Γράφει ο Νηφάλιος
Δεν πίστευα ποτέ ότι παραμονές Δεκαπενταύγουστου θα μπορούσε να μας δώσει Κυβέρνηση τόσο απλόχερα τροφή για σκέψη. Με τους λεπτούς κόκκους άμμου να μας έχουν περικυκλώσει τα πόδια και τον ήλιο να …ζεματάει είναι, πιστεύω, η κατάλληλη στιγμή να δούμε τι σημαίνει για την πολιτική ζωή της χώρας αυτό το τρίτο μνημόνιο (που, ω ναι, από τα τρία είναι το μακρύτερο. Σε ένταση και διάρκεια…), πριν αποδεχθούμε το μαγευτικό κάλεσμα των κυμάτων, που μας καλοπιάνουν λίγα μέτρα παραπέρα.
Είναι προφανές, όπως εδώ πολλές εβδομάδες έχω γράψει από αυτή τη στήλη, πως οδηγούμαστε σε εκλογές. Μετά τις 20 Αυγούστου θα ξέρουμε και την ημερομηνία. Όσοι γνωρίζουν τον Πρωθυπουργό, ξέρουν πως οι εκλογές ήταν στο μυαλό του, όχι σαν ένα ενδεχόμενο, αλλά σαν αναπόφευκτο επακόλουθο του γελοίου δημοψηφίσματος, στις αρχές Ιουλίου. Ο Τσίπρας έπαιξε στα ζάρια την Ελλάδα, όπως προηγουμένως είχαν κάνει και πολλοί προκάτοχοί του. Φυσικά δεν έφερε εξάρες, αλλά… ασόδυο.
Αποδέχθηκε έναν άχαρο ρόλο, να περάσει δηλαδή το επαχθέστερο πακέτο μέτρων στα χρονικά, πιστεύοντας πως θα μπορέσει, κατόπιν, να φέρει τούμπα τα πράγματα και να τα προσαρμόσει στα δικά του μέτρα και σταθμά. Φευ! Η παραδοχή της ήττας του είναι η ψήφος εμπιστοσύνης που ζήτησε και που δεν θα πάρει.
Σε Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ (ποιο;), ΠΟΤΑΜΙ ξερογλείφονται με τις εξελίξεις. Ωστόσο, λίγοι μπορούν να αντιληφθούν πως η κίνηση του Τσίπρα να ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης είναι η τελευταία ζαριά του, για να χορέψει… πεντοζάλη τους πολιτικούς αντιπάλους, εντός και εκτός ΣΥΡΙΖΑ. Σκοπεύει να προλάβει την εκλογή νέου αρχηγού στη Ν.Δ., αλλά και την επισημοποίηση του σχίσματος στο δικό του κόμμα. Στοχεύει, εν ολίγοις, να πάει σε εκλογές με τα υπάρχοντα πολιτικά δεδομένα και με τις συνέπειες του τρίτου μνημονίου να μην έχουν γίνει ακόμη ορατές σε όλους. Ξέρει ότι θα απωλέσει δύναμη, αλλά επίσης γνωρίζει ότι μπορεί να παγιδεύσει την αντιπολίτευση στο δίλημμα που εκείνη θέτει, το «εντός ή εκτός Ευρώ(πης) και να αναγκάσει ένα μέρος της να συμπράξει με τον όποιο νέο ΣΥΡΙΖΑ.
Ο Τσίπρας αποδέχθηκε τον εξευτελιστικό ρόλο που του ανέθεσαν οι έξω, να είναι εκείνος ο Πρωθυπουργός του τρίτου μνημονίου, ωστόσο τώρα προσπαθεί να αξιοποιήσει τον πολιτικό του τυχοδιωκτισμό –γνώρισμα των απανταχού αριστερών του σαλονιού-, αδιαφορώντας για τις ολέθριες συνέπειες των κινήσεών του στη χώρα, καθώς και για την τύχη των 11 εκατομμυρίων ψυχών που έχει υπό την ευθύνη του. Αλλά και πάλι θα μου πείτε, γιατί να ενδιαφερθεί; Μόλις βρεθούν χρήματα για το δημόσιο και για τις συντάξεις, όλα μέλι γάλα θα είναι ξανά. Αριστερά
