Γράφει ο Νίκος Σκουλάς,
Επιχειρηματικός Σύμβουλος – Συγγραφέας
ΑΥΤΟ-ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΑΠΟ ΤΗ ΒΑΣΗ, η μόνη επιλογή στην κορυφούμενη πολιτική, οικονομική και κοινωνική κρίση
Δεν πρέπει να έχει διαφύγει της προσοχής κανενός, ότι η οικονομική και κοινωνική κατάσταση στη χώρα μας είναι πια απελπιστική και επιδεινώνεται από τις ραγδαίες και ανεξέλεγκτες πολιτικές εξελίξεις. Συμβάλλοντας ως ένας πολίτης στον αναγκαίο διάλογο και προβληματισμό, προσφέρω για την κρίση σας, τις εξής παρατηρήσεις.
Οι πιστωτές μάς έχουν κάτω και μας πατούν ανάλγητα. Όχι γιατί μας μισούν αλλά γιατί, αφού μας παγίδευσαν (και εμείς, αφελώς πέσαμε στην παγίδα του χρέους), τώρα απαιτούν πίσω τα λεφτά τους, (έστω, με λάθος και για τα συμφέροντά τους τρόπο), αδιαφορώντας για το ότι ο λαός μας σφαδάζει κάτω από τα απάνθρωπα μέτρα που του επιβάλλονται.
Οι εκπρόσωποί μας στο Κοινοβούλιο που, όμως, εμείς εκλέξαμε και ανεχόμαστε, άβουλοι και ανίκανοι να συνεννοηθούν, να συμπαραταχθούν και να δράσουν συντονισμένα, ασχολούνται με τις κομματικές και προσωπικές τους προτεραιότητες*. Οι μισοί αγωνίζονται να κρατήσουν τις καρέκλες και τα προνόμιά τους και οι άλλοι μισοί αγωνίζονται να τους τα πάρουν. Για την ουσία, τίποτα.
Εμείς, οι πολίτες (αν βέβαια όλοι αξίζουμε τον τίτλο του «πολίτη»), συνήθως αρκούμαστε στην παθητική στάση και ίσως στον καταγγελτικό λόγο. Αυτόν που θέλει να φταίνε μόνον οι άλλοι. Ποτέ εμείς. Όχι βέβαια ότι φταίμε όλοι το ίδιο!.
Υπ‘ αυτές τις συνθήκες, σε τι μπορούμε να ελπίζουμε; Το βιοτικό μας επίπεδο έχει μειωθεί κατά 40% στην πενταετία και θα βαίνει μειούμενο αν δεν υπάρξουν ριζικές αλλαγές. Ακόμα και αν, ως δια μαγείας, καταφέρουμε να διορθώσουμε τα του οίκου μας, να χτυπήσουμε τη διαφθορά, να αναδείξουμε ικανές και έντιμες ηγεσίες και να τις ελέγχουμε, θα ταλαιπωρηθούμε πολλά χρόνια πριν φτάσουμε στην αποπληρωμή του επαχθούς χρέους μας, στην ανάπτυξη και στην ευημερία.
Η κατάσταση περιπλέκεται και γίνεται πιο ζοφερή από το δίλημμα μιας ενδεχόμενης και καθόλου απίθανης ανατροπής του κλυδωνιζόμενου κυβερνητικού σχήματος, πρόωρες εκλογές, και νίκη του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. (δηλαδή «από το τηγάνι στη φωτιά»).
Δυστυχώς, έχει πια γίνει κοινότοπη η φράση: «Δεν γίνεται τίποτε». Δανείζομαι τη ρήση του φίλου και συμπατριώτη μου Νίκου Κούνδουρου: «Δεν υπάρχει τίποτε πιο ύπουλο από το «δεν γίνεται τίποτε». Μας οδηγεί στην απραξία και τη μοιρολατρία.
Και όμως μπορούν να γίνουν πολλά, αρκεί να πιστέψουμε σε μας, να συστρατευτούμε και να δράσουμε ενωμένοι. Το αποδεικνύει η ιστορία μας και ας μη θεωρηθεί «ρομαντική» αυτή η άποψη. Οσάκις κινδύνευσε η ύπαρξή μας ως έθνος και ως κοινωνία, όταν δεν είχαμε καμιά ελπίδα, ο λαός μας έκανε το θαύμα του. Υπάρχουν τα παραδείγματα του Αλβανικού έπους, της ναζιστικής κατοχής, της αντίστασης κατά της χούντας και της πρώτης περιόδου της μεταπολίτευσης. Γιατί όχι και τώρα;;;
Και επειδή δεν μπορούμε να περιμένουμε τίποτε πια από το αποσαθρωμένο και αυτό-απαξιωμένο πολιτικό σύστημα, μας μένει μόνο μια ελπίδα: Ο ελληνικός λαός, ο Έλληνας πολίτης. Αν δεν κάνει το θαύμα του τώρα, έχουμε τελειώσει.
Μοναδική ελπίδα, αν και με όχι εγγυημένο αποτέλεσμα, επιλογή, Η ΑΥΤΟ-ΟΡΓΑΝΩΣΗ των πολιτών σε όλους τους πολιτικούς χώρους που τώρα χειραγωγούνται από τα εδραιωμένα κομματικά κατεστημένα τα οποία και μας οδήγησαν σ’ αυτή την κατάσταση.
Αυτό είναι περισσότερο αναγκαίο για τον δικό μου πολιτικό χώρο, το Πα.Σο.Κ. του οποίου τα μέλη και οι φίλοι που έχουν απογοητευτεί και αποστασιοποιηθεί, αρνούμενοι να δεχθούν την επιχειρούμενη α) αλλοίωση των αρχών και των αξιών του, β) την αυτοδιάλυσή του και γ) τη μετατροπή του σε ένα συντηρητικό μόρφωμα (ΔΗ.Π.ΠΑΡ.) που εξυπηρετεί μονάχα τις προσωπικές σκοπιμότητες της «τυπικής» ηγεσίας του.
Είναι ορατή και εφικτή η ευκαιρία να συσπειρωθούν και να ενεργοποιηθούν τα μέλη και οι φίλοι του ΠΑΣΟΚ, που παρά τις περιπέτειες των τελευταίων ετών, μπορούν να δημιουργήσουν έναν κινηματικού χαραχτήρα φορέα που θα διαφοροποιείται από την ατελέσφορη έως καταστροφική πολιτική του κυβερνητικού σχήματος, έχοντας ως οδηγό τις αρχές και τις αξίες του πραγματικού ΠΑΣΟΚ που μας κληροδότησε ο Ανδρέας Παπανδρέου.
Για το ΠΑΣΟΚ χρειάζεται επειγόντως αυτό-οργάνωση από τη βάση που, κατά τη γνώμη μου, δεν πρέπει να κηδεμονεύεται από επίδοξους «υπαρχηγούς» και φθαρμένα στελέχη που δεν μπορούν να εμπνεύσουν κανέναν. Πρέπει να αναδειχθούν από τη βάση, νέα, έντιμα, άφθαρτα, αποδεδειγμένα ικανά και πρόθυμα στελέχη.
Όσοι από μας ασκήσαμε εξουσία και βάλαμε υπογραφές, είτε φταίμε είτε όχι (οι πολίτες και, προ παντός, οι νέοι που υποφέρουν δεν γνωρίζουν και δεν ενδιαφέρονται) πρέπει να πάμε στην άκρη (δεν εξαιρώ τον εαυτό μου) και να υποστηρίξουμε ό,τι καλό προκύψει.
Αυτό-οργάνωση λοιπόν με νέα πρόσωπα – που όμως θα βοηθηθούν από σωστούς και καταξιωμένους παλιούς. Οι παλαιοί ως μέντορες περισσότερο όχι για να καπελώσουν την νεότερη γενιά. Να συνδέσουμε ότι καλύτερο έχει ο χώρος μας – από έμπειρα και νέα στελέχη – σε αυτή την υπόθεση αναγέννησης του κινήματος που είναι υπαρκτό και ζωντανό αλλά δυστυχώς απομονωμένο από τις τυπικές και ισχνές δομές της Χαριλάου Τρικούπη.
* Σημείωση: Για να είμαστε δίκαιοι, υπάρχουν οι τιμητικές εξαιρέσεις. Εκείνοι, οι λίγοι έστω, που τολμούν να πουν την αλήθεια, και δεν συμβιβάζονται. Εκείνοι που, γι’ αυτόν το λόγο δεν ευνοούνται από τα μιντιακά συγκροτήματα.
