Εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας στους χιλιάδες μετανάστες και πρόσφυγες, θύματα των ιμπεριαλιστικών πολέμων και επεμβάσεων, των αντιδραστικών καθεστώτων, που προσπαθούν να ξεφύγουν από τη φτώχεια και το θάνατο και έρχονται αντιμέτωποι με τους δουλεμπόρους, τα μέτρα καταστολής της ΕΕ, την αδιαφορία των κυβερνήσεων, το ρατσισμό που καλλιεργεί η Χρυσή Αυγή και άλλα αντιδραστικά κέντρα του συστήματος, για να διαιρούν την εργατική τάξη.
Η Πρωτομαγιά είναι για όλη την εργατική τάξη μέρα μνήμης, αλλά κυρίως μέρα ευθύνης για το πώς ο κάθε εργάτης και η κάθε εργάτρια θα πάρουν μέρος στην οργάνωση της ταξικής πάλης, για την ανασύνταξη του εργατικού – λαϊκού κινήματος, την ενίσχυση της Λαϊκής Συμμαχίας, βασικές προϋποθέσεις για να αντιμετωπιστεί η καπιταλιστική βαρβαρότητα και να ικανοποιηθούν οι επείγουσες ανάγκες της εργατικής και λαϊκής οικογένειας.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, που πήρε τη σκυτάλη από την κυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ, συνεχίζει στον ίδιο δρόμο της ΕΕ, των καπιταλιστικών κερδών. Γι’ αυτό διατηρεί ανέπαφο όλο το αντεργατικό οικοδόμημα των προηγούμενων κυβερνήσεων, τους δεκάδες εφαρμοστικούς νόμους που ψηφίστηκαν με τα μνημόνια, νόμους που τώρα συζητά πώς θα τους ενισχύσει με νέες αντιλαϊκές δεσμεύσεις που θα προκύψουν από τις νέες συμφωνίες, τα νέα μνημόνια.
Οι ιδιωτικοποιήσεις, το άγριο φοροκυνηγητό για το λαό, που βαφτίζεται «πατριωτικό» καθήκον ενώ παραμένουν οι προκλητικές φοροελαφρύνσεις για το κεφάλαιο, η ενοποίηση ασφαλιστικών ταμείων που θα συμπαρασύρει πάλι τις συντάξεις προς τα κάτω, η ληστεία των αποθεματικών του ΟΑΕΔ, των ασφαλιστικών ταμείων και άλλων δημόσιων φορέων με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, για να πληρωθούν «στην ώρα τους» οι δόσεις στους θεσμούς, αποκαλύπτουν σε όφελος ποιας τάξης διαπραγματεύεται η κυβέρνηση. Την ίδια στιγμή, οι άνεργοι ξεπερνούν το 1,5 εκατομμύριο, με τη συντριπτική πλειοψηφία να μην παίρνει ούτε το πενιχρό επίδομα ανεργίας.
Η επίθεση στο εργατικό – λαϊκό εισόδημα συνεχίζεται αμείωτη. Η μεταρρύθμιση που λέει ότι προωθεί η κυβέρνηση για τον κατώτερο μισθό και τις Συλλογικές Συμβάσεις δεν θα οδηγήσει σε αύξηση του εργατικού εισοδήματος, αλλά σε μεγαλύτερες μειώσεις των κλαδικών μισθών. Η χιλιοειπωμένη επαναφορά του κατώτερου μισθού στα 751 ευρώ παραπέμπεται χρονικά όλο και πιο μακριά, δίνοντας το περιθώριο στη μεγαλοεργοδοσία να προσαρμόσει και να ρίξει το μέσο μισθό.
Την ίδια στιγμή, δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι αμείβονται αρκετά κάτω από τα 600 ευρώ, με τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις να αυξάνονται ραγδαία. Σε κάθε περίπτωση, συνεχίζει να υπηρετείται η στρατηγική του κεφαλαίου για μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης.
Η αναπλήρωση των απωλειών σε μισθούς και δικαιώματα αποτελεί άγνωστη λέξης για την κυβέρνηση. Θεωρεί τις απώλειες «περασμένες – ξεχασμένες». Τον πλούτο, που στερήθηκαν οι εργαζόμενοι όλα αυτά τα χρόνια και κέρδισαν άκοπα οι επιχειρηματικοί όμιλοι, η κυβέρνηση τον χαρίζει. Την ίδια στιγμή, οι εργοδότες ζητούν ακόμα μεγαλύτερα προνόμια, απαλλαγές από ασφαλιστικές εισφορές, κάθε είδους επιδότηση των κερδών τους.
Η «σκληρή» και «περήφανη» διαπραγμάτευση της κυβέρνησης παραμένει η μεγαλύτερη διαφημιστική απάτη. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ δεν διαπραγματεύεται με στόχο την ανακούφιση των εργαζομένων, την απαλλαγή από τα μνημόνια και τις συνέπειές τους στη ζωή της εργατικής τάξης, αλλά για τα συμφέροντα των μονοπωλίων. Μέσω ενός διαφορετικού μείγματος διαχείρισης της βαρβαρότητας, επιδιώκει να στηρίξει τις επενδύσεις, την ανταγωνιστικότητα και κερδοφορία τους. Στο έδαφος αυτό, εξελίσσεται και η αντιπαράθεση εντός της ΕΕ, η οποία όχι μόνο δεν αλλάζει, όπως ισχυριζόταν ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά παραμένει βαθιά αντεργατική, αντιλαϊκή, γιατί είναι ένωση καπιταλιστικών κρατών.
Οι τελευταίες εξελίξεις επιβεβαιώνουν ότι μέσα στο πλαίσιο της ΕΕ, της εξουσίας και οικονομίας του κεφαλαίου, της αναγνώρισης του χρέους και αποπληρωμής του «στο διηνεκές», δεν μπορεί να υπάρξει λύση υπέρ του λαού. Αντίθετα, θα ενισχύονται τα τρομοκρατικά διλήμματα και οι εκβιασμοί και ο λαός θα καλείται να επιλέγει ανάμεσα στη «Σκύλλα και τη Χάρυβδη».
Οποιοδήποτε ενδεχόμενο αντιπαράθεσης εντός της ΕΕ και της εξουσίας των μονοπωλίων, εκφράζοντας αντιτιθέμενα μεγάλα συμφέροντα, είναι ψευδεπίγραφη «ρήξη». Υπηρετεί τους στόχους μερίδας του κεφαλαίου που θα ωφεληθεί από μια ενδεχόμενη έξοδο από την Ευρωζώνη και ένα πιο υποτιμημένο νόμισμα. Γι’ αυτό η εργατική τάξη, ο λαός δεν πρέπει να εγκλωβιστεί στο δίλημμα, αν θα χρεοκοπήσει με ευρώ ή δραχμή, με εσωτερική ή και εξωτερική υποτίμηση ή όποιο άλλο σενάριο ακούγεται.
Η διέξοδος βρίσκεται στο δρόμο της οργανωμένης πάλης για την ανασύνταξη του κινήματος, την ενίσχυση της Λαϊκής Συμμαχίας που θα διεκδικήσει μέτρα ανακούφισης, ανάκτηση των απωλειών, κατάργηση του αντεργατικού – αντιλαϊκού πλαισίου, των διάφορων μνημονιακών νόμων, τη ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών. Για να δοθεί οριστική λύση υπέρ του λαού απαιτείται πραγματική ρήξη. Ρήξη με την εξουσία του κεφαλαίου, αποδέσμευση από την ΕΕ, μονομερής διαγραφή του χρέους, που σημαίνει η εργατική τάξη με τα λαϊκά στρώματα της πόλης και της υπαίθρου να έρθουν στην εξουσία, τα μέσα παραγωγής να γίνουν κοινωνική ιδιοκτησία με εργατικό έλεγχο, η παραγωγή και οι κοινωνικές υπηρεσίες να σχεδιάζονται κεντρικά με κριτήριο τη λαϊκή ευημερία. Μ’ αυτές τις προϋποθέσεις μπορεί να εξασφαλιστεί η αναγκαία, προς όφελος του λαού, αποδέσμευση από όλες τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις και συμμαχίες.
