Με αφορμή τη συμπλήρωση των 17 χρόνων από το θάνατο του Ανδρέα Παπανδρέου, η πολιτευτής του ΠΑΣΟΚ Αγνή Σμπόνια έκανε την ακόλουθη δήλωση:
«« Ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο αετός της πολιτικής και του πνεύματος, έφυγε πριν από 17 χρόνια, το βράδυ της 23ης Ιουνίου του 1996. Η ψυχή του γαληνεμένη από εντάσεις, συγκρούσεις και πάθη, νίκες και ήττες, χαρές και λύπες, απέδρασε στις γειτονιές των αγγέλων. Πήγε να συναντήσει τον πατέρα του Γεώργιο Παπανδρέου, αλλά και τους άλλους μεγάλους προγόνους του, το Νικόλαο Πλαστήρα, τον Αλέξανδρο Σβώλο, τον Αλέξανδρο Παπαναστασίου, τον Ελευθέριο Βενιζέλο, και τους παλαιότερους προοδευτικούς επαναστάτες που τον γαλούχησαν.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν προϊόν της εποχής του και γνήσιο παιδί της Ελλάδας. Ώριμο τέκνο του προοδευτικού κινήματος, εκφραστής των λαϊκών πόθων για εθνική ανεξαρτησία, για ελευθερία, για δημοκρατία, για κοινωνική δικαιοσύνη και αλλαγή. Στους λαϊκούς αυτούς πόθους έδωσε περιεχόμενο. Όπως έδωσε το δικαίωμα στο όνειρο. Ένα όνειρο Αλλαγής που ένα μέρος του το έκανε πράξη. Η αποτίμηση του έργου του Ανδρέα Παπανδρέου, τα πολλά θετικά και τα όποια αρνητικά του σημεία, είναι πολύ νωρίς ακόμη για να γίνουν.
Είναι μεγάλο το μέγεθος και πολύ νωπές οι μνήμες για να υπάρξει αντικειμενική αποτίμηση. Από τους αντιπάλους και εχθρούς του ζητούμε κατανόηση. Γιατί εμείς οι δικοί του άνθρωποι, οι οπαδοί, οι φίλοι και οι συνεργάτες του, ακόμη και εμείς που όταν έφυγε ήμασταν παιδιά, τον θεωρούμε πολιτικό και πνευματικό μας Πατέρα που θα ζει πάντα στην καρδιά και στη σκέψη μας.
Ήταν ένας δημιουργός του παρόντος και προφήτης του μέλλοντος που σμίλευσε τη σκέψη και τη ζωή μας. Φιλόσοφος, μεγάλος συγγραφέας, κοινωνικός μεταρρυθμιστής, πολιτικός της δράσης, ανήσυχο πνεύμα, επαναστάτης με αιτία, άνοιξε ορίζοντες και λεωφόρους για το αύριο. Χαρισματική προσωπικότητα, είχε μια πρωτόγνωρη μαγική επικοινωνία με τον κόσμο ενώ διέθετε την ικανότητα να ακούει, να συνθέτει και να αναλύει. Γι’ αυτό και ήταν σε θέση να δίνει περιεχόμενο στις ελπίδες και στα οράματα του λαού.
Αυτός ο ευφυής μεγάλος διανοητής και πολιτικός ο αετός της σκέψης, έμοιαζε με τα ψηλά βουνά που έχουν και βαθιές χαράδρες. Τρυφερός, ευγενικός, καλοσυνάτος, αλλά και με αντιφάσεις και παρορμήσεις έρχονται στιγμές που έμοιαζε με φουρτουνιασμένη θάλασσα. Μια θάλασσα πλατιά, ανθρώπινη, που γαλήνευε αμέσως μετά και μετάνιωσε για τις φουρτούνες της. Ναι έμοιαζε με τη θάλασσα ο Ανδρέας. Τη θάλασσα που υπεραγαπούσε. Τη θάλασσά της Ελλάδας που ήταν η ακόμη μεγαλύτερη αγάπη του. Γι’ αυτό και ο Ανδρέας δεν ανήκει σε κανένα. Ανήκει σε όλους μας και πάνω απ΄ όλα ανήκει στο λαό της Ελλάδας. Είναι μέρος της σύγχρονης ιστορίας της, σαν συγγραφέας και ξεχωριστό της παιδί. Αυτό τον ξεχωριστό άνθρωπο που μας χάρισε χαρές και κάποιες πίκρες, εμείς θα αναπολούμε και θα τιμούμε πάντα. »»
