Η Κινηματογραφική Ομάδα Άρτας «ΚΑΡΕ-ΚΑΡΕ» προβάλλει την ταινία ορόσημο στην ιστορία του φανταστικού κινηματογράφου «BRAZIL» (1985) του Τerry Gilliam. Η προβολή θα γίνει την Κυριακή 21 Φεβρουαρίου στις 8 το βράδυ, στην αίθουσα του επιμελητηρίου Άρτας με είσοδο ελεύθερη.
Brazil
Brazil λοιπόν, όπως το τραγούδι που επαναλαμβάνεται σε διάφορες εκδοχές κατά τη διάρκεια της ταινίας η οποία διαδραματίζεται σε ένα φανταστικό κόσμο που μοιάζει πολύ με αυτόν του “1984” του George Orwell. Ένας κυκεώνας τεράστιων άψυχων γκρίζων ουρανοξυστών, των οποίων οι κάτοικοι είναι ντυμένοι με κουστούμια του ’40, ζώντας υπό το καθεστώς του «Υπουργείου Πληροφοριών», μιας αδίστακτης οργάνωσης που η ιδεολογία που επιβάλλει είναι η αδιαμφισβήτητη υπακοή σε αυτήν και την γραφειοκρατία στην οποία οφείλει την ύπαρξή της.
0 Sam Lowry (Jonathan Pryce ) είναι ένας υπάλληλος των Αρχείων, το πιο χαμηλόβαθμο τμήμα του Υπουργείου. Είναι χαρούμενος (αν κάποιος μπορεί να χρησιμοποιήσει αυτή την λέξη..) με την χαμηλών απαιτήσεων δουλειά του και δεν έχει φιλοδοξίες επαγγελματικής ανέλιξης σε αντίθεση με τις πεποιθήσεις της πλούσιας και εξουσιομανή μητέρας του. Συνήθως ο Sam αποδρά σε ένα επαναλαμβανόμενο όνειρο , στο οποίο μεταμορφώνεται σε άγγελο που πετά ψηλά πάνω από το χάος του κόσμου, μαχόμενος με δαίμονες για να απελευθερώσει μια όμορφη ξανθιά γυναίκα, που είναι φυλακισμένη σε ένα κλουβί και με την οποία είναι ερωτευμένος. Τότε ένα λάθος, του κατά τα άλλα «αλάνθαστου» Υπουργείου, σε συνδυασμό με κάποια άλλα τυχαία γεγονότα, θα κλονίσουν την ψυχοσύνθεση του Sam και θα τον ωθήσουν να έρθει σε σύγκρουση με το σύστημα…
Αυτή η παντοδυναμία του καθεστώτος, το οποίο φαίνεται να λειτουργεί αυτόματα, κλυδωνίζεται όταν προκύπτουν κάποια τυχαία γεγονότα που οδηγούν σε σφάλματα που κανείς δεν ξέρει πώς να επιδιορθώσει. Όποιος αναλαμβάνει την ευθύνη αυτή θεωρείται τρομοκράτης και διώκεται, όπως και οποιοσδήποτε τολμά να θέτει σε αμφισβήτηση την κυριαρχία του συστήματος καταστέλλεται ως « μια αδίστακτη μειοψηφία ανθρώπων που φαίνεται να ξέχασαν τις παραδοσιακές καλές αξίες και δεν αντέχουν να βλέπουν τον αντίπαλο να κερδίζει»…
Ο ψυχρός γραφειοκρατικός εφιάλτης της άγνωστης δυστοπικής μητρόπολης του Brazil θα έκανε τον Kafka περήφανο. Το πρώην μέλος των Monty Python, o σκηνοθέτης Terry Gilliam δεν είναι παρα ένας βλοσυρός ονειροπόλος που δεν δείχνει ίχνος εμπιστοσύνης στα καθεστώτα και προσφέρει την ευκαιρία στους αδύναμους πρωταγωνιστές του να ξεφύγουν ακόμη κι όταν αυτή η εκδοχή φαντάζει αδύνατη. Αυτή η «εμμονή» του που επαναλαμβάνεται στα εργα του, είναι πιο εμφανής στην κλασική πλεον δυστοπία του, το Brazil(1985), το οποιο αποτελεί πλεον μια πο τις πιο συναρπαστικές απεικονίσεις Οργουελινικου σκηνικού που έχουν αποτυπωθεί στη μεγάλη οθόνη. Τα αποπνικτικά εξπρεσιονιστικά εργαλεία του Gilliam , στήνουν έναν κόσμο εμμονικό με την παντοκρατορία της τεχνολογίας η οποία στο τέλος όμως δείχνει τα όριά της.
Η ειρωνία της υπόθεσης ήρθε να επιβεβαιωθεί μεσα από την πραγματικότητα όταν το Brazil θα εβγαινε στις κινηματογραφικές αίθουσες…Όταν ο Gilliam προσπάθησε να το προβάλλει στις ΗΠΑ , η εταιρία διανομής της ταινίας, Universal, θεώρησε ότι το τέλος της ταινίας δεν άρμοζε στην «πετυχημένη συνταγή» που θα έπρεπε να περιλαμβάνει το λεγόμενο happy end, οπότε θα έβγαινε μια μικρότερη έκδοση των 132’ αντι των 142’ του αρχικού φιλμ. Απο εκείνη τη στιγμη ο Gilliam ξεκίνησε μια προσωπική εκστρατεία προβολής της ταινίας, με το να βάλει, με προσωπική πρωτοβουλία, τη διαφήμιση της ταινίας στο γνωστό περιοδικό Variety και να ξεκινησει προβολές σε σχολες κινηματογραφου στα πανεπιστήμια. Μετά από πολλά εμπόδια , το φίλμ απέσπασε το βραβείο καλύτερης ταινίας της Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου του Λος Άντζελες ( LAFCA) και έπειτα από αυτή την εξέλιξη, δέχτηκε η Universal να βγει μια έκδοση των 132’ που θα είχε όμως την εποπτεία του Gilliam, ενώ στην Ευρώπη η ταινία θα διανέμονταν κανονικά στην έκδοση των 142’ από την 20th Century Fox…
31 χρόνια αργότερα, είναι σχεδόν ανατριχιαστικό να σκεφτούμε πόσο σχετική αλλά και επίκαιρη είναι η υπόθεση της ταινίας απέναντι στη σκληρότητα ενός συστήματος που χρησιμοποιεί με τέτοιο τρόπο την τεχνολογία για να καθυποτάσσει οποιαδήποτε διαφορετικότητα ορθώνεται απέναντί του. Κάποιοι μπορεί να διακρίνουν ίσως μια ομοιότητα με γραφειοκρατικά καθεστώτα του παρελθόντος, άλλοι να δουν στο σήμερα την ανευ προηγουμένου καταπάτηση των ατομικών δικαιωμάτων στο όνομα της καταπολέμησης της τρομοκρατίας. Όπως κι αν το δει κανείς, το Brazil μας ωθεί να ελπίζουμε σε έναν κόσμο όπου ο καθένας είναι ελεύθερος να ζήσει, να ονειρευτεί και γιατί όχι, να διαφωνήσει. Εξάλλου «είμαστε όλοι μαζί σε αυτό».
