Γράφει ο Νίκος Βούστρος
Ο Προϋπολογισμός που συντάχθηκε τύποις από το Υπουργείο Οικονομικών (στην ουσία από τους δανειστές) και παραδόθηκε χθες εθιμοτυπικά στον Πρόεδρο της Βουλής (και όχι “κατατέθηκε”, δεν είναι κακό να μιλάμε [γράφουμε] λίγο πιο σωστά ελληνικά), είναι ένα μείγμα επιστημονικής …φαντασίας λόγω των απίστευτων παραδοχών που υιοθετεί και τραγικής φοροεισπρακτικής …λιτότητας.
Είναι γνωστό πως αν έχεις πραγματικά γνώση της επιστήμης αυτής και όχι αν παπαγαλίζεις φράσεις ξύλινης γλώσσας, ένα οικονομικό μέγεθος ή μια οικονομική έννοια μπορείς να το / την παρουσιάσεις όπως θέλεις, π.χ. μπορείς να εστιάζεις στο …κοινωνικό μέρισμα και να μιλάς για “τεράστια αύξηση της στήριξης των αδύναμων” – από την άλλη, μπορείς να εστιάζεις π.χ. στις μη πληρωμές του κρατικού ταμείου σε ιδιώτες (προμηθευτές του), και να αποδεικνύεις έτσι την “κυβερνητική καταστροφή στην οικονομία”, κ.ο.κ.
Όμως, στην περίπτωση του προϋπολογισμού 2018, όπως και να τον δεις, όπως και να τον αναλύσεις, το αντικειμενικό γεγονός είναι ότι σε μια καθημαγμένη από τους φόρους, τη λιτότητα και την οκταετή ύφεση οικονομία, το να επιβάλλεις μετά από εκατοντάδες φορο-ληστρικά μέτρα που προηγήθηκαν και νέα μέτρα και νέα λιτότητα, ύψους τουλάχιστον 1,82 δισ. Ευρώ, δεν είναι απλά ατελέσφορο, δεν είναι ούτε καν ανόητο: Είναι παρανοϊκό.
Υπάρχει κανείς σοβαρός άνθρωπος που να μπορεί να υποστηρίξει σήμερα ότι το να αφαιμάξουν άλλα 52 δισ. μέσα στον επόμενο χρόνο, σε συνέχεια των προηγούμενων εκατοντάδων δισ. που άρπαξαν δια της φορολογίας τα προηγούμενα χρόνια, τα οποία πήγαν όλα στο πηγάδι δίχως πάτο, δηλαδή σε δανειστές, τράπεζες και μη παραγωγικές δημόσιες δαπάνες, αποτελεί θετικό στοιχείο για την οικονομία;
Και φυσικά, λόγω των αριστερίστικων εμμονών των ανθρώπων που διαχειρίζονται κατά παραγγελία των δανειστών τις τύχες μας, το βάρος θα πέσει για ακόμα μία φορά σε αυτούς που έχουν πληρώσει το “μάρμαρο” τόσα χρόνια τώρα: Τη λεγόμενη “μεσαία τάξη”, η οποία εξαθλιώνεται με αυξανόμενο ρυθμό, φτωχοποιείται βίαια και στην ουσία εξαφανίζεται…
Λογικό, θα μου πεις… Οι οικονομικά κατεστραμμένοι είναι …καλή εκλογική πελατεία για την (κάθε) κυβέρνηση. Τους πετάει ένα ξεροκόμματο στη μορφή του “κοινωνικού μερίσματος” και όλα ΟΚ. Τους “αγόρασε” πολιτικά. Τους πραγματικά ισχυρούς, διαπλεκόμενους ή μη, δεν τολμά να τους ακουμπήσει γιατί θα οδηγηθεί σε εξαφάνιση, οπότε ποίος μένει να …πληρώσει το …μουτζούρη; Η μεσαία κοινωνικο-οικονομική ομάδα, ή “τάξη” όπως πολλοί την αναφέρουν, για πολιτικούς ή άλλους λόγους.
Για να μπορεί ο Χ. ή Ψ. κ. Υπουργός να εισπράττει 10 και να δίνει πίσω το ένα, διατυμπανίζοντας ότι ασκεί κοινωνική πολιτική και ότι οι οικονομικοπολιτικές του ενέργειες έχουν τάχα “αριστερό” πρόσημο – λες και είναι κανένας τίτλος τιμής αυτό, λες και είναι αυτοσκοπός που πρέπει καταναγκαστικά να ακολουθούμε.
Αγαπητοί φίλοι, οι τεχνητοί διαχωρισμοί και οι δημιουργία πολιτικών δίπολων εξυπηρετεί μόνο τους “βοσκούς” κι αυτούς που θέλουν να έχουν “μαντριά” – σε καμία περίπτωση πάντως τους πολίτες.
Το κριτήριο είναι ένα και μόνο: Ο προϋπολογισμός αυτός και κατ’ επέκταση ο κάθε προϋπολογισμός, ή κάθε πολιτική πρόταση ή διακυβέρνηση, ΒΕΛΤΙΩΝΕΙ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ;
Και απάντηση δυστυχώς είναι ένα μεγάλο ΟΧΙ. Είναι ακόμα ένας προϋπολογισμός εξαθλίωσης των ανίσχυρων, είναι ένας προϋπολογισμός με νέα πολύ άγρια φοροεισπρακτικά μέτρα, ένας προϋπολογισμός που τελικά πλήττει την ίδια την ελληνική οικονομία και την κοινωνία, τους δύο πυλώνες που θα έπρεπε δηλαδή να υπηρετεί…
Αλλά τι περιμένεις στη χώρα που οι κυβερνήσεις …πανηγυρίζουν που εισπράττουν περισσότερα (!) δηλαδή που κάνουν πιο φτωχούς τους πολίτες δια της φορολογίας και στο τέλος προσπαθούν να σε πείσουν ότι αυτό αποτελεί και επιτυχία μάλιστα!
Δική τους, μπορεί. Δική μας όμως είναι;
Ν.Β.
