Γράφει η Νεφέλη Π.Ζ., συγγραφέας
Φυγή…βιαστική, εσπευσμένη απομάκρυνση κάποιου μπροστά σε μια απειλή, η κρυφή, η μη επιτρεπόμενη εγκατάλειψη ενός τόπου, μιας χώρας, η προσπάθεια, η τάση αποφυγής καταστάσεων που κρίνονται ως ιδιαίτερα δυσάρεστες, που δεν είναι δυνατό να υπερνικηθούν ή να αντιμετωπιστούν με επιτυχία.
Εσπευσμένη αποχώρηση.
Απόδραση.
Απομάκρυνση.
Αποφυγή.
Λιποταξία.
Φυγή…της καθημερινότητας, του ευατού που όσο και αν μετακινηθείς δεν ξεφεύγεις και δεν ξεμπερδεύεις απο εκείνον.
Φυγή…απο το πεπρωμένο, που όσο το αποφεύγεις τόσο φτάνεις σε αυτό.
Φυγή…απο τον έρωτα, απο το φόβο, απο τη ζωή, που σαν την σκιά σ’ ακολουθεί συνέχεια.
Φυγή…απο όλους εκείνους που σε τρομάξανε στα παιδικά σου χρόνια και έδωσες όρκο μέσα σου, πως σαν μεγαλώσεις θα εξαφανιστείς και ντρέπεσαι που δεν τα κατάφερες. Έτσι για να τους μπεις στο μάτι. Για να τους δείξεις πως μπορείς και χωρίς αυτούς. Μπορείς;!
Φυγή…απ’ το παράπονο, την αδικία, την απουσία συννενόησης.
Μάταιος κόπος. Δεν σου είπανε πως απο το καράβι της φυγής δεν αποβιβάστηκε κανείς; Είναι μέσα σου και όσες άγκυρες κι αν σηκώσει πάλι στο ίδιο λιμάνι θα βρίσκεται.
Αυτοί που νομίζουν πως φεύγουν, δεν έχουν ιδέα τί αφήνουν πίσω τους. Ίσως να φαντάζονται, αλλά το τί ακριβώς συμβαίνει δεν το μαθαίνουν ποτέ. Κάποια βράδια ίσως που το άλγος του νόστου κάνει επίσκεψη στα σωθικά τους…κάποια τέτοια βράδια, ίσως καταφέρνουν να δουν πως απο τη φυγή τους τελικά δεν φύγανε. Και με πείσμα μικρού παιδιού θρυμματίζουν τους κρυμμένους τους ήλιους, υποσχόμενοι πως θα ξαναφτιάξουν άλλους, σε πιο γερά θεμέλια. Ως τότε, ως την επόμενη απόδραση λουφάζουν σε καρφιτσωμένα φεγγάρια μαδώντας σύννεφα μπλαβιά…ως τότε…ως πότε;!
Αυτοί που νομίζουν πως φεύγουν δεν φεύγουν ποτέ πραγματικά και ας μοιάζουν με εκείνους που φύγαν. Είναι καταδικασμένοι κάθε μέρα να θυμούνται, να αναπωλούν, να αποζητούν εκείνο που λείπει, εκείνο που τους τρέπει σε φυγή…σε μια φυγή ανάγκης που κανείς ποτέ δεν μπόρεσε στ’ αλήθεια να κάνει πράξη.
“Μάτια που δεν βλέπονται γρήγορα λησμονιούνται”, μην το πολύ πιστεύεις. Φιάσκο είναι. Το επινόησαν ίσως κάποιοι κάποτε για να απαλύνουν την απουσία.
Την απουσία όλων εκείνων-ανθρώπων,καταστάσεων,ονείρων-που κουβαλάνε/με, όλοι εκείνοι που νομίζουν/με πως φεύγουν/με.
Φυγομαχούν….φυγομαχούμε.
Νεφέλη Πόπη Ζάνη
