Γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος
Τις προηγούμενες τρεις μέρες ήμουνα στην Ήπειρο, στην ιδιαίτερη πατρίδα μου στα Γιάννενα. Το οδικό ταξίδι, μαζί με στάση για βενζίνη, διαρκεί πλέον 3 ώρες και 45 λεπτά μετά την ολοκλήρωση της Ολυμπίας οδού και την παράδοση ενός μεγάλου τμήματος της Ιόνιας. Το μακρινό όνειρο άλλων εποχών, το να βρίσκεσαι στα Γιάννενα σε 3 ώρες και κάτι, θα είναι πολύ σύντομα πραγματικότητα. Φτάνει άραγε αυτό για να δει η Ήπειρος καλύτερες μέρες και να πάψει να είναι η φτωχότερη περιφέρεια όλης της Ευρώπης;
Όσο χαρούμενο με έκανε η εντυπωσιακή συντόμευση του ταξιδιού άλλο τόσο με απογοήτευσε η κατάσταση που έζησα τρεις μέρες εκεί.
Κατ’ αρχήν η πόλη ολόκληρη ήταν πνιγμένη στο σκουπίδι. Εντάξει, ήξερα για τους εκβιασμούς της ΠΟΕ – ΟΤΑ και για τα στημένα παιχνίδια προκειμένου το κομματικό κράτος να διογκώνεται στον αιώνα τον άπαντα. Ήξερα όμως και το γεγονός πως σε άλλες πόλεις της Ελλάδας, οι αυτοδιοικητικές αρχές είχαν καταφέρει να διατηρούν, τουλάχιστον το ιστορικό κέντρο τους, καθαρό και νοικοκυρεμένο. Όχι όμως στα Γιάννενα.
Μάλιστα όπως πληροφορήθηκα, σε κεντρικό ξενοδοχείο της πόλης βρισκόταν αντιπροσωπεία Κινέζων αξιωματούχων με αντικείμενο την προσέλκυση τουριστών. Απορώ πραγματικά τι είπαν σε αυτούς τους ανθρώπους και πως δικαιολόγησαν μια εικόνα που εμένα προσωπικά με έκανε να ντρέπομαι για τον τόπο μου.
Και τι έκαναν οι αυτοδιοικητικοί άρχοντες του τόπου; Θα σας πω αμέσως.
Πρώτον, δεν μιλιούνται, λένε οι τοπικές δημοσιογραφικές πληροφορίες, ο Περιφερειάρχης κι ο Δήμαρχος γιατί έχουν τσακωθεί για την κατασκευή ενός δρόμου που περνάει μέσα από την πόλη!!! Τώρα τι έχουν να χωρίσουν, κάντε ελεύθερους συνειρμούς.
Δεύτερον, ο Περιφερειάρχης πήρε τα βουνά. Πήγε, λέει, να δει τον πρώην πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή στην Αετομηλίτσα, στις νότιες πλαγιές του Γράμμου. Να του κάνει τι ο Καραμανλής; Να πάρει τηλέφωνο τον Γουίλ Σμιθ να περάσει κι απ’ τα Γιάννενα να μαζέψει τα σκουπίδια;
Τρίτον, έμαθα – γιατί δεν την είδα – πως την ώρα που μια υγειονομική “βόμβα” ήταν έτοιμη να σκάσει μέσα σε συνθήκες καύσωνα και με ανυπολόγιστες συνέπειες για τη δημόσια υγεία, ο Περιφερειάρχης Ηπείρου βγήκε σε τοπικό τηλεοπτικό κανάλι να δώσει συνέντευξη. Όχι για τα σκουπίδια. Βγήκε να ανακοινώσει πως θα είναι εκ νέου υποψήφιος στις περιφερειακές εκλογές που θα γίνουν σε…. δύο χρόνια! Τι τον φόβισε;
Το ανησυχητικό είναι η ανοχή που βρίσκουν. Διότι αυτά που έβλεπα και μάθαινα τα έβλεπε και τα μάθαινε όλη η πόλη. Aλλά οι καφετέριες ήταν γεμάτες κόσμο ανάμεσα σε τόνους σκουπιδιών. Έπιναν το φρέντο τους συμβιβασμένοι με τα σκουπίδια, με τη μπόχα, με τον εμπαιγμό, με τη μικροδιαπλοκή, με τους πολιτικαντισμούς. Οφείλω βέβαια να σημειώσω πως στον πεζόδρομο της Σακκά όπου πίνουν τα τσίπουρά τους οι «παράγοντες» της πόλης δεν υπάρχουν κάδοι απορριμμάτων. Γιατί άραγε αυτή η εξαίρεση; Με δόση μαύρου χιούμορ θα έλεγα πως ίσως έχει η ενημερώσει η Αντιτρομοκρατική για πιθανό φόβο χτυπήματος στο συγκεκριμένο πεζόδρομο. Πως αλλιώς να εξηγηθεί;
Το ίδιο «τέλμα» με αυτό που έβλεπα κι άκουγα στα Γιάννενα, είδα κι άκουσα και στις άλλες πρωτεύουσες των νομών της Ηπείρου, Ηγουμενίτσα – Πρέβεζα- Άρτα, από τις οποίες επίσης πέρασα για να κάνω συναντήσεις. Μάλιστα, σημαίνον πολιτικό στέλεχος της περιοχής μου είπε με «συνωμοτικό» ύφος: «Μη δίνεις σημασία, οι Ηπειρώτες θέλουν να κάνουν τη δουλίτσα τους και για όλα τα υπόλοιπα δεν δίνουν δεκάρα τσακιστή».
Προσωπικά αρνούμαι να το πιστέψω. Ο εν λόγω πολιτικός παράγοντας «κρίνει εξ ιδίων τα αλλότρια» κι επιχειρεί να αντιστρέψει την πραγματικότητα. Ναι, η κοινωνία έχει «κάτσει». Ναι, έχει αποδεχθεί να παίζονται παιχνίδια στην πλάτη της, αλλά ανταλλάσσει τη σιωπή της με το να έχει την ησυχία της και να μην έχει μπλεξίματα με την εκδικητικότητα των τοπικών αρχόντων της.
Ωστόσο βαθιά μέσα μου πιστεύω πως το ηπειρώτικο DNA που γέννησε σπουδαίους εθνικούς ευεργέτες δεν έχει χαθεί. «Περασμένα μεγαλεία. Και διηγώντας τα να κλαις» θα πει ο τρέχων κυνισμός στην πολιτική. Όμως δεν είναι έτσι. Το ηπειρώτικο DNA δεν χάθηκε, επειδή η επίκληση του ονόματος Αβέρωφ-Τοσίτσας γίνεται μόνον σαν διαβατήριο πολιτικής καριέρας.
Απόδειξη γι αυτό είναι το γεγονός πως όταν περπατούσα κάποια στιγμή στη Μ. Αλεξάνδρου επιστρέφοντας στο πατρικό σπίτι μου για να γευματίσω με τη μητέρα μου, είδα ένα νέο άνθρωπο που φορούσε μπλούζα του Georgetown University, ενός από τα κορυφαία πανεπιστήμια των ΗΠΑ και πάντα σε ευγενή άμιλλα με το επίσης κορυφαίο George Washington University στο οποίο είχα την τύχη να φοιτήσω, κοντοστάθηκα και πιάσαμε για λίγο την κουβέντα. Είχε σπουδάσει Φυσική και εργάζεται σήμερα σε ένα μεγάλο ιατρικό πρόγραμμα.
Όπως βλέπετε υπάρχουν υγιείς δυνάμεις – μάλιστα πολλές από αυτές χωρίς τυπικά πτυχία- κρυμμένες ίσως σήμερα στο «κουκούλι» τους, μέχρι να βγάλουν φτερά αύριο και να πετάξουν προς τον ανοιχτό ορίζοντα. Γιατί τελικά τι είναι πιο τρελό; Να συνεχιστεί αυτό το «τέλμα» που υπάρχει σήμερα ή το να βγει κάποιος να «ταράξει τα νερά»; Να δείξει πως όλα αλλάζουν και πως η Ήπειρος μπορεί να ξεδιπλώσει τις πραγματικές δυνατότητές της; Και τότε όλους αυτούς που έμαθαν να κερδοσκοπούν πολιτικά μέσα από τη φτώχεια και τη μιζέρια μιας απομονωμένης Ηπείρου, δεν θα τους σώζει όχι η Αετομηλίτσα αλλά ούτε το να σκαρφαλώσουν στο… Κιλιμάντζαρο, σαν τους ήρωες του Χέμινγουεϊ!
ΥΓ: Για το που κάθονταν οι κτηνοτρόφοι κι οι αγρότες ενώ μιλούσε ο Κυριάκος Μητσοτάκης για τη φέτα, δεν θα το σχολιάσω για λόγους επαγγελματικής δεοντολογίας. Άλλωστε έχει σχολιαστεί. Αυτό που θέλω να επισημάνω είναι η αδιαφορία. Οι περισσότεροι εκ των παρισταμένων κοιτάζουν αλλού και μοιάζουν χαμένοι στις σκέψεις τους. Όπως καταλαβαίνετε, αυτή η παραίτηση και η αδιαφορία με πονάει πολύ περισσότερο όταν αφορά τον τόπο μου.
ΥΓ2: Εκείνοι που με ξέρουν γνωρίζουν οτι εγώ δεν κρύβομαι όταν λέω την αλήθεια. Για αυτό και η αποστολή του συγκεκριμένου άρθρου μέσω email στο newsletter ξεκινά από την ηγεσία της ίδιας της Περιφέρειας και τη διοικητική δομή της. Κάθε σοβαρή απάντηση δεκτή και με την ησυχία σας. Έχουμε μπροστά μας, άλλωστε, δύο ολόκληρα χρόνια.
