Γράφει ο Γιώργος Ζάρρας, αρχειονόμος
Ανά τακτά χρονικά διαστήματα «σκάνε» θέματα που απασχολούν τη κοινή γνώμη. Το χαστούκι του Κασιδιάρη, οι χαλυβουργοί κλπ. Ανταλλάσσονται απόψεις στο διαδίκτυο, στα καφενεία, στη δουλειά (όποιος έχει), στη παραλία. Άλλοι παίρνουν τη μία θέση, άλλοι την άλλη και αρκετοί στη μέση. Σπάνια υπάρχει ομοφωνία, έλληνες είμαστε άλλωστε. Όσο σπανίζει η ομοφωνία τόσο πιο δύσκολα αλλάζουν τα πράματα. Γιατί όμως; Γιατί να μη μπορούμε ποτέ να αντιπαραταχθούμε σε ένα θέμα ομόφωνα; Η απάντηση βρίσκεται στο γνωστό πανηγύρι που έγινε θέμα στα κανάλια. Μακριά από μας το κακό και ας είναι και του αδερφού μας, λένε στο χωρίο μου.
Προφανώς οι άνθρωποι που γλεντούσαν στο πανηγύρι ήξεραν ότι το βουνό που καιγόταν πίσω τους ή ήταν δημόσια περιουσία ή του διπλανού χωριού! Αν ερχόταν η φωτιά προς αυτούς σίγουρα θα άφηναν το χορό και θα κινητοποιούνταν! Μακριά από μας λοιπόν. Το έχουμε ξαναδεί το έργο ή μάλλον μόνο αυτό το έργο βλέπουμε στην Ελλάδα. Ούτε οι ταξιτζήδες με τους φορτηγατζήδες δε μπόρεσαν να κατέβουν σε έναν κοινό αγώνα, με τα όποια αιτήματά τους. Σκεφτείτε λοιπόν και τους άλλους κλάδους που δεν έχουν και άμεση συνάφεια. Βέβαια, υπάρχει και ένας άλλος λόγος.
Στις καλές εποχές ο κάθε κλάδος (κυρίως στο δημόσιο) κατάφερε να κερδίσει αυτά τα μικρά μικρά κεκτημένα του και δεν ήθελε επ ουδενί να τα θέσει προς αμφισβήτηση υπερασπιζόμενος ένας άλλο κλάδο που πλήττεται. Μ’ αυτή τη νοοτροπία, το ξήλωμα επί δικαίων και αδίκων εργασιακών κεκτημένων έγινε πολύ εύκολο. Και ζούμε μόνο την αρχή.
Εντύπωση μου προκάλεσε η δήλωση του πρωθυπουργού μας ότι το δικαίωμα στην εργασία είναι ιερό. Υπονοώντας ότι οι απεργοί χαλυβουργοί καταστρατηγούν το ιερό δικαίωμα των συναδέλφων τους που ήθελαν να δουλέψουν. Δηλαδή οι απεργοί είναι βολεμένοι και κάνουν κακό στους άλλους. Δηλαδή ο πρωθυπουργός και εκφραστής της συνέχειας μιας εξουσίας που οδήγησε δύο εκατομμύρια ανθρώπους στην ανεργία και τη φτώχεια, είναι ο υπερασπιστής του δικαιώματος για εργασία ενώ οι απεργοί όχι.
Μετά, μόλις βγήκαν τα αποτελέσματα της ψηφοφορίας του συνδικάτου που ήταν συντριπτικά υπέρ της συνέχισης της απεργίας, μπήκε στη κουβέντα η δημοκρατία! Ο σεβασμός των δικαιωμάτων της μειοψηφίας! Οι 5-10 που ψήφισαν υπέρ της διακοπής της απεργίας μπήκαν ισότιμα στη ζυγαριά με τους εκατοντάδες που ψήφισαν κατά. Βέβαια, το να βρει μια εργοδοσία μερικούς και να τους μετατρέψει σε απεργοσπάστες είναι το μόνο εύκολο. Άλλα δε λέω αυτό.
Στα μικρά κεκτημένα στέκομαι και το «χειρισμό» της δημοκρατίας! Το κλιματιστικό, το γραφείο και ο υπολογιστής της γραμματέως είναι ένα μικρό κεκτημένο σε σχέση με τη τσιμινιέρα του άλλου! Αυτή ίσως μπορεί να κάνει υπομονή σε σχέση με τον άλλο που καίγεται όλη μέρα. Ναι αλλά ο άλλος σπούδασε και έχει μια θέση στο γραφείο ενώ ο αμόρφωτος απεργός ένα λύκειο και αν! Δηλαδή αξία έχει το τι ξέρεις να κάνεις όχι αν είσαι άνθρωπος.
Ο χειρισμός της δημοκρατίας είναι ένα άλλο θέμα στην περίπτωση της χαλυβουργίας. Η κυβέρνηση υπερασπίστηκε σθεναρά το δικαίωμα της μειοψηφίας! Αλήθεια, θα σεβαστεί ανάλογα και το δικαίωμα της αντιμνημονιακής μειοψηφίας; Εκεί αλλάζει. Δημοκρατικό είναι αυτό που αποφασίζουν οι περισσότεροι και οι λιγότεροι πρέπει να πειθαρχήσουν! Κατά το δοκούν λοιπόν και η δημοκρατία. Αν όμως απεργούσαν όλοι οι εργαζόμενοι και στα δύο εργοστάσια της χαλυβουργίας; Αν συλλογικά απαιτούσαν το δικαίωμα να ζήσουν; Τότε θα πήγαινε το εργοστάσιο στη Βουλγαρία! Και θα έμεναν όλοι άνεργοι. Το αυγό όσο δίκιο και να έχει, με όση δύναμη και αν χτυπήσει τη πέτρα, θα σπάσει!!! Απ’ το αυγό όμως μπορεί να έρθει η ζωή και να μετακινήσει την παγερή αμετακίνητη πέτρα! Με τη συλλογικότητα και τη συνεργασία μπορεί να υπάρξει ελπίδα. Και ποτέ να μη ξορκίζουμε το κακό μακριά από μας, είναι δίπλα μας, όλοι μαζί μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε, τα μικρά κεκτημένα μας δεν είναι τίποτε άλλο από παρωπίδες που μας εμποδίζουν να το δούμε.
