Γράφει η Μαρία Κουκιάρη
Κανείς δε ξέρει..ένα μόνο είναι σίγουρο…και σημαντικό. Να μπορέσουμε έστω και τώρα, να ζήσουμε όσα μας έλειψαν, να κάνουμε όσα περισσότερα μπορούμε, από αυτά που ονειρευόμασταν πάντα… Αυτά που πάντα αναβάλαμε για κάτι άλλο…ίσως για χάρη της δουλειάς μας ή για χάρη της οικογένειας…ή ακόμη (συχνό φαινόμενο αυτό) για χάρη των γονιών μας!
Κανείς δε θέλει να απογοητεύει τους γονείς του.Νιώθει ότι είναι το χειρότερο αμάρτημα ίσως…
Είναι όμως έτσι;
Τι θα πει απογοητεύω τους γονείς μου; Ότι είμαι υποχρεωμένος να κάνω, ότι περιμένουν από εμένα; Να ζήσω τη δική τους ίσως χαμένη ζωή, που εκείνοι δεν έζησαν; Να περιμένω να ”φύγουν” ώστε να μπορέσω να εκπληρώσω τα όνειρα μου; Τι σημαίνει αυτό;
Ότι θα είμαι πάντα το ”καλό” παιδί , εις βάρος των ονείρων μου;
Να καταπατώ μια ζωή τα θέλω μου, για να είναι όλοι χαρούμενοι, εκτός από εμένα;
Πόσο δίκαιο είναι αυτό απέναντι στον εαυτό μου άραγε;
Φυσικά και δεν είναι…και τα χρόνια περνούν, περιμένοντας μάταια ότι κάτι μαγικό θα συμβεί…κάτι θα αλλάξει και θα…θα…θα…προλάβουμε να ζήσουμε κι εμείς κάτι, απ όσα έχουμε ονειρευτεί να κάνουμε…
Κι ο καιρός όντως περνάει, όπως είναι φυσικό να συμβαίνει κι εμείς ακόμη καθηλωμένοι εκεί…να αποζητούμε την αποδοχή των γύρων μας απελπισμένα, ξεχνώντας το πιο σημαντικό από όλα…Εμάς!!
Κι η δουλειά μας;
Πόσο σημαντική είναι για εμάς;
Τόσο πολύ ώστε να μη μας αφήνει να ζούμε και να χαιρόμαστε στιγμές;
Όταν ρωτήθηκαν άνθρωποι μελλοθάνατοι, απάντησαν σε αυτό:εύχομαι να μην είχα εργαστεί τόσο πολύ στη ζωή μου, και να μην είχα χάσει τόσες όμορφες στιγμές από τη ζωή μου!!
Άρα ίσως τώρα να είναι η σωστή στιγμή, για τον καθένα από εμάς να κάνει επιτέλους τη προσωπική του ”επανάσταση”!
Να ψάξει να βρει το χαμένο του χαμόγελο, να πεταχτεί στο δρόμο και να κάνει αυτό που πάντα ήθελε να κάνει!
Πιστέψτε με, θα είναι το πιο όμορφο χαμόγελο του κόσμου…η ψυχή γεμίζει και τότε όλα μοιάζουν τόσο μα τόσο μικρά μπροστά στο συναίσθημα της εκπλήρωσης!!
Στο κάτω κάτω όποιοι μας αγαπούν, θέλουν να μας βλέπουν ευτυχισμένους!!Ή όχι;
Η απάντηση δική σας φίλοι μου…
